06/06/2011
Sevgili günlük;
Biliyorum, hayata tutunma sebebim bir erkek, hatta bir insan için değil de; kendim, hayallerim için olmalıydı. Ama ben neden bunu başaramıyordum? Ah ben de kime soruyorsam... Keşke konuşabilseydin günlük... Neyse hadi geçelim bakalım ben neler yaşamışım geçen onca zamanda.
Okulda, her zaman ki yerime giderken dalgınlığıma denk gelip o'na çarpmıştım. Bir yandan iyi olmuştu aslında; o eşsiz kokusunu içime çekebilmiştim. Ama bir yandan da kötü olmuştu çünkü; kapüşonlumun şapkası yere düşmemden dolayı -dalgınlıktan dengemi koruyamamıştım- şapkam açılmış ve babamın daha dün yüzüme atmış olduğu tokatın izi gözükmüştü...
Yüzümü hızlıca gizlesem de; o sormasa bile, sevgilisi kolumu tutup ne olduğunu sorduğunda, sadece kapının çarptığını söyleyip hızlıca ayrılmıştım oradan. Tabiki de dizilerde ki gibi beni yerden kaldırıp, yüzümde ki morlukları sormamıştı. Hayal de etmemiştim açıkçası, öyle bir ihtimal vermemiştim...
Her şeyi boşverip her zaman ki yerime geldiğimde, birinin her zaman ki yerime oturduğunu görmüştüm. Açıkcası şaşırmıştım, çünkü buraya kimse gelmezdi; o güne kadar. Yalnız olamayacağımı anladığımda, hiç istemesem de sınıfa gitmeye yeltenmiştim fakat orda ki kişi bana seslenmiş ve oturmamı rica etmişti. Ağacın oraya, o'nun biraz uzağına oturup kafamı yere eğmiştim. Kısa bir müddet sessizlik oluşmuştu ama bu sessizliği yanımda ki bozmuştu. Bana:
"Neden yüzünde çoğunlukla morluklar oluyor?" Dediğinde, şaşkınlıkla o'na bakmıştım. Nasıl biliyordu ki? Belli oluyor muydu? Sanki aklımı okumuş gibi: "Hayır, normal biri sana baksa anlamaz belki ama ben... Görüyorum." Son kelimesini yüzüme bakarak söyleyince; hızlıca şapkamı daha da yüzüme çekip saçlarım ile de biraz daha kapamıştım yüzümü. O ise alayla gülmüş: "Ne kadar saklarsan sakla, ne kadar yere bakarsan bak ama... Seni hep göreceğim." Dedikleri; kalbimi korkudan olsa gerek hızlandırmış ve nefesimi sıklaştırmıştı. O ise yamuk bir gülüş atıp yanımdan geçmişti. Geçerken bir şey fısıldamıştı ama sadece bir kaç kelimesini duymuştum: "Keşke korkak olmasaydın..."
Evet belki korkaktım ama bu kimin neyine umrundaydı ki? Korkakların bu dünyada yeri yoktur derler:
O zaman benim bu dünyada ne işim vardı?
°/Memories⁴\°
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ᵐʸᵍ/•Reminiscences¹•\ᵐʸᵍ✔️
Short Story-Ama en zoru da ne biliyor musun sevgilim? +"..." -Senin kokunu unutmaya başladığım gün koşa koşa gidip kokundan satın almıştım ama eve gidip sıktığımda, senin kokunla birebir olmadığını anladığımda dünyam başıma yıkıldı. -Sonra yeni bir şey öğrendi...
