บทที่ 23
"สั่วช่วยด้วย...อื้อ...ไม่เอา ปล่อยผม"
ร่างบางร้องออกมาเมื่อถูกอีกฝ่ายกัดเข้าที่ต้นคอ เสื้อถูกปลดกระดุม
"ยิ่งหนูดิ้นพี่ยิ่งมีอารมณ์ หึหึ"
น้ำเสียงหื่นกระหายถูกส่งออกมาจากคนด้านบน
"ปล่อยผม.. อื้อ... อย่าทำอะไรผมเลย"
มือพนมมือไหว้
"อย่าพยายามดีกว่าคะ สวยแบบหนูปล่อยไปก็โง่แล้ว ไม่น่าจะร้องไห้นะจากทรงก็น่าจะผ่านผู้ชายมาเยอะ"
โครม!!!
พูดจบไม่ทันไร คนตัวหนาก็ลงไปนอนกับพื้นด้วยฝีมือสั่ว
"ไอ้เหี้ยเอ้ย!! อย่างมึงไม่น่าเกิดมาเป็นคนได้!! กูจะฆ่ามึง!!"
ร่างหนาที่พึ่งมาถึงคว้าเก้าอี้ไม้ฟาดซ้ำจนคนเป็นเพื่อนที่ตามมาวิ่งเข้ามาแยกออก ขืนปล่อยให้สั่วอาละวาดคนบุกรุกได้ตายพอดี
"ใจเย็นมึง ใจเย็น เดี๋ยวแม่งก็ตายหรอก!!"
ต๊ะห้าม
"ไอ้สัดปล่อยกู!! กูจะฆ่ามัน!! "
สั่วพยายามสะบัดแต่มีถึงสองคนที่เข้ามารั้งเขาไว้ ทั้งเอ็ม ต๊ะต้องช่วยกันล็อกตัวสั่ว
"มึงพอก่อนได้ไหม มันสลบไปแล้วนั่น!! ถ้ามึงฆ่าคนตายมึงจะได้เข้าคุก อยากปล่อยให้มิ้นอยู่คนเดียวหรอ!!? "
เอ็มพูด
" แล้วมึงจะให้กูปล่อยมันไปหรอ?!! "
สั่วขึ้นเสียงใส่
"พอก่อนไหม มิ้นกลัวจะแย่แล้ว!!"
ปันพูดพร้อมกับถอดเสื้อคลุม คลุมให้คนตัวเล็กที่ร้องไห้เสียขวัญ สั่วเห็นแบบนั้นรีบสะบัดตัวเองออกจากเพื่อนแล้วเดินตรงเข้ามาหามิ้นทันที
" เดี๋ยวกูดูมิ้นเอง"
สั่วพยายามพูดอย่างใจเย็น
"ไม่เอา อึก.. มิ้นจะอยู่กับพี่ปัน.. "
ร่างบางพูดพร้อมกับหลบหลังปัน เขากลัวผู้ชายที่บุกรุกเข้าห้องและกลัวสั่วด้วย
มิ้นไม่เคยเห็นสั่วโมโหร้าย
VOUS LISEZ
อยู่ด้วยกันดีกว่านะ
Roman pour Adolescentsความรักที่เกิดมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ดันรักหมดใจไปซะแล้ว รักที่เกิดจากการแบ่งอาณาเขตแต่พอรู้ตัวเองอีกที ตัวเองนั่นแหละที่ล้ำเส้นเข้าไปหาอีกฝ่ายถึงที่
