Κάτι απρόσμενο..

Ταξίδι στα χιόνια(part 2)

 
Τέσσερις ώρες αργότερα φτάναμε στο Πήλιο, για να αφήσουμε τα πράγματά μας  και να ετοιμαστούμε, για να βγούμε βόλτα το βράδυ. Επειδή  ήμασταν κουρασμένοι από το ταξίδι, αποφασίσαμε να βγούμε  στο κέντρο και να καθίσουμε σε καμιά ταβέρνα.
  Σταματήσαμε έξω από ένα όμορφο πέτρινο σπίτι, για να πάρουμε τα κλειδιά του σπιτιού. Όταν φτάσαμε, βγήκα γρήγορα για να βοηθήσω τον Δημήτρη με τις βαλίτσες.
"Παιδιά είναι πολύ ωραίο!" είπε ενθουσιασμένη η Έμα. Γύρισα να δω πως είναι το σπίτι. Ήταν όντως πανέμορφο. Ήταν ένα τριώροφο πέτρινο κτίσμα, με ξύλινα παράθυρα στο χρώμα του δέντρου.

"Τι λέτε δεν μπαίνουμε μέσα;" ρώτησε ο Λευτέρης. Και αμέσως όλοι πήγαν γρήγορα για να δουν το εσωτερικού του σπιτιού. Όταν μπήκα μέσα, έμεινα άναυδη από την θέα του σπιτιού. Δεξιά από την πόρτα ήταν το σαλόνι, με ενωμένους καναπέδες σε σχήμα Γ και δυο ακόμα πολυθρόνες καφέ χρώματος, απέναντι από τους καναπέδες είχε μια μεγάλη τηλεόραση και την γωνία το τζάκι. Στην άλλη γωνία  ήταν η σκάλα και δίπλα ακριβώς το wc. Στο βάθος μέσα ήταν η κουζίνα, καθώς έμπαινα μέσα παρατήρησα ότι είχε όλα όσα χρειάζονται για να μπορούμε να μαγειρέψουμε, καθώς επίσης  ήταν και ευρύχωρη  για να μπορούμε να μαγειρεύουμε άνετα. Ήταν ωραία διακοσμημένη, τα ντουλάπια από ξύλο σε στυλ μοντέρνου. Λίγο πιο πέρα ήταν μια μεγάλη τραπεζαρία για οχτώ άτομα. Ήταν πολύ όμορφο το σπίτι.
  Ανέβηκα πάνω, όπου ήταν και οι άλλοι, κανόνιζαν πως θα κοιμηθούμε. Παρατήρησα ότι είχε δυο κρεβατοκάμαρες , η μια με ένα διπλό κρεβάτι και η άλλη με τρία μονά, και ανάμεσα  είχε ένα μεγάλο μπάνιο με τζακούζι. Ήταν όνειρο.
"Προτείνω τα κορίτσια να κοιμηθούν στο διπλό κρεβάτι.." είπε ο Δημήτρης.
"Συμφωνώ.." είπε η Αλίνα.
"Τέλεια!" είπε ο Κωνσταντίνος.
"Παιδιά δεν είδαμε τι έχει  η σοφίτα.." πετάχτηκα.
"Αα  σωστά..Πάμε να δούμε;"  ρώτησε ο Λευτέρης.
"Πηγαίνετε εσείς αν είναι, πάω να φτιάξω τα πράγματά μου.." είπε η Αλίνα
"Και εγώ το ίδιο.." είπαν ο Δημήτρης και ο Κωνσταντίνος, ταυτόχρονα.
"Τι θα φάμε;" ρώτησε η Έμμα.
"Είναι και αυτό..Εεε θες να φτιάξεις μακαρόνια με σάλτσα;"
"Εντάξει!!"
"Να έρθω να σε βοηθήσω;" την ρώτησα.

