-Ama en zoru da ne biliyor musun sevgilim?
+"..."
-Senin kokunu unutmaya başladığım gün koşa koşa gidip kokundan satın almıştım ama eve gidip sıktığımda, senin kokunla birebir olmadığını anladığımda dünyam başıma yıkıldı.
-Sonra yeni bir şey öğrendi...
Nedense kendimi daha iyi hissediyorum, eskisine nazaran...
Bunun sebebi o çocuk mu yoksa hayatım ile ilgili kararlar aldığım için mi tam emin değildim... Bana dediklerinden sonra, taburcu işlemlerini halledip, evime bırakmıştı. Babam çok şükür evde değildi yoksa bir erkekle gördüğü için; hem beni, hem o'nu da dövebilirdi.
Beni eve bıraktıktan sonra; bir hafta evden çıkmamamı, babamın evde olmadığı zamanlar muhakkak gelmeye çalışacağını ve eğer acil bir durum olursa diye de numarasını vermişti. O'na bunları neden yapıyorsun diye sorduğumda, tek aldığım cevap gülümseme ve omuz silkme olmuştu. Gülüşü nedense içimi ısıtmıştı, çok güzel gülüyordu...
O'na okulu sorduğumda, doktordan rapor istediğini ve okula raporu götüreceğini, benim de evde dinlenmemi söyleyip eve iteklemişti. İstemsizce bu hareketine gülümserken bulmuştum kendimi. O günden sonra ki bir hafta da cidden dediklerini yapmış, babamın olmadığı zamanlarda eve gelmiş ve benimle ilgilenmişti. Nedense kendimi çocuk gibi hissetmiştim, şımartılan çocuklar gibi. Hani filmlerde olan; kız hastalanır, annesi, babası veya bir dostu gelip o'na bakar. Bu düşünce ve his ile uzun zamandan sonra en uzun gülümsediğim bir hafta olmuştu. Gerçekten de eğlenceli bir tipti, sürekli gülerken buluyordum kendimi o'nun yanında.
Hayat ile ilgili aldığım karar ise; sevdiğim çocuğu ilk aşkım olarak geride bırakmaya çalışmaktı -ki hala çok zor geliyor bana- sonra ise psikoloji bölümü okumaktı. Ve kesinlikte bu da bana zor geliyordu. Neden bu mesleği seçtiğim ise; destek isteyen, sorunları ile başa çıkamayan kişilere yardım etmekti. İşin komik kısmı, kendi psikolojim darmadağın iken psikoloji bölümü okumak istememdi.
Ben bile bunlara pek bir ümit ile bakmazken, artık arkadaşım olan ve lakabını favori yer kapıcı koyduğum çocuk ise desteklemesi beni şaşırtmıştı. Nedense o'nunla geçirdiğim her vakitte tepkilerine şaşırdığımda bana tipimin çok şirin ve komik olduğunu söyleyip gülmesi ile yüzümü kapüşonlumun şapkasının iplerini çekerken buluyordum kendimi. O'nun yanında istemsizce çocuk yanım firar ediyordu. Sanki bu anı bekliyormuş gibi benden izinsiz çocukça şeyler yapıyordum o'nun yanında ve kendimi tutamıyordum. Ama o bunları sorun etmiyor, hatta bana katılıyordu.
Hani derler ya, hayatım o geldiğinden beri çok değişti diye. Galiba o söz gerçekti ve bunun kanıtı o çocuktu. O hayatıma girdiğinden beri çoğu sorunumu unutmuştum nerdeyse. O'nun yanında sorunlarımı unutuyor ve sadece anı yaşıyordum. Off elim acıdı günlük. Bunları yazarken neden gülüyorsam? Neyse elim ağrıdığı için burada kesiyorum günlük, beni tekrar ve tekrar dinlediğin için teşekkür ederim~
Sonunda bir umudum var günlük...
°/Memories⁶\°
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İkisinin de aynı kişi olduğundan şüphelerim var 😐🤔
