KİLİTLİ KAPILAR AÇILSA

15.BÖLÜM/"MASAL PAZARI "

                     

15. BÖLÜM"MASAL PAZARI"

" Bu kahramanın adı Fırat'mı acaba? "

Babamın sorusuyla ufak bir tebessüm aldı yüzümü.

" Adını bilmiyorum, çok yakışıklı bir polis olduğunu söylüyorlar. "

" Kaç gram huzur istersiniz? Yani ona göre polis Beye bildirelim. " Babam ile hayal dünyamızın latifesini ederken, üstüme basan uyku ile esnedim.

" Baba uykum geldi, daha fazla bastırmadan gideyim babaanneme. "

" Kal desem. "

Babamın sözüyle hüzün dolu bir gülümseme bıraktım çehreme.

" Kalamam. "

" İki gün kokundan ayrı kalmayı kabul ediyorum, dahası yok! " Babamın sözüyle duygulu gözlerle baktım. Ve ona sıkıca sarılırken, Hande'nin kapıdan bizi izlediğini gördüm.

Ufak adımlarla yanımıza yürümeye başladı. Psikolojisi bozuk bir anneyle, her gün çıkan kavga gürültü ile iğrenç bir sınav senesine hazırlandığını biliyordum. Bu yüzden onun için elimden geleni değil, elimden gelmeyecek boyutta olan her şeyi elde etmek için çabalayacaktım.

" Baba, abla. yeter artık. Gücüm kalmadı, ruhum alınmış gibi hissediyorum. Ne tepki vereceğimi dahi bilmiyorum. Ağlamam mı gerekiyor, nasıl üzülmem gerekiyor, ne yapmam gerekiyor? Ben duygularını yönetemeyen birine dönüştüm bu ev sayesinde. Siz söyleyin bana abla. sen söyle baba. Biz ne olacağız? "

Hande son günlerde öyle değişmişti ki, her şeyde ağlayıp bağıran o kız çocuğu gitmişti. Yerine kendinden emin, ne istediğini bilen biri gelmemişti. Lakin bir farklılık vardı. Olgunca bakıp, olanları fazlasıyla idrak ediyordu. Sizler bu satırları okurken " Kız eşek kadar olmuş, bir zahmet psikolojik tahliller yapsın " diyorsunuz elbette. Ama dünyadan değilde, kendimden sakındığım, dokunsam kıracağımı sandığım biriydi Hande. Sanki onu bu dünyadan korumak yerine, bizden korusam ona en büyük iyiliği yapmış olacaktım. Kabul edemiyordum büyüyüşünü. Karşımda tam on sekiz yaşında, bu evde yaşanan psikolojik problemlerin hayatının en güzel yıllarında, ömrünün, tabiri caizse içine tükürdüğü bir hayat sunmuştum.

Babam kolları ile Hande'yi sararken, o endişe dolu gözleri ile süzüyordu beni. Umutlu bir hal takındım çehreme.

" Biz düzeleceğiz çiçeğim, biz düzelmek zorundayız. "

Verdiğim cevapla ikiside yüzüme baktı. Yalandan bir inanma ile kendilerini kandırmaya çalışıyorlardı.

" Firuze, Hande, size sağladığımız hayat için özür dileriz. Sorunlu bir geçmiş, sıkıntılı bir gelecek, psikolojik sorunları olan bir anne, her daim anneye mükellef olan bir baba ve bu hayatı, belkide şiddetin en büyük olanı " Psikolojik Şiddet"i dibine kadar yaşamış iki genç kız yetiştirdim. Her insan gerçekten anne - baba olmamalıymış. "

Babam kendini suçlu, günahkar hissederken, Hande ve ben babamıza asla bırakmayacak gibi sarıldık.

" Masal pazarından biraz huzur al ve gel. "

Kafamı sallayarak bahçe kapısından çıktım. Arkamdan annesini kaybetmiş çocuklar gibi bakıyordu ikiside. Annem ise evimizin en üst katında, yatak odasında ki görkemli perdeyi aralamış, gidişimi izliyordu. Çok tuhaftı aslında, dışarıdan o kadar görkemli, o kadar ihtişamlı gözüküyordu evimiz, dışarıdan gören birisi olsam " Millette ne evler var, para var huzur var " derdim. Ama hiçbir şey göründüğü gibi değildir. Sadece mutsuzları yazan bir tarihte mutluluğu istemekten doğal ne vardır ki? Dışarıdan gecekondu gibi evler görünce " Yazık eve bak " tepkisini verirken, o ailenin huzurunu hesaba katmayacak kadar körleşmiştik. Yolda çok lüks bir arabada ağlayan bir kız gördüğümüzde " para huzur getirmiyormuş " derken, çok eski bir araba görünce acınası gözlerle, o arabadaki mutlu insanları izliyoruz. Hayat işte gördüğünüz hiçbir şey gerçeğiyle uyuşmaz.