Κάτι απρόσμενο..

Κάτι ξαφνικό...

 
  Καθώς τέλειωνε η εκδήλωση, σκεφτόμουνα όλα όσα είχαν συμβεί μέσα στο βράδυ. Δεν  μπορούσα να μην γελάσω με όσα έγιναν, παρά ήταν τραγικά. Σε όλη την διάρκεια του χορού σκεφτόμουν συνεχεία το σχέδιο του Ιάσονα και του Ραφαήλ, που είχαν σκοπό να με προσβάλλουν. Αλλά γιατί να το κάνουν αυτό;, αυτή σκέψη δεν είχε βγει από το μυαλό μου.
Ακόμη δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν είχα ηρεμήσει ούτε στιγμή  παρόλο που υποκρινόμουν  ότι περνούσα φανταστικά μαζί με τους φίλους μου, ενώ ήθελα να γυρίσω σπίτι μου και να ηρεμήσω. Ήθελα τόσο πολύ να κλάψω εκείνη την στιγμή που τους άκουγα. Αλλά αμέσως σκέφτηκα, ότι δεν πρόκειται να κλάψω για αυτούς. Δεν το αξίζουν. Και δεν θα αφήσω κανέναν να με προσβάλλει με τέτοιο τρόπο. Κανέναν!
Και ηρέμησα λίγο. Αλλά δεν μπορούσα να το πω ακόμη στους φίλους μου, ήθελα να σκεφτώ πρώτα. Είχα ανάγκη  να το κάνω. Αν και δεν ήθελα να κρύβω πράγματα από τους φίλους μου, αλλά δεν έπρεπε για την ώρα  να το μάθουν. Ειδικά η Τζίνα, γιατί ήξερα ότι θα πάει να τους βρει και είναι σίγουρο ότι θα γίνει χαμός, θα τσακωνόντουσαν άσχημα. Και δεν ήθελα κάτι τέτοιο σε καμιά περίπτωση. Ήθελα να βρω την λύση μόνη μου. Και καταρχάς δεν ήθελα να ξέρουν ο Ραφαήλ και ο Ιάσονας ότι ξέρω το -παράλογο- σχέδιό τους.
Τι άλλο μπορούσε να συμβεί απόψε;,  σκεφτόμουν καθώς καθόμουν δίπλα στα παιδιά και βλέπαμε όσα παιδιά είχαν μείνει στο τέλος που μιλούσαν μεταξύ τους -όπως εμείς- ή παίζανε ή κάναν αστεία πράγματα.   
Σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι που δεν κατάλαβε κανένας από τους φίλους μου ότι δεν είμαι καλά. Αν και είχε υποψιαστεί κάτι η Τζίνα, όταν γυρίσαμε εγώ και η Εβελίνα από τις <<τουαλέτες>> , που τελικά ποτέ δεν πήγαμε γιατί είχαμε σταματήσει και ακούγαμε τον Ραφαήλ και τον Ιάσονα που μιλούσαν. Αλλά κατάφερα κάπως να το καλύψω, με την δικαιολογία ότι είδα την Λάουρα να φιλιέται με τον Σωτήρη.  Στην αρχή έμεινε έκπληκτη, σαν να μην το περίμενε, αλλά μετά το πίστεψε. Ευτυχώς.
"Ρεγγίνα που ταξιδεύεις;" με ρώτησε η Ηλέκτρα που καθόταν δεξιά μου.
"Πουθενά, απλά παρακολουθώ την ζωντάνια που υπάρχει.." είπα και εκείνη με κοίταξε δύσπιστα.
"Έγινε κάτι;"
"Όχι καλέ σαν τι να γίνει ακριβώς;"
"Δεν ξέρω. Εσύ θα μου πεις..Σε στεναχώρησε κάτι ή κάποιος;"
"Όχι καμία σχέση. Απλά είμαι κουρασμένη.."
"Αυτό μόνο;"
"Ναι.."
"Δεν θα το πιστέψετε!" είπε η Αλίκη καθώς ερχόταν δίπλα μας με ένα χαμόγελο. Φαινόταν ενθουσιασμένη. Τι είχε συμβεί;
"Μόλις είδα τον Αλ να μιλάει παράμερα με τον Αχιλλέα!"
