อยู่ด้วยกันดีกว่านะ

บทที่​ 29

.......มิ้น........

ผมตื่นขึ้นมาในรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวปวดระบมไปหมดเลยโดยเฉพาะสะโพกและตรงนั้นไม่มีแรงแม้แต่จะขยับผมหันไปมองรอบๆตัวก็เห็นว่าสั่วกำลังนอนอยู่ห้องข้างๆ เขานอนกอดผมไม่ปล่อย เมื่อคืนเขายอมหยุดทำตอนตีอะไร ไปหิวโหยมาจากไหน ผมค่อยๆลุกขึ้นยกท่อนแขนที่เขากอดผมออก พยายามคลานออกมาจากเตียงสภาพเหมือนคนเป็นอัมพาตครึ่งตัว เนื้อตัวผมมีรอยกัดรอยแดงเต็มไปหมดเหมือนกับคนเพิ่งผ่านศึกออกจากห้องหอคืนแรกหรือเหมือนกับคนที่ผ่านการถูกรุมโทรมมาสัก 10 คนได้

"จะไปไหนหรอครับ?"

ผมสะดุ้งเฮือกไม่ได้ยินเสียงคนทักเขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่

"ห้องน้ำอยากอาบน้ำ"

ผมตอบไปแค่นั้นเขาก็ลุกขึ้นทั้งที่ตัวเปลือยเปล่า ให้ตายเถอะทำไมเขาไม่รู้จักอายบ้าง

"พี่คิดว่าเราจะหนีพี่ซะอีก ถ้าตื่นมาแล้วไม่เจอมิ้นพี่คงอาละวาดบ้านแตก"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงกดดันและจริงจังแต่ใบหน้ายังยิ้มแย้มอยู่ อารมณ์เหมือนเตือนอ้อมๆ

"มาเดี๋ยวพี่ช่วย"
สั่วพูด

"ไม่ต้องไปเองได้"
ผมรีบปฏิเสธ

"เราคิดว่าพี่จะใจร้ายกับเมียตัวเองได้ลงคอหรอพี่ทำหนูเจ็บ พี่ก็ต้องรับผิดชอบสิครับ"

เจ้าสัวพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เขาไม่รอให้ผมได้พูดต่อ

ร่างหนายกผมขึ้นแล้วพาผมตรงมาที่ห้องน้ำ

"ออกไปก่อนอยากอาบน้ำ"
ผมเอ๋ยไล่เขา

"พี่เองก็อยากอาบน้ำเหมือนกัน งั้นเรามาอาบพร้อมกันดีกว่านะ"

เขาพูดจบก็ส่งยิ้มที่แสนจะอบอุ่นมาให้ ใจอ่อนอีกแล้ว พี่สั่วอาบน้ำให้ผมสะอาดหมดจดทุกซอกทุกมุมเขาทำความสะอาดอย่างเบามือละเมียดละไมพิถีพิถันเสียยิ่งกว่าทำอาหารซะอีก