Gün... Dünün aynısı.
Bıktım.
Aklım dolu ama tek kelime edememekten bıktım.
Uykusuzum.
Son günlerde sürekli kâbuslar görüyorum, bir küvetin içinde boğuluyorum. İki el, boynumu kırmak istercesine sarıyor ama korkmuyorum çünkü biliyorum, senin ellerin.
Beni almaya mı geliyorsun, çok geç kalmadın mı?
Sabaha karşı gözlerim hiç kapanmamış gibi açıldı, tavanla bakıştım. Ellerimi, ellerin ile sardığın boynuma yerleştirip okşadım. Bir kez daha özlem ile dolup taşan yüreğim sızladı.
Kışın geldiğini fark etmemiştim. Penceremizin önünde biriken minik kristaller beni şaşırttı, fark etmeden gülümsedim. Komşumuzun oğlu söyledi. "Hoseok amca, gamzelerin varmış." O bunu gülümseyerek söylediğinde utandım ve hemen gülümsememi söndürdüm.
Bana darılma, sen yokken mutlu olduğumu düşünme sakın. Tıpkı mektubunda yazdığın gibi olacak mı sanıyorsun?
"-bir gün elbet yeniden mutlu olacaksın"
O bir gün gelmiyor ve benim artık sabredecek gücüm kalmadı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Endişelenme, ben İyiyim. ⋨ Sope
Fiksi Penggemar"Sence tanrı kuluna aşık olabilir mi?" "Hayır!" dedi kafamda ki ses ama kalbim aynı fikirde değildi. "O halde neden ben yarattığıma aşık oldum?" ••• NOT: SAYFA SAYISI İLERLEDİKÇE BÖLÜMLER UZU...
