Κάτι απρόσμενο..

Σχολείο

Μην χαθείς πάλι, σε παρακαλώ.Μου λείπεις...Σ'αγαπώ..

"Άντε υπναρού, ξύπνα επιτέλους!" μου φώναξε ο μπαμπάς πάνω από το κεφάλι μου.

"Τι έκανα πάλι ρε μπαμπά;"

"Δεν έκανες τίποτα..Αλλά θα αργήσεις για το σχολείο!"

"Δεν θα πάω την πρώτη ώρα.." είπα νυσταγμένα, αρνούμενη να ανοίξω τα μάτια μου.

"Έχετε κενό την πρώτη ώρα;"

"Όχι, απλά βαριέμαι να πάω.." Ωω σκατά! Γιατί δεν μπορώ να πω μια φορά ψέματα; Γιατί;

"Τότε σήκω, μην χάσεις την πρώτη ώρα!"

"Μα.."

"Ααα όχι κορίτσι μου, δεν θα πάρεις άλλες απουσίες χωρίς λόγο. Άντε ξύπνα!"

Έμεινα άλλα πέντε λεπτά στο κρεβάτι και σκεφτόμουν αυτό το περίεργο όνειρο που είδα με εμένα και τον Λευτέρη, μέχρι να πάρω απόφαση ότι πρέπει να σηκωθώ για να ετοιμαστώ. Όταν σηκώθηκα, πήγα κατευθείαν στο μπάνιο και μετά αμέσως να ντυθώ. Έβαλα ένα μπλε τζιν κολλητό και μια άρπρη μπλούζα και από πάνω μια γκρι ζακέτα. Τίποτα το ιδιαίτερο πάλι. Και από πάνω από την μπλούζα φόρεσα ένα μακρύ κολιέ με ένα ανάποδο χρυσό τρίγωνο και τα γκρι all-star μου. Έφτιαξα την τσάντα μου και έφυγα κατευθείαν για το σχολείο.

Δέκα λεπτά αργότερα πέρναγα από την καφετέρια που ήταν απέναντι από το σχολείο.

"Ρεγγίνα!!" φώναξε κάποιος από πίσω μου. Στην αρχή τρόμαξα μήπως ήταν ο Ραφαήλ,δεν ήθελα να μιλήσω μαζί του πρωί πρωί, βασικά να τσακωθώ μαζί του πρωί πρωί.Γύρισα για να δω ποίος με φώναξε, ευτυχώς ήταν η Βαλέρια.

"Που πας;" με ρώτησε.

"Σχολείο, εσύ;" της απάντησα.

"Και εγώ,πάμε μαζί;"

"Και το ρωτάς;Πάμε!" είπα.

"Ξέρεις ήθελα να σε ρωτήσω κάτι, χωρίς να φανώ αδιάκριτη.." είπε διστακτικά.

"Ομορφιά ρώτα με ότι θες,δεν παρεξηγούμαι.." της είπα,προσπαθώντας να σκεφτώ τι ήθελε να με ρωτήσει και φοβόταν.

"Παίζεται κάτι με εσένα και τον Ραφαήλ;"

"Τι; Όχι! Πως.." πήγα να ρωτήσω πως το σκέφτηκε αυτό, αλλά με διέκοψε.

"Επειδή σας είδα στην πόρτα, όταν ήρθε να σε πάρει κάποιος με το αυτοκίνητο, επίσης αυτός ο κάποιος από όσο πρόλαβα να δω ήταν κούκλος, αλήθεια ποιος ήταν;"