Κάτι απρόσμενο..

Αμοιβαία αμηχανία

"Ρε που χάθηκες; Σε πήρα γύρω στις είκοσι φορές τηλέφωνο. Γιατί δεν το σηκώνεις;" μου φώναξε η Τζίνα από το τηλέφωνο.

"Συγγνώμη βρε ομορφιά, αλλά δεν είχα διάθεση να μιλήσω..Συγγνώμη που σε ανησύχησα.." είπα μετανιωμένη.

"Φυσικά και ανησύχησα ρε! Μια βδομάδα λείπεις και τηλέφωνο δεν το σηκώνεις, τι στο καλό συμβαίνει;"

"Δεν μπορώ να μιλήσω από το τηλέφωνο.."

"Ααα δεν με ενδιαφέρει, θα μιλήσεις η από το τηλέφωνο ή από κοντά. Διάλεξε!"

"Από κοντά.."

"Ωραία σε μισή ώρα στα Starbucks.."

"Μα.."

"Δεν ακούω κουβέντα! Σε μισή ώρα.." είπε και το έκλεισε, πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ. Άρχισα να ετοιμάζομαι, για να μην αργήσω. Σκατά τα έκανα πάλι. Τι ήθελα και δεν πήγα σχολείο μια βδομάδα; Ούτε άρρωστη να ήμουν, τότε θα είχα μια καλή δικαιολογία τουλάχιστον για να πω στην Τζίνα.

Από εκείνο το βράδυ, είχα αλλάξει. Δεν μπορούσα να τον ξεχάσω, ούτε να ξεχάσω ότι κάναμε. Και με πλήγωνε, επειδή ήξερα ότι ήταν αδύνατον να συνεχιστεί. Ήθελα να ήμαστε μαζί, αλλά είναι αδύνατον για πολλούς λόγους.Για ποιους λόγους ακριβώς;

Καταρχάς είμαστε παιδικοί φίλοι!Ε και; Ω τι στο καλό;Γιατί προσπαθώ να δικαιολογηθώ στον ίδιο μου τον εαυτό;

 Άρχισα να ετοιμάζομαι, για να πάψω να σκέφτομαι τον Λευτέρη και όλα όσα κάναμε. Έβαλα ένα ανοιχτό γαλάζιο τζιν με σκισίματα και μια ανοιξιάτικη μπλούζα που τα μανίκια έφταναν μέχρι τον αγκώνα και το κάτω μέρος της μπλούζας κατέληγε σε δαντέλα. Έβαλα τα all-star μου και έφυγα, περνώντας βιαστικά την καφέ τσάντα μου και έφυγα.

Σε ένα τέταρτο είχα φτάσει και την έψαχνα. Την βρήκα να κάθεται σ' ένα παγκάκι, πήγα προς το μέρος της και αφού με ρώτησε πως είμαι,άρχισε να με ρωτάει που ήμουν, γιατί είχα χαθεί και τα σχετικά. Ενώ εγώ προσπαθούσα να απαντήσω όσο ψεύτικα και πιστικά μπορούσα.

"Γιατί χάθηκες;"

"Δεν χάθηκα, απλά δεν είχα όρεξη να μιλήσω σε κανέναν!"

"Και πως μίλησες στην Ηλέκτρα, προχθές;"

"Επειδή με πήρε τηλέφωνο.."

"Και εγώ σε πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν το σήκωσες!"

"Δεν είναι το ίδιο.."

"Ωω μα φυσικά και είναι! Είκοσι κολωτηλέφωνα σε πήρα!"

"Εντάξει, συγγνώμη!"