KAR'IŞIK

~ GİRİŞ ~

Ne yapacağını bilmiyordu kız. Çaresizliğin en koyu tonunu yaşıyordu. Yardım edecek tek bir insan bile yoktu yanında, yakınlarında. Mahkum kalmıştı karlar altında kalmaya. Kimsenin haberi olmadan ölecekti işte. Ölümü bile sessiz olacaktı. Tıpkı hayatı boyunca sesi çıkmadığı gibi. Aslında ailesini kaybetmeden önce kolaydı biraz daha. Şimdiyse ne elinden tutan vardı ne de arkasını kollayan. Üstündeki nerden bakılsa 4-5 yılık, artık yırtılma derecesinde olan montunu iliklerine kadar çekmeye çalıştı. Donuyordu ama öyle basit bir dondurma derecesinde değildi soğuk. Fiziksel olarak yakabileceği en son noktaya ulaşmıştı. Yapabileceği hiçbir şey yoktu. Kimsesizdi zaten, yapabileceği şeylerde olsa bunu yapması için geçerli bir sebebi yoktu. Kalmalıydı karların altında. Zaten mahkumdu oraya. Başka nerede olabilirdi ki. Koskocaman bir villanın sıcacık şöminesinin önünde mi yoksa kalorifere sırtını yasladığı bir apartman dairesinde mi? O bunların hiçbirini hak etmiyordu. Belki ailesi olsa hak ederdi ama işte. Haketmiyordu. Güç bela düşünceleriyle kendini soyutlamışken aniden gelen sert rüzgarla tekrardan kendini soğuğa teslim etti. Kaç saattir buradaydı bilmiyordu kız. Tek amacı ailesinin mezarına gitmekti ama mahsurla mahkum arasında kalmıştı karlar altında. Daha doğrusu karlar içinde. Her tarafında kar vardı nerden bakılsa 1,5 metreye kadar uzanan. Yürüyemiyordu. O da olduğu yerde kaldı. Yürüse azalırdı belki soğuk ama o teslim olmayı seçmişti soğuğa, karlara. Aradan geçen her saniye kızın alehineydi ama o huzurluydu. Kaybedecek bir tek canı kalmıştı zaten.
Ailesine kavuşacak olma düşüncesiyle birazcık ısındığını hissetti kız. Olduğu yerde kar bir battaniye gibi üstünü örterken gülümsüyordu. Artık kurtulacaktı bu hayattan. Soğuk düşüncelerini dondurmadan karsa kapatmadan son kez düşüncelerine daldı kız. Düşüncelerinde bile huzurluydu uzun zamandan beri, ilk defa. Kar tamamen üstünü kapatmış ve soğuk yerinden kımıldamasına bile izin vermeyecek kadar dondurmuşken bir ışık gördü kız. Sonunda dedi, sonunda kurtuluyorum diye geçirdi içinden. Ailesinin yanına gidecekti az sonra. Her tarafı donmuş olmasına rağmen kendini zorlayarak gülümsemeye çalıştı. Ne kadar başarılı olduğunu bilmiyordu ama huzurlu ve mutluydu. Hiç böyle bir ölüm düşünmemişti. Ama şuan için farketmezdi.

Ve ışık git gide yaklaşırken son kez ailesini düşündü kız. Sonraysa kendini karla karışık soğuğun kollarına bıraktı...

*