Κάτι απρόσμενο..

Ο χορός

   Έφτασε  η μέρα του χορού του σχολείου και εγώ έχω αγχωθεί περισσότερο από ποτέ. Συνεχώς αναρωτιέμαι γιατί τρελαίνομαι τόσο για έναν απλό χορό, τι το σπουδαίο έχει; Αλλά δεν κάθομαι να το αναλύσω περισσότερο, γιατί φοβάμαι την απάντηση.Ίσως επειδή ήξερα ότι θα είναι  ο Ραφαήλ εκεί. Ίσως επειδή θέλω να τον εντυπωσιάσω.

  Αν και ξέρω ότι είναι τελείως λανθασμένη σκέψη, δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι πρέπει να καταλάβει ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Αλλά πως μπορείς να κάνεις ένα ζώο υπάκουο; Ή καλύτερα να τιθασεύσεις έναν ταύρο; Οι άνθρωποι είναι κακοί κριτές του καλού πράγματος, μου είχε πει κάποτε μια φίλη μου. Δεν χρειάζεται να σκέφτομαι πως θα με δουν τα μάτια του, όταν αυτά τα μάτια δεν ξέρουν που να κοιτάξουν. Είναι απλά χάσιμο χρόνου, σκέφτηκα και συνέχισα να ετοιμάζομαι για τον χορό. Φόρεσα το φόρεμα και άρχισα να βάφομαι.

  Μισή ώρα αργότερα, καθώς έφτιαχνα τα μαλλιά μου χτύπησε το κουδούνι. Όταν άνοιξα την πόρτα, ήταν η ξαδέρφη μου. Είχα μείνει άναυδη στην πόρτα.
"Τι έπαθες καλέ;"
"Έχω μείνει άναυδη. Είσαι πάρα πολύ όμορφη γλυκούλα μου!!"  είπα εγώ. Φορούσε  ένα φόρεμα στράπλες  με δαντέλα και ύφασμα από μέσα με μαύρα τακούνια-μποτάκια. Και το μαλλί της το είχε πάνω, με ένα περίεργο χτένισμα. Ήταν πανέμορφη!
"Και εσύ δεν πας πίσω. Μεγιά! Καινούργιο δεν είναι;"
"Ναι..Ευχαριστώ!!"
"Τίποτα, θα μου το δανείσεις αν το χρειαστώ;"
"Ναι!"
"Ωωω  ευχαριστώ! Είσαι η καλύτερη!"
"Το ξέρω η άτιμη. Άντε πάμε μέσα, πρέπει να φτιάξω τα μαλλιά μου."
"Ακόμα;"
"Ναι.."
"Πφφ εντάξει. Κάνε γρήγορα!"
"Έγινε!" 

    Συνέχισα τις ετοιμασίες, ώσπου τέλειωσα  και φύγαμε. Στο δρόμο για το σχολείο, σχολιάζαμε τι επρόκειτο να συμβεί απόψε και διάφορα κουτσομπολιά. Ήλπιζα ότι όταν θα φτάναμε να είναι  κάποιος  από  την παρέα μου. Και επίσης ήλπιζα ότι δεν θα μου μιλούσε ο Ραφαήλ. Δεν ήθελα να τσακωθώ μαζί του και ειδικά στον χορό του σχολείου.
"Φτάσαμε!" είπα στην Εβελίνα, την ξαδέρφη μου.
"Το κατάλαβα.."  είπε και προχωρήσαμε. Στην είσοδο βρήκαμε τον Δημήτρη.
"Ώπα Ρεγγίνα τι ομορφιές είναι αυτές!"
"Ευχαριστώ! Και εσύ δεν πας πίσω." είπα και του έκλεισα το μάτι.
"ΧΑ χα να σαι καλά. Η κοπέλα ποια είναι;"
"Δημήτρη!"
"Τι; Αν είναι από το σχολείο μας θέλω να μάθω, αν θα της δώσω δωρεάν εισιτήριο  ή όχι."
"Ααα όχι δεν είναι, είναι η ξαδέρφη μου. Εβελίνα από εδώ ο Δημήτρης. Δημήτρη από εδώ η Εβελίνα."
"Χάρηκα" είπαν και οι δυο ταυτόχρονα.
"Λοιπόν πάμε μέσα;"
"Αμάν βρε Ρεγγίνα τόσο απαίσια είναι η παρέα μας;"
"Όχι κάθε άλλο απλά πρέπει να πάμε μέσα μήπως έχει έρθει κανένας. Καταλαβαίνεις τώρα.."
"Ααα εντάξει τότε." είπε και έκοψε  δυο χαρτάκια. Η Εβελίνα πλήρωσε και  μπήκαμε μέσα. Βρήκαμε την Ηλέκτρα  και την Αλίκη  να κάθονται πίσω πίσω και να μιλάνε. Πήγαμε δίπλα τους.
"Γεια σας κορίτσια! Είστε πολύ όμορφες!"
"Ευχαριστούμε! Και εσύ είσαι πολύ όμορφη!! Και εσύ Εβελίνα είσαι πολύ όμορφη!"
"Ευχαριστώ.."  είπα εγώ και η Εβελίνα ταυτόχρονα.