Κάτι απρόσμενο..

Για όλα υπάρχει πρώτη φορά

    Φτάσαμε στο σπίτι του περίπου κάνα τέταρτο αργότερα, με φανερή αμηχανία  να υπάρχει ανάμεσά μας. Από πότε;, αναρωτήθηκα από μέσα μου, ξανά. Από πότε άλλαξαν τα συναισθήματά μου για τον Λευτέρη; Αγαπημένη μου Ρεγγίνα τα συναισθήματά σου για τον Λευτέρη υπήρχαν  πάντα μέσα σου, μόνο που εσύ δεν μπορούσες να το αποδεχθείς. Δεν είναι ντροπή, ίσως είναι αγάπη!, μου ψιθύρισε μια δυσοίωνη φωνή μέσα μου. 

  Αγάπη; Πως το σκέφτηκα πάλι αυτό; Δεν υπήρχε περίπτωση να αγαπούσα τον Λευτέρη, ακόμα και αν τον αγαπούσα, δεν θα το ήξερα; Ένιωθα τόσο μπερδεμένη μέσα μου, που δεν ήξερα τι έκανα ή τι  ήθελα  να κάνω αυτήν την στιγμή. Μάλλον από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλω να το κάνω, να τον φιλήσω. Αλλά το απέκλεισα αμέσως αυτό γιατί είμαστε απλά φίλοι. Σκατά!Το ποτό θα φταίει.. 
  Η σκέψη αυτή με ηρέμησε κάπως μέσα μου και σταμάτησε την περίεργη ανησυχία  που ένιωθα. Σαν να ήταν ένα σωσίβιο ή  μια εύκολη λύση για να πιαστώ και μην πνιγώ. Τον κοίταξα για μια φευγαλέα στιγμή, αλλά δεν περίμενα ότι με κοιτούσε ήδη. Και για μερικά λεπτά  έμεινα έκπληκτη με την αντίδρασή και τις σκέψεις μου. Κατάπια με  δυσκολία και αυτός  έκανε έναν περίεργο ήχο.

"Θα ανέβεις πάνω ή να σε πάω στο σπίτι σου;" με ρώτησε ξαφνικά.

"Εε..Ορίστε;"
"Τι σκέφτεσαι;"
"Εε τίποτα, δεν σκέφτομαι. Τι με ρώτησες;"  είπα κάπως απότομα και αμέσως το μετάνιωσα. Τι μου έφταιγε και αυτός για τις ανήθικες σκέψεις μου;
"Αν θες να πάμε στο σπίτι μου και αν είναι κοιμάσαι εκεί ή να σε πάω σπίτι σου;"
"Ότι θες.."
"Όχι εσύ πες μου, εγώ δεν έχω πρόβλημα..." είπε και το σκέφτηκα.
"Αν είναι συνεχίζουμε με κρασί το βράδυ μας, πάνω στην ταράτσα, αν δεν έχει πρόβλημα.."  συμπλήρωσε. Ταράτσα; Δεν θα το άντεχα να ανέβω εκεί πάνω ξανά, σε εκείνο το μέρος όπου είχαμε φιληθεί και προσπαθούσα μάταια να το ξεχάσω αργότερα. Όχι, δεν μπορούσα  να ανέβω..
"Καλύτερα να με πας σπίτι.." είπα δειλά και εκείνος με κοίταξα για μια στιγμή, και μου φάνηκε αιώνας, σιωπηλός.
"Σίγουρα;"
"Ναι.." είπα αδύναμα. Φοβόμουν να παραδεχτώ μέσα μου ότι επιθυμούσα  να πάμε ξανά στην ταράτσα, αλλά περισσότερο επιθυμούσα να επαναληφθεί το φιλί. Αλλά προσπάθησα να το αγνοήσω αυτό το συναίσθημα και σκέφτηκα ότι ήταν πιο φρόνιμο να γυρίσω σπίτι μου.
"Καλά.." είπε και επικράτησε ξανά σιωπή μέσα στο αυτοκίνητο. Λίγα λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει και γύρισα για να του πω καληνύχτα.
"Καληνύχτα.." είπα αδύναμα.
"Σίγουρα το θέλεις αυτό;"
"Ναι.."  Όχι, μην με πιστεύεις...
"Τότε..Καληνύχτα.." είπε και γύρισε να κοιτάξει μπροστά. Βγήκα γρήγορα από το αυτοκίνητο, φοβούμενη μήπως κάνω κάτι που θα το μετανιώσω. Έφτασα στην πόρτα σε δευτερόλεπτα, αλλά μέσα στην παραζάλη μου δεν κατάλαβα ένα χέρι που με τράβηξε και με γύρισε προς το μέρος του ατόμου. Και την ίδια στιγμή άρχισε να με φιλάει παθιασμένα. Μέχρι να καταλάβω τι συναίβενε, όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα. Φιλιόμασταν με πάθος στην είσοδο της πολυκατοικίας μου. Ήταν ο Λευτέρης. Είχε γυρίσει και με φιλούσε και εγώ ανταπέδωσα. Είναι μεγάλο λάθος, αλλά μια νύχτα μόνο..  Και με αυτήν την σκέψη συνέχισα να τον φιλάω με το ίδιο πάθος, με την ίδια επιθυμία και θέληση όπως αυτός. Διακόψαμε για μια στιγμή, για να πάρουμε ανάσα και τον κοίταξα για λίγο, ντροπιασμένη μήπως είχα κάνει κάποιο λάθος. Αλλά ως απάντηση μου χαμογέλασε καθησυχαστικά και με φίλησε ξανά.
"Τι κάνουμε;" ρώτησα διστακτικά, καθώς σταματήσαμε για λίγο να φιλιόμαστε.