บทที่ 22
"อาการมึงเป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอวะ"
เอ็มถาม
"ถ้ากูกินมิ้นเข้าไปได้กูคงทำ อยากเอาแม่งยันเงา"
ผมตอบเพื่อน
"มึงแม่งเป็นหนักเลยนะ แล้วยังไงต่อ มึงจะไม่ตอบแชท ไม่รับสายน้องเขาเลย น้องคงงงอยู่ๆมึงทำแบบนี้"
ต๊ะเสริมผมมารวมตัวกับเพื่อนที่บ้านเอ็ม ผมพยายามใจแข็งสุดๆ ฝืนตัวเองโคตรๆทำเป็นไม่สนใจมิ้นเผื่อมันจะช่วยให้ผมลดความอยากที่จะทำกับเขา แต่เหมือนยิ่งฝืนยิ่งทรามานตัวเองมากกว่า ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นเลย
"ทำไมไม่สารภาพรักน้องเขาไปเลยวะ กลั้นความรู้สึกเพื่ออะไร เดี๋ยวหมาก็คาบไปๆแดก"
เอ็ม
"กูว่ามึงควรไปหาหมอ หนีมาหลบอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อวานอาการไม่เห็นจะดีขึ้นเลย"
ทีเอ่ย
"กูไปมาแล้ว หมอบอกว่ากูเป็นLimerence "
"อะไรคือ Limerence?"
"อาการคลั่งรัก คล้ายอาการทางจิตใจ กูจะงมงายอยู่กับมิ้นแล้วก็อยากให้มิ้นรักและมองกูคนเดียว"
ผมตอบ
"เชี้ยยย แม่งเป็นหนักชิบหายเลย แล้วแบบนี้ยิ่งอยู่ไกลกัน อาการมึงจะไม่หนักหรอวะ"
ต๊ะถาม
"ไม่หนักเลยมึง ไม่หนักก็เชี้ยละ เมื่อคืนมันเดินรอบบ้านเอาแต่พูดว่าคิดถึงมิ้นๆ มันยังไม่ได้นอนเลยมึงดูสิ"
เอ็มพูด
"หมอว่าไงบ้าง"
ที
"บอกให้กูหากิจกรรมทำยามว่าง จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ก็ให้กลับไปหามิ้น ใช้เวลาอยู่กับมิ้น อาการจะได้เบาลง แต่มึงคิดดูถ้ากูกลับไปหามิ้นตอนนี้กูได้ปล้ำมิ้นแน่"
ผมตอบ ผมก็อยากทำ แต่ติดที่ยังไม่ได้สารภาพรักกับมิ้น มันเลยทำแบบนั้นไม่ได้
"มึงทิ้งให้น้องเขาอยู่คนเดียวแบบนี้ น้องคงจะเหงา"
ที
" ว่ากันว่าคนเหงาจะใจง่าย ใครทำดีด้วยหน่อยก็จะใจอ่อน"
เอ็ม
YOU ARE READING
อยู่ด้วยกันดีกว่านะ
Teen Fictionความรักที่เกิดมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ดันรักหมดใจไปซะแล้ว รักที่เกิดจากการแบ่งอาณาเขตแต่พอรู้ตัวเองอีกที ตัวเองนั่นแหละที่ล้ำเส้นเข้าไปหาอีกฝ่ายถึงที่
