Κάτι απρόσμενο..

Η ειρωνεία

    Δεν είχε περάσει αρκετός καιρός ύστερα από εκείνο το συμβάν με τον Ραφαήλ. Που δεν μπορούσα να το ξεχάσω. Σαν να με στιγματίσει βαθιά μέσα μου και δεν μπορούσα να το αποβάλλω. Δεν ήξερα γιατί έδινα υπερβολική σημασία, από την στιγμή που είχε τελειώσει. Δεν ξέρω γιατί ένιωθα περίεργα κάθε φορά που τον σκεφτόμουν, ή κάθε φορά που τον έβλεπα ή περνούσα από δίπλα του, ένιωθα το ίδιο παράξενο τρέμουλο που είχα όταν είχα πέσει πάνω του. Και δεν μπορώ να το καταλάβω..
  

  Αν και είχα την ταμπέλα ότι μου αρέσουν πολλοί άντρες ταυτόχρονα, και μερικοί ήταν λόγω ενθουσιασμού και μόνο. Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, με αυτόν  νιώθω διαφορετικά σε σχέση με όσους μου άρεσαν μέχρι τώρα. Αν και δεν είχα κάνει πολλές σχέσεις, πάρα μόνο δυο με τρεις περίπου, δεν ένιωθα όπως νιώθω τώρα.   

  Αλλά αναγνώριζα την διαφορά του έρωτα από την αγάπη ή την καψούρα. Γενικά αν και μου αρέσουν διαφορετικοί άντρες ταυτόχρονα, ήξερα κάθε φορά πως ένιωθα για τον  ένα  ή για όλους  όσους μου άρεσαν εκείνη την στιγμή. Αλλά ποτέ δεν έκανα κίνηση. Ίσως επειδή φοβόμουν την απόρριψη. Ίσως δεν είχα το θάρρος να πάω να μιλήσω για τα αισθήματά μου. Ή ίσως να μην ήθελα κατά βάθος να μάθει ότι μου αρέσει. Γιατί μπορεί να με σχολίαζε και να με κορόιδευε με την παρέα του. Και δεν ήθελα να συμβεί αυτό..
  

 Εξάλλου δεν ταιριάζουμε, όσο και αν θέλω να πιστεύω το αντίθετο. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι μεταξύ μας, σχεδόν αδύνατον. Είχε ένα ογδόντα περίπου ύψος και καστανά πράσινα μάτια. Και ένα τόσο όμορφο πρόσωπο, χωρίς ίχνος σπυριών. Και με ένα υπέροχο χαμόγελο, που με είχε στοιχειώσει εδώ και μέρες. Πόσο μου έλειπε εκείνο το χαμόγελο!
  

  Είμασταν τόσο διαφορετικοί από όλες τις απόψεις. Αυτός ήταν όμορφος, εγώ η άσχημη. Αυτός ήταν κοινωνικός και εγώ στο περιθώριο. Και άλλες τόσες διαφορές μεταξύ μας που δεν μπορούσα να σκέφτομαι, γιατί με πλήγωνε. 
 

  Χαμογέλασα στην σκέψη εκείνης της στιγμής που έπεσα πάνω του και στιγμίαια τον ακούμπησα. Πόσο θα ήθελα να τον ακουμπάω κάθε μέρα ή αν είναι δυνατόν  κάθε στιγμή. Έπρεπε να λογικευτώ. Έπρεπε να καταλάβω ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι μεταξύ μας. Είναι απλά αδύνατον.
  

    Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα πως μπορεί αυτός να βρίσκε αφορμή για να αρχίζει με σχολιάζει και να με κοροϊδεύει. Όπως αποδείχτηκε κάποια στιγμή αργότερα, που περνούσα από μπροστά του χωρίς να κάνω τίποτα. Παρατήρησα ότι με κοιτούσαν όλοι οι φίλοι του, ο Ιάσονας, ο Άρης, ο Νίκος, και ο Τάσος.. Αλλά γιατί με κοιτούσαν;, σκέφτηκα από μέσα μου. Και αμέσως κατάλαβα το γιατί, τους το είχε πει και τώρα με κορόιδευαν. Μπράβο  μου που ήθελα να πιστέψω το καλύτερο γι' αυτόν, αλλά τελικά ο ίδιος μαλάκας παρέμεινε.