Κάτι απρόσμενο..

Η αρχή..

 Ήταν Δευτέρα, η αρχή μια βαρετής και μονότονης εβδομάδας.  Δεν άντεχα να πηγαίνω κάθε μέρα σχολείο. Σήμερα ένιωθα πιο κουρασμένη όσο ποτέ άλλοτε. Ίσως επειδή δεν  κοιμήθηκα και πολύ καλά. Τα έβαλα με τον εαυτό μου καθώς ήδη ήξερα ότι έπρεπε να κοιμάμαι περισσότερο για να έχω δυνάμεις για να μην αργώ τις πρώτες ώρες. Κάτι που πάλι έγινε και  σήμερα και έμεινα απέξω. Ευτυχώς είχαμε πρώτη ώρα θρησκευτικά. Αν και καλή η καθηγήτρια που μας κάνει το μάθημα, αλλά δεν παύει να είναι ακόμη βαρετό. Δεν ξέρω καν γιατί το κάνουμε αυτό, τα θρησκευτικά δεν πρέπει να διαβάζονται, εντάξει εκτός από την καινή διαθήκη, τα άλλα είναι πράγματα ήδη γνωστά στην ζωή μας. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο γιατί τα κάνουμε στο σχολείο. Τι με έχει πιάσει; Και σκέφτομαι πρωινιάτικα για τα θρησκευτικά. αναρωτήθηκα.
   Καθώς όταν έφτασα στο σχολείο είχε πάει ήδη οκτώμισι. Δεν υπήρχε λόγος να μπω μέσα, για μίση ώρα. Βαριόμουν τόσο πολύ να κάνω θρησκευτικά αυτήν την στιγμή. Όποτε καλύτερα που άργησα. Πήγα να κατέβω πάλι κάτω για να πάω να πάρω καφέ από απέναντι μήπως και ξυπνήσω. Αλλά έπεσα σε κάτι ή μάλλον σε κάποιον πάνω.  Δεν γινόταν να μην συμβεί..Όλο και κάτι δεν θα γινόταν για να εκνευριστώ περισσότερο; 
   Προσπάθησα να ηρεμήσω τον εαυτό μου από το παράξενο τρέμουλο που με είχε πιάσει. Δεν το είχα ξαναζήσει, πότε δεν ένιωθα μια ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα  όταν με ακουμπάει ή πέφτω σε κάποιον πάνω.Μόνο εκείνη την στιγμή που τον ακούμπησα στιγμιαία, ένιωσα αυτήν την περίεργη ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα.  Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα αυτό που ένιωθα αυτήν την στιγμή. Ένιωσα σαν να τον ήθελα ερωτικά, να θέλω να τον φιλήσω, χωρίς καν να ξέρω ποιος είναι! Αχ πόσο ηλίθια θα πρέπει να είμαι για να σκέφτομαι τέτοιες βλακείες από την στιγμή που δεν έχω καν κοιτάξει ποιος είναι; Ωχ, όχι να μην είναι κάποιος που ξέρω, να μην είναι κάποιος που με σχολιάζει. Σε παρακαλώ Θεέ μου!  ευχήθηκα από μέσα μου.
   Κοίταξα προς τα πάνω και έπαθα ένα μικρό σοκ. Ένιωσα ντροπή και ταυτόχρονα τεράστια χαρά. Είχα πέσει πάνω στον  Ραφαήλ! Ω Θεέ μου! Τι έπρεπε να κάνω τώρα; Τι πρέπει να πω; Να ζητήσω ένα απλό συγγνώμη και να προχωρήσω ή απλά να αδιαφορήσω; Αλλά το δεύτερο δεν μου φάνηκε και η καλύτερη ιδέα, από την στιγμή που δεν ήθελα να φανώ κομπλεξική σε κανένα παιδί από το σχολείο. Και ειδικά σε εκείνον.
   Αυτός είχε την "ταμπέλα"  ο  πιο όμορφος, σέξι και καυλιάρης του σχολείου. Που όλα τα κοριτσάκια έτρεχαν από πίσω του, αλλά και από την άλλη δεν τον χαλούσε καθόλου να νιώθει το επίκεντρο της προσοχής. Αν και δεν ήταν το διάσημο αγόρι του σχολείου, ή γενικά σε όλα τα σχολεία- υπάρχουν τέσσερα σχολεία σ΄ένα συγκρότημα-, αλλά όσοι τον ήξεραν τον θεωρούσαν σέξι. Κορίτσια που ήταν πιο όμορφες σε σύγκριση με εμένα.
