Yaşama Arzum [TAMAMLANDI]

12.

"Artık gerçekleri istiyorum!"

Adrien'dan;

Marinette'in söylediği şey karşısında ne yapacağımı bilemedim. Onun canını yakmadan bunları anlatmanın bir yolunu bulamıyordum.

Bana doğru ilerlemeye başladı. Bir şey diyeceğini düşündüm, ama yanımda durmayıp ilerlemeye devam etti. Sanırım şu an onu takip etmem gerekiyordu.

Arkasından yürümeye başladım. Bir süre sonra annemin ölüm yıl dönümünde tanıştığımız bankın önünde durdu.

Marinette banka oturduktan sonra, kararsızlıkla yanına oturdum.

"Anlat."

"Ney-"

"Benimle oynama Adrien. Anlat diyorsam anlat!"

Çok korkuyordum, suçluluk duygusu kalbimi yakıyor ve bedenimi ele geçiriyordu.

"Yapamam. Özür dilerim Marinette."

Hızla ayağa kalkıp gidecekken Marinette kolumu tutup gitmemi engelledi.

"Adrien, bilmeye hakkım olduğunu düşünüyorum."

"Marinette bilmeye hakkın var biliyorum, ama bende anlatacak yüz yok. Bunu gözünün içine baka baka anlatamam. Çok özür dilerim. Eğer bir şey öğrenmek istiyorsan Luka'ya sor. Ben...çok üzgünüm."

Elini yavaşça kolumdan çektim ve ilerlemeye başladım. Bir yandan da fısıltıyla konuşuyordum.

"Umarım her şeyden sonra seninle gerçek ben olarak konuşabilirim. Tabi o zaman beni görmek ister misin bilmiyorum."

Babam fark etmeden eve gitsem iyi olacaktı. Gerçi onun umrunda değilim ya neyse.

Marinette'den;

Adrien uzaklaşırken donup kalmıştım. Düşündüklerimin doğruluğundan biraz daha emindim artık. Bir an önce Luka'yla konuşmam gerekiyordu.

Eve gittim ve yatağa uzandım. Aklımda sadece Adrien ve söyledikleri vardı.

Bugün bana karşı çok tuhaf davranmıştı. Daha doğrusu ben anormalliğine alıştığım için normal davranması garip gelmişti.

Ne düşünmem gerektiğini bilmiyordum. Bu yüzden düşüncelerimden kurtulup kendimi yarına hazırlamaya başladım. Çünkü bana çok zor geçecek gibi geliyordu.

...

Ertesi gün bir süre evde kaldım. Okulun bitiş saatine yaklaştığında Luka'yla konuşmak için yavaşça okula doğru adımladım.

Vardığımda bir merdivene oturdum ve zilin çalmasını bekledim. Birkaç dakikanın ardından öğrenciler çıkmaya başlamıştı.

Bir sürü öğrenci çıkmıştı, ama Luka etrafta görünmüyordu. En son Adrien'ı gördüm. Tam yanına gidip sormayı düşünürken o yanıma geldi ve konuşmaya başladı.

"Luka bugün okula gelmedi."

"E-efendim? Ne demek gelmedi!"

"Sakin ol Marinette."

"Sen evini falan bilmiyor musun?"

"Üzgünüm."

"Nasıl ya!? Onca yıllık arkadaşı ya da düşmanısın her neyse. Gitmiş olabileceği bir yer var mı peki?"

Adrien bir süre durdu ve sonra yeniden konuştu.

"Eve git Marinette."

"İyi de Lu-"

"Bir kez olsun bana güven. Eve git."

"Peki."

İsteksiz bir şekilde eve doğru ilerledim. Bankın yanından geçerken birinin bana seslendiğini duyup arkamı döndüm.

"Marinette."

"Luka?"

Yanıma geldiğinde çok kötü görünüyordu. Nefes nefese kalmıştı, büyük ihtimalle uykusuzluktan ya da ağlamaktan göz altları şişmiş ve gözleri kızarmıştı.

"Luka, sen iyi misin?"

"Marinette konuşalım mı?"

"Peki, ama sana ne oldu? Gerçekten kötü görünüyorsun."

"Beni boş ver Marinette. Gel hadi."

Banka doğru ilerlerken söyledikleriyle o tarafa yürüdüm. Kendisi oturduktan sonra yanına geçtim.

"Marinette, bak ben şimdiden özür dilerim. Yani bunun özrü olma-"

"Luka, sakin ol. Ben biliyorum, sanırım..."

"N-ne biliyorsun?"

"Aileni kaybettiğini ve küçük yaşta bi-"

"Tamam, tamam dur lütfen. Bak Marinette, geçmişinden kaçan tek kişi sen değilsin."

"Luka, bazı şeyleri öğrenmek istiyorum. Mesela neden o? Kim istedi?"

"Gabriel, Gabriel Agreste. Ama istediği bu değildi."

"Na-nasıl yani?"

"Bir kaza denebilir. Çok üzgünüm hepsi be-"

"Ta-tamam Luka, sorun değil."

Üzülmesini ve kendini suçlamasını istemiyordum. Zaten çok kötü görünüyordu, belli ki kendini hırpalamıştı. Bu yüzden gülümsedim ve ayağa kalktım.

"Ben, müsaadenle gideyim."

"Ta-tabi."

Eve vardığımda benden beklenmeyecek bir şekilde sakin kaldım. Olayları ikinci kez sindirmeye çalışıyordum. Yine de onlara kızamıyordum.

"Bu işin peşini bırakmayacağım baba."

Evet, en sonunda bölümü atabildim. Çok gecikti, kusura bakmayın. Umarım hoşunuza gitmiştir...

İyi günler dilerim :]