Κάτι απρόσμενο..

Ταξίδι στα Χιόνια (μεριά Λευτέρη)

"Είναι καταπληκτική!"  αποκρίθηκε ο Δημήτρης,θαυμάζοντας  την Ρεγγίνα για την φωνή της. Και για άλλα πολλά πιθανόν,αφού είναι φανερό ότι του άρεσε. Ναι, ζηλεύω., παραδέχομαι από μέσα μου. Αλλά είναι δικαιολογημένη η ζήλια μου,τουλάχιστον αυτό πιστεύω και δικαιολογώ τον εαυτό μου. Φοβάμαι μην την χάσω τώρα που είμαστε πλέον μαζί χωρίς εμπόδια. Αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό για να θυμώνω τόσο που να μην μπορώ καν να την κοιτάω, σαν να με έχει προδώσει.
  Τόσο λίγο την εμπιστεύομαι;, αναρωτήθηκα από μέσα μου. Σαν να μπορούσα να δώσω την απάντηση από μόνος μου.Μπορώ;. Αν μπορούσα να απαντήσω  ο ίδιος στην απάντησή μου, πιθανόν δεν θα ήμουν τόσο θυμωμένος μαζί της, χωρίς να φταίει εκείνη.  Αλλά εκεί είναι το πρόβλημα, ότι έχει δίκιο, εγώ φταίω και πρέπει να το διορθώσω -πάλι-. Γιατί πάντα καταστρέφω  την προσπάθεια μας  -εκείνης περισσότερο- να φτιάξουμε την σχέση μας όπως την θέλαμε εξαρχής; 
  Όλο το βράδυ δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, πέρα από τα τελευταία λόγια της στο σπίτι <Αν με θες πραγματικά, έχεις μια τελευταία ευκαιρία για να είμαστε μαζί,αλλιώς τέρμα. Και ίσως τότε θα είμαι με τον Δημήτρη στα αλήθεια.> .Πρέπει να παλέψω για εκείνη και θα το κάνω. Την χρειάζομαι στην ζωή μου, όσο δεν έχω χρειαστεί καμιά ούτε και κανέναν άλλον (*για φίλους εννοώ ;) *)  μέχρι τώρα. Άραγε θα ισχύει ακόμα; Μακάρι..
  Όταν τραγουδούσε και με κοιτούσε παράλληλα, ένιωθα σαν τον χειρότερο εγκληματία σε όλη την γη. Γιατί την στεναχώρησα, όταν εκείνη πάλευε για μένα; Γιατί έβαλα τον εγωισμό μου  πάνω  από την σχέση μας; Γιατί;Γιατί;. Εκείνη την στιγμή δάκρυσα από την χαρά μου και τον θαυμασμό για κείνη. Ήταν καταπληκτική! Δεν την είχα ξανά- ακούσει να τραγουδάει και θα θελα να τραγουδάει κάθε φορά που   θα είμαστε οι δυο μας.
"Λευτέρη;" με ρώτησε με περιέργεια η Αλίνα. Πιθανόν θα κατάλαβε την συγκίνησή μου.Σηκώθηκα  να πάω τουαλέτα, για να προσπαθήσω να ηρεμήσω. Μπήκα στην τουαλέτα και πήγα κατευθείαν να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου.Την ίδια στιγμή ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια γυναίκα,δεν πρόλαβα να της πω ότι έχει μπει σε λάθος τουαλέτα,καθώς με φίλησε. Σίγουρα δεν ήταν η Ρεγγίνα, γιατί θα ένιωθα  κάτι. Ποια στο καλό ήταν αυτήν που με φιλούσε;
   Προσπάθησα να την απομακρύνω, αλλά έγινε το αντίθετο, κόλλησε περισσότερο πάνω μου σαν βδέλλα. Φοβόμουν μήπως με έψαχνε η Ρεγγίνα και με έβλεπε σε αυτήν την κατάσταση. Δεν την ήθελα αυτήν την άγνωστη κοπέλα.
"Σε παρακαλώ σταμάτα!"  της είπα θυμωμένα. Και εκείνη ως απάντηση έσυρε  τα χέρια της πάνω στο στήθος μου και ύστερα προς το παντελόνι μου.
"Φύγε από πάνω μου!" της φώναξα. Αλλά αυτή συνέχιζε να να μην ακούει, ξεκούμπωσε το παντελόνι μου και έσυρε το χέρι της μέσα από το παντελόνι για να με χαϊδέψει. Την σταμάτησα  περνώντας το χέρι της και την έσπρωξα μακριά μου.
"Μείνε μακριά μου!"
"Έλα που δεν σου άρεσε γλύκα."
"Καθόλου!"
"Άλλο κατάλαβα εγώ..." αποκρίθηκε πονηρά.Την ίδια στιγμή άνοιξε η πόρτα της τουαλέτας με δύναμη και μπήκε η Ρεγγίνα. Ωχ, γαμώτο!
"Λευτέρη;"  με ρώτησε και στο πρόσωπο της φάνηκε η απόγνωση και ο πόνος, από την διαπίστωση ότι ήμουν εγώ. Δεν θα με συγχωρέσει ποτέ, σκέφτηκα.
"Ρεγγίνα δεν είναι αυ-"
"Πάψε! Δεν θέλω να ακούσω τις ίδιες μαλακίες. <Δεν είναι αυτό που νομίζεις> και μπλα μπλα μπλα!" είπε θυμωμένα και βγήκε από την τουαλέτα. Ένιωθα τόσο αχρείος αυτήν την στιγμή. Το μόνο που ήθελα και θέλω είναι να είμαστε μαζί, αλλά τα χάλασα όλα. Δεν μπορούσα να μείνω άπραγος.Έπρεπε να της μιλήσω, να της εξηγήσω!  Όταν τέλειωσα με το παντελόνι, πηγαίνοντας  να την βρω, η άγνωστη με σταμάτησε.
"Μην την ακολουθήσεις δεν αξίζει!Μείνε μαζί μου και θα δεις πόσο ωραία θα-"
"Δεν πας στο διάολο λέω εγώ;" της απάντησα θυμωμένα. Την παράτησα και έφυγα, για να πάω να βρω την  Ρεγγίνα. Δεν είχε γυρίσει στο τραπέζι, αφού δεν είχε πάρει το παλτό της. Που στο καλό είχε πάει;
   Βγήκα έξω και άρχισα να την ψάχνω. Είχα τρελαθεί από την αγωνία. Έκανε τόσο κρύο, δεν είχε μπουφάν, ήταν μόνη της. Που είσαι Ρεγγίνα; Που είσαι;