   Άλλο ένα θέμα που δεν  θέλω να σκέφτομαι. Γιατί πρέπει πάντα να μπαίνω στην διαδικασία να συγκρίνω τον εαυτό μου με τις πιο όμορφες κοπέλες του σχολείου; Όταν ξέρω ήδη ότι δεν είμαι όμορφη, τουλάχιστον όσο εκείνες.  Αλλά από την άλλη γιατί πρέπει να μοιάσω με αυτές; Αν ήταν υποχρεωτικό να μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας δεν θα υπήρχε η διαφορετικότητα και η μοναδικότητα του κάθε ατόμου. Θα υπήρχε μια μάζα ίδιων χαρακτηριστικών και ενδιαφερόντων.
     Αυτό σκέφτομαι και νιώθω μια στιγμιαία αυτοπεποίθηση. Αλλά αμέσως μετά χάνεται. Αρχίζουν πάλι οι ματαιόδοξες σκέψεις. Αν και προσπαθώ πολύ να είμαι κανονική, να  ντύνομαι ωραία. Αισθάνομαι ανικανοποίητη και απογοητευμένη. Παρόλο που όλοι οι φίλοι μου λένε ότι είμαι πάρα πολύ όμορφη, ανεξαρτήτως αν δεν το βλέπω εγώ. Και με βρίζουν  για αυτά που νιώθω. Επίσης, με θεωρούν τυφλή διότι δεν βλέπω ότι στην  πραγματικότητα είμαι όμορφη, όπως λένε οι φίλοι μου, και όχι μια λεπτή σχεδόν ανορεξική κοπέλα. Εντάξει, έχω ωραίες καμπύλες εκεί που πρέπει, για παράδειγμα έχω ωραίο στήθος  και κώλο. Αλλά δεν το βλέπω ή μάλλον δεν αισθάνομαι έτσι.
"Συγγνώμη.." είπα ψιθυριστά σχεδόν.
"Δεν πειράζει.."
"Σε χτύπησα καθώς έπεσα πάνω σου;"
"Όχι μην ανησυχείς.. Που πας;"
"Ήταν να πάω στην τάξη για μάθημα, αλλά αφού άργησα να έρθω. Θα πάω για καφέ."
"Αα μια χαρά. Κοπανατζού λοιπόν.."
"Εεε καλά τι λέμε τώρα. Από τους πρώτους!" είπα και γελάσαμε και οι δυο. Κάτι που μου φάνηκε πολύ περίεργο, από την στιγμή που δεν είχαμε μιλήσει σχεδόν καθόλου αυτά τα τρία χρόνια. Πρώτη φορά μιλάγαμε φυσιολογικά. Μήπως θέλει να με  κοροϊδέψει;
   Αμέσως έδιωξα αυτήν την σκέψη, διότι δεν ήθελα να την αναλύσω περισσότερο. Προσπάθησα να ηρεμήσω τον εαυτό μου, από αυτό το περίεργο τρέμουλο που με είχε πιάσει όση ώρα μιλούσαμε. Για να μην γίνω περισσότερο ρεζίλι. Κοίταξα τον εαυτό μου αν έδειχνα όμορφη, με την ελπίδα ότι θα τους αρέσει αυτό που βλέπει. Αν και δεν είχα βάλει κάτι ασυνήθιστο σήμερα, ένωσα αρκετά θηλυκή και όμορφη όταν με κοιτούσε. Είχα βάλει ένα τζιν ανοιχτό με σκισίματα  και από πάνω μια άσπρη κοντομάνικη μπλούζα με δαντέλα  και στην μέση μου κρεμόταν ένα καρό μπλε-άσπρο- κόκκινο πουκάμισο. Και μπεζ καουμπόικα  κοντά μποτάκια. Εντάξει, ήταν φυσιολογικό ντύσιμο και κομψό.
   Ευχαρίστησα την καλή μου τύχη που σκέφτηκα να φορέσω αυτά τα ρούχα  και όχι  κάτι χειρότερα από αυτά. Και να μοιάζω σαν κλόουν. Αλλά για ακόμη μια φορά αναρωτήθηκα τι με είχε πιάσει και σκεφτόμουν αν έδειχνα όμορφη για τα μάτια του. Συγκεντρώσου Ρεγγίνα!
 "Άντε να πηγαίνω, γιατί θα αργήσω περισσότερο. Τα λέμε!" είπε και έφυγε.
 "Τα λέμε...Και συγγνώμη που έπεσα πάνω σου!" του φώναξα καθώς προχώραγε για να πάει προς την τάξη του, αλλά δεν με άκουσε. Και εγώ συνέχισα για εκείνο τον λαχταριστό καφέ που με περίμενε -μεταφορικά πάντα-  στην απέναντι καφετέρια. Από εκείνη την στιγμή και ύστερα δεν έπαψα να τον σκέφτομαι.

  Συγγνώμη για τυχόν λάθη ορθογραφικά ή για μια ολόκληρη λέξη. Χίλια συγγνώμη.. :\ Λοιπόν αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία και ειδικά  το πρώτο κομμάτι της ιστορίας μου. Και όσοι το διαβάσετε, αν θέλετε  πείτε μου τις γνώμες σας και τα σχόλιά σας. Αν θέλετε επίσης  αν σας αρέσει η ιστορία μου να πατήσετε το αστεράκι. Σας ευχαριστώ πολύ! <3 <3