อยู่ด้วยกันดีกว่านะ

บทนำ

"มิ้นตื่นได้แล้ววันนี้เข้ามหาลัยวันแรกนะ"

เสียงเข้มของพี่ชายสุดที่รักของมิ้นดังเข้าโสตประสาทและก้องอยู่ในหัวทำให้ร่างเล็กรีบดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วรีบ

ตรงดิ่งเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำโดยไม่ได้สนใจพี่พี่ชายของตนที่ตัวเองชนจนกลิ้งลงไปกองกับพื้น ในเวลาเพียงสิบห้านาทีมิ้นก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและลงมาทานข้าวเช้าพร้อมกับครอบครัวของตน

"ทำไมพี่มอสไม่ปลุกมิ้นให้เร็วกว่านี้ล่ะถ้ามิ้นสายนะ มิ้นโกธรพี่แน่"

ร่างบางบ่นบ่นพี่ชายพร้อมกับยัดขนมปังใส่ปากทำให้พ่อและแม่ที่กำลังนั่งร่วมทานอาหารบนโต๊ะนั้นอดขำไม่ได้กับท่าทางของลูกคนสุดท้อง

"สายชัวร์เพราะว่าวันนี้รถป๊าเสียแล้วจะยืมรถมิ้นไปทำงานเพราะฉะนั้นวันนี้มิ้นต้องไปรถเมล์"

ทันทีที่พี่ชายพูดจบมิ้นก็ถึงกับนั่งซึมและทำหน้าเซ็งๆเพราะต่อให้โวยวายออกไปก็ไม่มีปะโยชน์ก่อนจะนึกได้ว่าถ้าตัวเองไปรถเมล์จริงๆทางเดียวที่จะไปทันต้องรีบออกจากบ้านตอนนี้นึกได้แล้วมิ้นก็รีบลุกขึ้นออกจากโต๊ะอาหารอย่างเสียมารยาท

"งั้นมิ้นไปก่อนนะหวัดฮะป๊าม๊าพี่มอส"

กล่าวล่ำลาจบก็รีบวิ่งเข้ามาหอมแก้มป๊าม๊าและพี่ชาย ก่อนจะออกจากบ้านตัวเองไปหน้าปากซอยเพื่อที่จะไปรอรถที่ป้ายรถเมล์

'โอ๊ย!ทำไมระยะทางจากบ้านมาหน้าปากซอยมันถึงได้ไกลอย่างนี้ฟะนี่ก็วิ่งสี่คูณร้อยจนตับจะแตกอยู่แล้วเนี่ย'

ในตอนนั้นสายตาของเค้าก็ไปเห็นรถเมล์ที่จอดรออยู่ไม่ไกลทำให้มิ้นเพิ่มความเร็วของฝีเท้าตัวเองโดยวิ่งไม่ดูทางแล้วไปชนเข้ากับชายร่างหนาคนหนึ่งจนข้าวของ ของอีกฝ่ายหล่นกระจายสู่พื้น

'ใครมาเดินเกะกะแถวนี้ฟะเนี่ย'

มิ้นโวยวายในใจแล้วออกวิ่งต่อโดยไม่ได้กล่าวขอโทษกับอีกฝ่ายสักคำ