"Και  τι με αυτό καλέ;"
"Δεν φαινόταν φιλικά..Τουλάχιστον από την μεριά του ενός. Υποθέτω ότι άλλος δεν έχει πάρει χαμπάρι, όπως πάντα στον κόσμο του.." είπε χαρούμενα καθώς έκανε ότι σκεφτόταν. Μισό. Δεν είχα ακούσει μάλλον καλά. Εννοούσε ότι ένας από τους δυο γούσταρε τον άλλον; Σοβαρολογούσε; Αυτοί οι δυο μαζί;
"Πλάκα κάνεις;" ρώτησα εγώ καθώς προσπαθούσα να μην γελάσω. Να  και κάτι καλο μέσα στο βράδυ!
"Καθόλου. Ήταν πολύ ωραίο!!"
"Χα χα ναι.." είπα καθώς εκείνη την στιγμή θυμήθηκα ένα άλλο ζευγάρι που έμοιαζε τόσο  με αυτούς. Αν και προτιμούσα να το ξεχάσω. Τον Ραφαήλ και τον Ιάσονα. Αλλά πίεσα τον εαυτό μου να σταματήσει να τους σκέφτεται τουλάχιστον για αυτήν την ώρα.
"Ρεγγίνα χτυπάει το κινητό σου!"  μου είπε η Ηλέκτρα.
"Ααα ευχαριστώ."  το βρήκα και είδα ότι με είχε πάρει ο Λευτέρης, που είμασταν φίλοι από μικρά, αν και  περισσότερο έκανα παρέα με τις αδερφές του την Εμμανούλα και την Αλίνα. Με την Αλίνα είχαμε περίπου την ίδια ηλικία, είμασταν από κούνια φίλες, ενώ με την Εμμανουέλα περίπου έξι χρόνια διαφοράς. Και οι γονείς μας επίσης είναι πολύ καλοί φίλοι  μεταξύ τους. Είναι σαν δεύτερη οικογένειά  μου και τους αγαπάω πολύ.
"Γεια σου Λευτέρη τι κάνεις;" είπα εγώ χαρούμενα, αδιαφορώντας για την παράλογη αναστάτωσή μου καθώς του μιλούσα.  Ίσως φταίει το αεράκι που έχει απόψε, σκέφτηκα από μέσα μου καθώς είχα βγει έξω για να μπορέσω να μιλήσω.
"ΡΕΓΓΊΝΑ!! Που είσαι;"
"Γιατί ακούγεσαι αναστατωμένος Λευτέρη; Είμαι στο σχολείο, σε μια εκδήλωση χορού που διοργάνωσε το δεκαπενταμελές. Γιατί ρωτάς;"
"Έρχομαι από εκεί! Μην φύγεις!!"
"Λευτέρη! Θα μου πεις τι έγινε; Γιατί θέλεις να έρθεις από εδώ; Έχει γίνει κάτι σοβαρό; Είστε καλά..;" ρώτησα  αρκετά τρομαγμένη. Δεν με ενδιέφερε εκείνη την στιγμή αν γινόμουν ρεζίλι στα παιδιά επειδή  φώναζα  στην μέση του προαυλίου. Δεν με ενδιέφερε που με κοιτούσαν όλοι περίεργα. Απλά με ενδιέφερε αν είναι όλοι καλά..
"Λευτέρη με ακούς; Τι έγινε;"
"Ναι, ναι σε ακούω! Η Αλίνα χτύπησε με αυτοκίνητο και είναι στο νοσοκομείο. Και πήραμε τους γονείς σου δεν το σήκωσαν και σκεφτήκαμε εσένα. Χρειαζόμαστε την βοήθειά σας. Μήπως έχετε κανέναν  γνωστό σε κανένα ιδιωτικό νοσοκομείο;" με ρώτησε ανήσυχος.
"Ναι, ναι έχουμε! Στο Ιατρικό Παλαιού Φαλήρου. Τον Κωνσταντίνο! Έλα να με πάρεις, μπορείς; Θέλω να είμαι δίπλα της. Σε παρακαλώ!!" τον παρακάλεσα. Δεν περίμενα να συμβεί αυτό. Ένιωθα τόσο τρομαγμένη με όλη αυτήν την κατάσταση. Έτρεμα μήπως είναι κάτι σοβαρό...
"Ναι έρχομαι! Περίμενε με στην είσοδο, σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί. Μην αργήσεις!"  μου είπε. Και το έκλεισε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μην πάθει κάτι.. , ευχόμουν συνέχεια από μέσα μου.