Κάτι απρόσμενο..

Ένας μήνας αργότερα

  Ύστερα από εκείνη την ημέρα που είχαμε πάει περίπατο, δεν είχε συμβεί τίποτα ιδιαίτερο.  Στην αρχή με  πλησίαζε ο Ραφαήλ και μου μιλούσε, αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία, επειδή ήξερα γιατί το έκανε. Αν και με θύμωνε όλη αυτή η κατάσταση, δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Οπότε συνέχιζα να τον ακούω υπομονετικά. Υπήρχαν μερικές φορές που τον παρατηρούσα από μακριά και έβλεπα τον Ιάσονα να κάνει περίεργες κινήσεις προς το Ραφαήλ που πλησίαζαν την αίσθηση του ερωτικού.
  Και ο Λευτέρης; ,αναρωτήθηκα για ποιο λόγο τον σκέφτηκα. Αλλά από την άλλη, δεν είχα πάψει  να σκέφτομαι το φιλί που είχαμε δώσει στην ταράτσα του σπιτιού του.  Υπήρχαν βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή φοβόμουν μήπως έβλεπα όνειρα με αυτόν. Γιατί τον ονειρευόμουν κάθε βράδυ., να κάνουμε έρωτα, να φιλιόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε, ή απλά να μου χαμογελάει. Αλλά συνέχεια προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, ότι είναι απλά μια ιδέα ακόμη μέσα στο κεφάλι μου.
  Τον είχα δει μερικές φορές όταν είχα πάει σπίτι τους, για να δω τα κορίτσια και τύχαινε να είναι και αυτός εκεί. Δεν λέγαμε πολλά, απλά τα τυπικά. Τον σκεφτόμουν τόσο πολύ, που ντρεπόμουν και μόνο να τον κοιτάξω, μήπως καταλάβει ότι τον θέλω. Όχι, λάθος! Δεν τον θέλω, δεν μου αρέσει. Είναι απλά ένας ενθουσιασμός λόγω του φιλιού, τίποτα περισσότερο!
 

Παραμέρισα για την ώρα αυτές τις σκέψεις και άρχισα να ετοιμάζομαι για το σχολείο. Ευτυχώς είναι Παρασκευή σήμερα, και αύριο Σάββατο, σκέφτηκα από μέσα μου. Είχαμε κανονίσει με την παρέα μου να πάμε σε ένα κλαμπ στο Γκάζι και είχα προτείνει και την Αλίνα, να φέρει την δικιά της παρέα. Ίσως έφερνε και τα αδέρφια της, αλλά στην σκέψη αυτή  αγχώθηκα. Αλλά λίγα λεπτά αργότερα κατάφερα να ηρεμήσω τον εαυτό μου και σηκώθηκα να ετοιμαστώ.
 Έβαλα ένα απλό μπλε σκούρο τζιν με λευκό μπλουζάκι από μέσα και ζακέτα πετρόλ από πάνω. Έπιασα τα μαλλιά μου σε μια απλή κοτσίδα  και έβαλα τα γκρι all-star μου και έφυγα για το σχολείο.
  Λίγες ώρες αργότερα καθόμουν με την παρέα μου και συζητούσαμε για το κλαμπ που θα πηγαίναμε.
"Αχ δεν ξέρω παιδιά, αλλά εγώ θα φορέσω ένα κόκκινο φόρεμα μίνι!" είπε ως συνήθως η Μαριέττα με το μόνιμο υπεροπτικό της ύφος.
"wow!!" είπαν όλοι, εκτός από μένα.
"Ναι!Ναι!"
"Εγώ λέω να φορέσω την μαύρη μου την φούστα και μια μπλούζα από πάνω!" είπε η Τζίνα.
"Όχι ρε, βάλε κάτι πιο ωραίο!"
"Όχι αυτό θέλω εντάξει;" είπε θυμωμένη η Τζίνα.
"Εντάξει βρε Τζίνα γιατί θυμώνεις;" ρώτησε η Μαριέττα με απαξιωτικό ύφος.
"Επειδή δεν μου αρέσει να μου λες τι να φορέσω ή τι να κάνω! Δεν σε αφορά!" απάντησε η Τζίνα.
"Καλά μωρέ, εντάξει. Για το καλό σου το είπα!" είπε και η Τζίνα την κοίταξε με επίπληξη. Μετά από αυτό συνεχίσαμε να μιλάμε.
................................................................................................................................................