"'Οχι δεν χρειάζεται.." είπε και έφυγε. Ανεβήκαμε με τον Λευτέρη στην σοφίτα και είδαμε ότι είχε άλλο ένα διπλό κρεβάτι, καθώς είχε και σόμπα για το κρύο. Αν και περίμενα να είναι άδεια, έμεινα έκπληκτη που είχε ένα κρεβάτι, μάλλον παρασύρθηκα από τα θρίλερ.
"Τι σκέφτεσαι;" με ρώτησε ο Λευτέρης.
"Μπα τίποτα συγκεκριμένο, απλά νόμιζα ότι η σοφίτα θα ήταν άδεια με κούτες και τις βλακείες αυτές , σαν τις ταινίες θρίλερ ξέρεις.." του απάντησα και εκείνος έσκασε στα γέλια.
"Προς τι τα γέλια;" τον ρώτησα μπερδεμένη.
"Μα καλά βρε μωρό μου, πιστεύεις ότι υπάρχουν φαντάσματα;" με ρώτησε γελώντας.
"'Όχι βέβαια!" είπα θυμωμένη και με κοίταξε χλευαστικά σαν να μου λέει ναι-σε-πιστέψαμε  ¨Καλά, εντάξει..Ίσως λίγο. Μάλλον μου έχουν κάνει κακό τα θρίλερ.."
"Μόνο κακό.."
"Λευτέρη! Δεν φταίω εγώ που η ξαδέρφη μου θέλει να βλέπουμε!"
"Καλά καλά ηρέμησε βρε μωρό μου, δεν θα σε σκοτώσει, ούτε θα σε φάει κανείς!Σου υπόσχομαι.." είπε κοροϊδεύτηκα.
"Εντάξει Λευτέρη, δεν θα καθίσω να σε ακούω να με κοροϊδεύεις.." αποκρίθηκα και πήγα να φύγω. Αλλά πρόλαβε και με τράβηξε στην αγκαλιά του και με φίλησε. Και λύγισα..
"Βρε κουτό, το ξέρεις ότι σε πειράζω, γιατί  θυμώνεις;" μουν είπε πέντε λεπτά αργότερα, καθώς σταματήσαμε να φιλιόμαστε για να πάρουμε ανάσα.
"Τι να σου πω.. Δεν είναι δίκαιο αυτό που κάνεις.."
"Ποιο δεν είναι δίκαιο;"
"Να με κοροϊδεύεις για να με πειράξεις.."
"Έχεις δίκιο.." είπε πειραχτικά,περνώντας με στην αγκαλιά του χαμογελώντας.
"Πάντα έχω δίκιο..Τουλάχιστον στα περισσότερα θέματα..."
"Ώστε έτσι ε;" είπε και με φίλησε ξανά. Έτρεμα μέσα στην αγκαλιά του, όπως με φιλούσε. Ήταν μεθυστικό, υπέροχο.
"Μάλλον πρέπει να πάμε κάτω.." είπα εγώ, σταματώντας το φιλί.
"Σωστά...Άντε πάμε!" και φύγαμε από την σοφίτα. Πήγαμε στην κουζίνα και βρήκαμε τον Κωνσταντίνο να βοηθάει την Έμμα με το μαγείρεμα. Ο ένας έφτιαχνε σαλάτα και η άλλη την μακαρονάδα.
"Θέλετε βοήθεια;" ρώτησα.
"Όχι, δεν χρειάζεται."
"Ο Δημήτρης;" ρώτησε ο Λευτέρης.
"Πάνω ετοιμάζει τα πράγματα!" απάντησε ο Κωνσταντίνος.
"Πάω και εγώ.." είπε ο Λευτέρης.
"Οκέι!"

