KAR'IŞIK

~ BÖLÜM ON ÜÇ - BEKLENMEDİK ~

~ ON ÜÇÜNCÜ BÖLÜM ~

Multi---> Karan ve de Nafican

Bu bölüm açıklamamı öne aldım çünkü değerli dostlarımdan biri olan ve üstad olan Beyzanur'un doğum günü bugün. Ona özel erken paylaştım bölümü. Yoksa daha sürünürdüm sanırım. Ve sizleri beklettiğim için de özür dilerim. Bir türlü kafamı toplayıp yazamadım.

Neyse

İYİ Kİ DOĞDUN BEYZ❤ beyza56364❤ Umarım istediğin gibi bir bölüm olmuşturrr (Karan'a yavşıyorsun bölümde dbdhdjdjjdjdjjdjj)

Yanisi bölümdeki Beyza bu Beyza sbnjxxj. Lütfen küfretmeyiniz. Çünkü ettirtmem bdbdjcjjcj. Tşk.

Yazım yanlışım varsa affola.

Sağlıcakla kalın.

Saygı ve de sevgilerimle.

VOTE VE YORUM PİLİS

~~~~~~~~~~~~~~~~~

İçimde biriken papatya yaprakları papatyanın kendisiyle birlikte umudun temsilcisiydi. Ama gelin görün ki solmak bir yana uçurumdan atladı hepsi. Yere çakılmadılar henüz fakat yere yakınlardı. Tutunacak bir toprak bulurlarsa ne ala bulamazlarsa umut edebileceğim umutlarım olmayacaktı.

Garipti. Öyle ki papatyalar yaşamak için toprağa tutunurlar ondan besin alırlardı. Şimdiyse uçurumun altındaki toprak kollarını açmış onları bekliyordu. Tek farkla; canlarını almak için. Onlara hayat veren toprak bu kez mezarları olacaktı. Şayet bir toprak parçası, yere çakılmadan papatyalardan birinin kökünü yakalamazsa. Ve şimdilik bu ihtimal oldukça uzaktı. Andromeda galaksisi bile daha yakındı bu ihtimalden.

Uzun uzun düşünmek için uzun uzun vaktim vardı ama boş duranı kul da Allah da sevmezdi. Bu sebeple işe gitmek için hazırlanmaya başladım.

Evet bugün yeni bir gündü. Karan'ın birini sevdiğini öğrendiğimin üstünden bir zifiri gece geçmişti.

Kıyafetlerim içinden en sade olanlarını seçtim ki zaten hiçbiri abartılı sosyete elbiselerinden değildi. En azından bunun için Karan'a minnettardım. Yine.

Dar paça siyah pantolonu giyerken bir yandan da düşünmemek için ne kadar saçma şarkı varsa hepsini mırıldanıyordum. Üstten de mavi bluzu giyip odada olmayan aynayı aramaya koyuldum. Sonunda ayna olmadığı kafama dank edince banyoya gittim ve saçımı tarayıp çengelli tokayla bağladım. Özen göstermemi gerektirecek bir şey, bir kişi ya da bir inancım yoktu artık. Hoş zaten herhangi bir şeye özen göstermeyi bırakalı bir kaç yıl oluyordu. Makyaj malzemlerim olmadığından -ki zaten yapmayı bilmiyordum- banyodan çıktım. Ve eş zamanlı olarak birine tostladım.

"Nereye böyle?" dedi Karan ben geri çekilmiş üstümü düzeltirken.

"İşe." dedim düz bir sesle.

"İyi. Bekle ben de hazırlanayım da bırakayım seni." dedi ve konuşmama fırsat vermeden yanımdan uzaklaştı.

Gözlerimi devirerek duvara yaslanıp beklemeye başladım. Düşüncelerime dalmama ramak kala gelmesi sanırım bir ya da iki dakika sürmüştü. Tamam ben de hızlı hazırlanırdım ama Karan... Sanırım bu konuda eline su dökemezdim.

"Hadi gidelim." dedi ama demesine kalmadan hareketlenmiştim zaten.

Askıdan montları- çok pardon ben montumu Karan da hırkasını aldıktan sonra evden çıktık.