Κάτι απρόσμενο..

Αγωνία

  Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο νοσοκομείο,πάρκαρε γρήγορα το αυτοκίνητο και βγήκαμε και οι δυο μας ταυτόχρονα για να πάμε να βρούμε τους άλλους και να μάθουμε για την Αλίνα. Αλλά και να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκονται. Όταν βρήκαμε τους άλλους σταμάτησα τρομοκρατημένη με το θέαμα που αντίκρισα. Ήξερα ότι θα είναι πολύ περίεργα  τα πράγματα, αλλά δεν περίμενα να δω αυτό. Την Έμμα να κλαίει συνέχεια από το σοκ και τους γονείς του στεναχωρημένους και ανήσυχους, χωρίς να  μπορούν να κουνηθούν από την ανησυχία  και τον τρόμο τους. 
 

Γύρισα να κοιτάξω τον Λευτέρη, για να δω πως είναι,αλλά συνειδητοποίησα ότι και οι δυο μας αισθανόμασταν εκείνη την στιγμή  τα ίδια συναισθήματα, τον ίδιο πόνο, την ίδια ανησυχία και αγωνία για την κατάσταση της Αλίνας και την ίδια έκπληξη με το θέαμα αυτό. Ίσως ούτε αυτός περίμενε να αντικρίσει σε τέτοια κατάσταση τους δικούς του. Ίσως ήλπιζε ότι οι γονείς του τουλάχιστον θα είχαν έστω και την ελάχιστη δύναμη να φανούν πιο δυνατοί και αισιόδοξοι για την κατάσταση της Αλίνας. Πόσο σοβαρά είναι η Αλίνα;,αναρωτήθηκα από μέσα μου ανήσυχη, καθώς ταυτόχρονα γύρισε να με κοιτάξει ο Λευτέρης και του ανταπέδωσα το βλέμμα. Και κατάλαβα ότι είχαμε και οι δυο μας  τις ίδιες ανησυχίες. "Πως θα τα καταφέρουμε.." "Τι θα γίνει;"
"Τι θα κάνουμε;"
"Αυτό που πρέπει.." του είπα με σιγουριά, παρόλο που ένιωθα το ακριβώς αντίθετο  μέσα μου. Αλλά δεν χρειαζόταν να το μάθει, τουλάχιστον αυτήν την στιγμή, ήδη είχαμε τους δικούς του που ήταν ανήσυχοι και τρομαγμένοι. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να τα παρατήσει..
"Και τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε;" με ρωτάει με μισή καρδιά.
"Αρχικά να πάμε οι ίδιοι  να ρωτήσουμε τον γιατρό για να μάθουμε, τι λες;" του απάντησα ήρεμα.
"Ναι. Μάλλον.."
"Τι έγινε πάλι;"
"Τίποτα, απλά φοβάμαι να ακούσω την απάντηση.."
"δυστυχώς πρέπει να γίνει ρε Λευτέρη, δεν θα είσαι μόνος σου. ΘΑ είμαι δίπλα σου και εγώ μην ανησυχείς.."
"Εντάξει και σε ευχαριστώ και πάλι για όλα.."
"Μην με ευχαριστείς ρε Λευτέρη.. Μια οικογένεια είμαστε.." του είπα άψυχα. Ξαφνικά ένιωσα τόσο αδύναμη μέσα μου.
"..." 
"Άντε πάμε, μην καθυστερούμε!" είπα εγώ πάλι. Προσπερνώντας την θλιμμένη έκφρασή του όταν του ανάφερα την λέξη "οικογένεια", μάλλον θα στεναχωρήθηκε για την αδερφή του και για τους γονείς του, καθώς και την Έμμα.

 Λίγα λεπτά αργότερα, βρήκαμε τον γιατρό που την εξέταζε. Μακάρι να μην έχει κάτι σοβαρό., ευχήθηκα από μέσα μου.
"Γεια σας, είμαστε οι συγγενείς της κοπέλας που χτύπησε με το αυτοκίνητο. Εγώ είμαι ο αδερφός της και από εδώ, η οικογενειακή μας φίλη που είναι σαν αδερφή μας.." είπε ο Λευτέρης, η αναφορά του σαν αδερφή του με ξάφνιασε κάπως, γιατί ένιωσα απογοητευμένη. Αλλά δεν κάθισα να το αναλύσω περισσότερο.
"Ααα ναι την Αλίνα; Την εξετάζουμε ακόμα, δεν φαίνεται να έχει κάτι σοβαρό. Απλά ενδεικτικά θα την κρατήσουμε ένα εικοσιτετράωρο,μήπως παρουσιάσει κάτι απρόοπτο."
"Μπορούμε να την δούμε;" ρώτησα με συγκρατημένη ανακούφιση τον γιατρό.
"Εεε όχι ακόμα, αλλά θα ενημερώσω την νοσοκόμα όταν θα μπορέσετε. Εντάξει;"
"Εντάξει γιατρέ σας ευχαριστούμε πολύ!"
"Τίποτα, να πηγαίνω τώρα.."
"Ναι..Γεια σας!" είπα και  στράφηκα προς τον Λευτέρη με ένα επιφυλακτικό χαμόγελο.
"Είδες; Δεν έχει κάτι σοβαρό, όπως είπε ο γιατρός." του είπα ήρεμα.
"Μπορεί, αλλά δεν ξέρεις πότε τι θα προκύψει..Μπορεί όταν ξυπνήσει να έχει αμνησία. Ή να έχει κάτι σοβαρό που να παρέλειψαν οι γιατροί να διαγνώσουν! Πολλά μπορούν να γίνουν!" είπε με αγωνία.
"Σοβαρά πιστεύεις ότι οι γιατροί θα έκαναν κάτι τέτοιο; Θα έπαιρναν ρίσκο την ζωή ενός ανθρώπου; Και γιατί να το κάνουν αυτό;"
"Δεν  ξέρω.. Απλά ανησυχώ πολύ.."
"Το ξέρω, απλά προσπάθησε να ηρεμήσεις. Με τον πανικό δεν θα πετύχεις τίποτα..Στο λέει ο αγχώδης άνθρωπος, εγώ.." του είπα.
"Έχεις δίκιο. Πάμε να βρούμε τους άλλους;"
"Πάμε!"  και πήγαμε να τους βρούμε. Αυτός πήγε προς τους γονείς του και εγώ προς την Έμμα.
"Έμμα μου;" την ρώτησα και εκείνη απλά με κοίταξε λυπημένα.
"Γεια.." είπε άψυχα..
"Σου έχω καλά νέα.."
"Για την Αλίνα ή δικά σου νέα;" με ρώτησε.
"Για την Αλίνα βρε.." της απάντησα. Δεν ήθελα αν την ταράξω, αλλά πίστευα ότι θα έπρεπε να μάθει..Με κοίταξε με αγωνία.
"Πες.."
"Λοιπόν ο γιατρός μας είπε ότι είναι καλά. Αλλά θα την κρατήσουν για προληπτικούς λόγους μέσα, για ένα εικοσιτετράωρο. Αν τυχόν γίνει κάτι απρόοπτο.."
"Α..Αλήθεια;" είπε με μέτρια ανακούφιση, χωρίς να το πιστεύει. Άρχισε πάλι να κλαίει.Μήπως έκανα ή είπα κάτι λάθος;