Κάτι απρόσμενο..

Ταξίδι στα χιόνια (part 3)

"Κορίτσια ξυπνήστε! Χιονίζει!" φώναξε η Έμα ενθουσιασμένη. Αμέσως εγώ και η Αλίνα πεταχτήκαμε από το κρεβάτι για να δούμε από το παράθυρο.Το θέμα έξω από το παράθυρο, ήταν εντυπωσιακό. Τα έλατα να έχουν καλυφτεί από χιόνι. Και στον δρόμο το χιόνι έφτανε μέχρι το γόνατο σχεδόν. Ευτυχώς που είχαμε φροντίσει να φέρουμε αλυσίδες για το αυτοκίνητο.
"Πάμε να ξυπνήσουμε τους άλλους;" ρώτησε η Αλίνα.

"Πάμε!"   απάντησα αυθόρμητα εγώ. Αλλά αμέσως μετά το μετάνιωσα, γιατί δεν ήμουν έτοιμη να δω τον Λευτέρη ακόμα. Ευτυχώς είχα βάλει ένα μακό άσπρο μπλουζάκι και μάλλινο γκρι παντελόνι, καθώς και μια ριχτή γκρι ζακέτα από πάνω.  Πήγαμε γρήγορα να ξυπνήσουμε τα αγόρια για να παίξουμε χιονοπόλεμο.
   Μπήκαμε απότομα μέσα στο δωμάτιο, ανοίγοντας το φως. Τα αγόρια ξύπνησαν απότομα, σαν τους βρικόλακες όταν εκτείνονται  στο φως.
"Καλά χαζές είστε;" ρώτησε θυμωμένος ο Λευτέρης.
"Τι έγινε;" ρώτησε αγουροξυπνημένος ο Δημήτρης.
"Χιονίζει!" απάντησε ενθουσιασμένη η Αλίνα.
"Εε και;" ρώτησε ο Λευτέρης.

"Ααα  δεν πάτε καλά!Ξυπνήστε!Ώρα για χιονοπόλεμο!" είπα ανυπόμονη. Πήγαμε με τα κορίτσια να τους σηκώσουμε, αλλά τελικά σηκώθηκαν μόνοι τους  δήθεν θυμωμένοι. Εμείς πήγαμε γρήγορα να ντυθούμε ζεστά. Έβαλα ένα άσπρο μπλουζάκι μάλλινο αμάνικο και από πάνω πλεκτό γαλάζιο και τζιν σκούρο μπλε. Αδιάβροχες καφέ μπότες και άσπρο σκουφάκι. Βρήκα τον Δημήτρη και Κωνσταντίνο στο σαλόνι να βλέπουν τηλεόραση. Και την Έμα να φτιάχνει πρωινό μαζί με την Αλίνα.
"Παιδιά τρώμε!" φώναξε η Αλίνα. Και καθίσαμε όλοι να φάμε γρήγορα, για να παίξουμε χιονοπόλεμο.
  Λίγη ώρα αργότερα, ήμασταν στην αυλή και παίζαμε χιονοπόλεμο μεταξύ μας. Ήταν τόσο διασκεδαστικό!Θυμήθηκα μια άλλη περίοδο τέτοια εποχή, που παίζαμε χιονοπόλεμο  έξω από την δουλειά του πατέρα τους. Τόσο όμορφα χρόνια τότε!Χωρίς έγνοιες, υποχρεώσεις, στεναχώριες και παρεξηγήσεις. Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, θυμόμουν εκείνη την μέρα σαν να ήταν η μοναδική μέρα σε όλη μου την ζωή,και όχι ότι θα υπάρξουν άλλες τόσες. Μέχρι που μπήκα στο λύκειο και συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή.'Ότι θέλουμε   πολύ πρέπει να παλέψουμε για να το αποκτήσουμε.
 "Πάρε αυτή!" φώναξε η Αλίνα, πετώντας μια μπάλα χιονιού, στον Λευτέρη, και εκείνος της ανταπέδωσε. Ήταν τόσο ξεκαρδιστικό να βλέπεις τα δυο αδέρφια να τσακώνονται  για άσχετους λόγους μεταξύ τους.
"Ρεγγίνα!" μου φώναξε ο Δημήτρης.Τον είδα να φτιάχνει μια μπάλα χιονιού, για να μου την πετάξει.
"Όχι Δημή-" πήγα να πω, αλλά σταμάτησα καθώς μου έριξε την μπάλα χιονιού πάνω στο πρόσωπό μου. Καθώς προσπαθούσα να καθαρίσω το πρόσωπό μου από το χιόνι, άκουσα να λέει ο Λευτέρης στον Δημήτρη.
"Χαχα είσαι καλός!!"
  Πείσμωσα εκείνη την στιγμή και προσπάθησα να αποδείξω ότι είμαι καλύτερη από τον Δημήτρη. Ετοίμασα κρυφά μια μεγάλη μπάλα χιονιού και χωρίς αν το περιμένει, την πέταξα πάνω στο πρόσωπό του. Τελικά η εκδίκηση είναι πολύ ικανοποιητική.  Όλοι φυσικά έσκασαν στα γέλια, όταν είδαν την σκηνή.
"Δεν το περίμενα...Από ότι φαίνεται, είσαι πολύ καλύτερη από μένα.." είπε, κοιτώντας με στα μάτια. Του χαμογέλασα βεβιασμένα και έσκυψα και πήρα μπάλα και την πέταξα στην Αλίνα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πως έγιναν τα πράγματα τόσο χάλια; Ο Λευτέρης θα είναι θυμωμένος πάλι, σκέφτηκα.
  Παίξαμε για καμιά ώρα, σαν μικρά παιδιά μέχρι το μεσημέρι. Αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε πανέ κοτόπουλο με πατάτες τηγανιτές και δυο σαλάτες. Ο Λευτέρης θα έφτιαχνε το κοτόπουλο, εγώ με την Έμα τις σαλάτες, ο Δημήτρης τις πατάτες μαζί με τον Κωνσταντίνο και η Αλίνα θα έστρωνε το τραπέζι.
.....................................................................................................................................