Endişelenme, ben İyiyim. ⋨ Sope

Sonbaharda dökülen yapraklar gibiyim: havada süzülürken manzara, yerde çöp

Gün 9

Büyüdükçe küçülen kalbim, değişen karakterim ve körelen duygularım ile ben... İyi miyim?

Bugün iş yerinden izinliydim. Evet, hastayken bile izin kullanmayan ben bugün öylesine izinliydim fakat kimse merak edip aramadı. Yavaş yavaş insanlar beni unutmaya başladı. Tanrı insanlara unutmayı bahşettiği için şükürler olsun ama biraz erken olmadı mı? Henüz gitmedim bile...

Öylesine bir şişe bira açtım. Sonra gözüm birlikte içmek için aldığımız yıllanmış, pahalı kırmızı şaraba takıldı. Durmadım, anlık bir zevk uğruna koca bir pastayı yerken içtim hepsini, ara vermeden. Ellerimle parçaladığım keki yerken durmadan ağladım. Sanırım yeme ataklarım tekrar başladı. Bunun için bana çok kızardın ve ben korktuğum için durmak zorunda kalırdım. Fakat beni bugün durduracak kimsem yoktu. Sürekli yedim, içtim ve en sonunda tuvalete yetişemeden salona midemde ne var ne yoksa kusup olduğum yerde sızdım.

Önceden gecelerimiz asla boş geçmezdi. Her akşam bir dostumuz olur, şen şakrak gecelerimiz kahkahalarımız ile dolup taşardı saatler. Gecenin sonuna doğru piyanonun başına geçer, eşsiz notalar ile geceyi bitirirdin.

Sen gittiğinden beri kapım dahi çalmadı. İnsanlar artık hiç gülmediğimi, eski halimi özlediklerini söyleyip duruyorlar. Fakat kimse bana kahve içmeye gelmiyor, kötü gecelerimi atlatmama yardım etmiyor. Sürekli şikayet ediyor, düzelmemi istiyorlar ama kimse elimden tutmayı teklif etmiyor. Bana eskisi gibi olmam için baskı yapıyorlar ama hiç kimse nasıl yapacağımı tarif etmiyor, sadece istiyorlar ve eski iyi günleri anıp duruyorlar.

Hep iyi gün dostu mu biriktirdik biz?

Gecenin bir vakti, üzerimde kusmuk ile sana bunları yazıyorum.

Kurtar beni.