  Για να μην κάθομαι και να μην κάνω τίποτα, έστρωσα το τραπέζι. Λίγη ώρα αργότερα, είχαμε καθίσει όλοι και τρώγαμε. Καθόμουν δίπλα στον Δημήτρη και απέναντι στην άκρη, ήταν ο Λευτέρης. Είχα πιάσει συζήτηση με τον Δημήτρη για διάφορα θέματα, καθώς οι άλλοι συζητούσαν για την σχολή του Λευτέρη. Τον είχα πιάσει να κοιτάει προς το μέρος μας, με ένα θυμωμένο ύφος αλλά προσπάθησα να μην δώσω σημασία. Δεν είχε δικαίωμα να ζηλεύει τον Δημήτρη, τον φίλο του , επειδή απλώς μιλάμε.  Αποφάσισα να  μην δώσω συνέχεια στον παράλογο θυμό του και να επικεντρωθώ  στην κουβέντα με τον Δημήτρη.
"Ώστε θες να σπουδάσεις Εργοθεραπεία ε;"
"Ναι και κυρίως σε παιδιά με αυτισμό, δυσλεξία ή κάτι παρόμοιο."
"Είναι πολύ καλό επάγγελμα."
"Ναι, είναι.Και εσύ δικηγόρος;"
"Κάτι τέτοιο.." είπε και πήγε να πιει  κρασί, κοιτάζοντας με επίμονα. Έκανα πως δεν το παρατήρησα και συνέχισα να τρώω.
"Αν χρειαστείς ποτέ δικηγόρο όμως.."
"Να εύχεσαι να μην  χρειαστώ.."  του είπα και του χαμογέλασα.
"Γιατί;Πιστεύεις ότι δεν θα είμαι καλός;" μου αντιγύρισε.
"Κάθε άλλο, απλά συνήθως πάνε για άσχημους λόγους στα δικαστήρια."
"Έχεις δίκιο.."
"Τι συζητάτε εσείς εκεί;" πετάχτηκε ο Λευτέρης.
"Της έλεγα ότι αν χρειαστεί δικηγόρο, να έρθει να με βρει.." απάντησε ο Δημήτρης. Σκατά, σκατά  και τέλος σκατά! Θα γίνει Τούρκος ο Λευτέρης. Τι θα κάνω τώρα; Μάλλον πρέπει να πω στον Δημήτρη ότι έχω σχέση. Καθώς και στον Λευτέρη, διότι δεν έχει δικαίωμα να ζηλεύει αφού του έχω δείξει πόσο τον θέλω.
"Ααα  ναι;" ρώτησε και στράφηκε σε μένα,με θυμωμένη έκφραση που προσπαθούσε να κρύψει.
"Ναι.." απάντησα.
"Μια χαρά, αν είναι πάρε και τον αριθμό του, να τον έχεις  ήδη..Μην τύχει κανένα απρόοπτο..." ειρωνεύτηκε  ο Λευτέρης.
"Αυτό σκέφτομαι!" απάντησα  θυμωμένη και συνέχισα να τρώω.
"Μια χαρά τότε!"
"Καλά βρε παιδιά μην θυμώνετε! Τι σας έπιασε;" ρώτησε μπερδεμένη η Αλίνα.
"Τίποτα.." απάντησε ξερά ο Λευτέρης.
"Καλά.."
"Ρεγγίνα με βοηθάς να πάμε τα πιάτα  στην κουζίνα;" ρώτησε η Αλίνα.
"Φυσικά!" αποκρίθηκα και σηκώθηκα να μαζέψω το τραπέζι.Την στιγμή που  πήγα να  πάρω το πιάτο του Λευτέρη, γύρισε και με κοίταξε θυμωμένος. Του ανταπέδωσα το βλέμμα. Και γύρισα για να πάω στην  κουζίνα. Αρκετό θέαμα γίναμε!
"Ρεγγίνα να σε ρωτήσω κάτι; Και θέλω να μου πεις την αλήθεια.."
"Φυσικά!"
"Παίζει τίποτα με τον αδερφό μου;"
"Τον αδερφό σου;" ρώτησα ξαφνιασμένη "Όχι, όχι τίποτα!"
"Σίγουρα;Γιατί άλλο κατάλαβα.."
"Ναι..."
"Πάντως σου είχα πει, τότε στο νοσοκομείο ότι έχεις το ελεύθερο.."
"Όχι Αλίνα, δεν έχω κάτι με τον αδερφό σου.."
"Καλώς.." είπε και εκείνη την ώρα μπήκε η Έμα στην κουζίνα, να μας ρωτήσει αν θα κοιμόμασταν -για να είμαστε ξεκούραστοι για το βράδυ-.
"Ναι!" απάντησα ταυτόχρονα με την Αλίνα. Πήγα στο μπάνιο για να βουρτσίσω τα δόντια μου και πέτυχα τον Δημήτρη.
"Επ και εσύ εδώ;" με ρωτάει.
"Ναι. Να σου πω.."
"Δημήτρη.." είπε ο Λευτέρης, μπαίνοντας στο μπάνιο, διακόπτοντας την φράση του μόλις με είδε. 
"Ρεγγίνα;"
"..."