ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

dag 1. porto

Met een tas in mijn hand sta ik voor de deuren van Schiphol te wachten op Lex en Roan. Ik heb ze de afgelopen weken een aantal keer gebeld en overlegd wat we gaan doen. We gaan een roadtrip maken vanaf het noorden naar het zuiden. We beginnen in Porto. Vanuit daar huren we auto die we de rest van de reis zullen gebruiken.

"DAKOTA!!" ik draai me naar het geluid en zie nog net een pluk zwart haar voor mijn ogen voor ik in een stevige omhelzing zit. "Fuck ik heb je zo gemist" zegt Lex die zijn gezicht in mijn nek heeft liggen. Zijn adem kriebelt me wanneer hij praat "ik jou ook Lex" zeg ik. Mijn handen wrijven over zijn rug tot hij me los laat.

Roan staat met een glimlach op zijn gezicht naar ons te kijken "welkom thuis Dakota" zegt hij voor hij me ook een warme omhelzing geeft. Zijn armen nog breder waardoor ik bijna fijn geknepen word "geen lucht" pers ik eruit. Hij laat me meteen los "sorry" zijn wangen kleuren een beetje " ik ben blij te zien dat je nog steeds zo makkelijk bloost" plaag ik hem

Op dat moment zie ik de meest mooie groene ogen naar me kijken. Zijn haar niet langer rood, maar meer blond door de zon "hallo Morris" zeg ik. Ik blijf op mijn plek staan en beweeg me niet. Hij laat zijn ogen over me heen gaan voor hij me weer aan kijkt. Zijn blik staat alles behalve blij dat ik hier ben "ik wist niet dat je mee ging" zegt hij

Ik kijk naar de andere twee die naar alles kijken behalve naar ons "ik denk dat we erin geluisd zijn" zeg ik "ze hebben mij ook niks verteld." Lex schraapt zijn keel "we dachten dat jullie niet mee zouden gaan als we het zouden vertellen" zegt hij "waarom niet?" vraag ik "ik zou mee gegaan zijn" maak ik mijn zin af. Roan kijkt naar Morris en loopt op hem af

Hij geeft hem ook een knuffel alsof het al jaren geleden is dat ze elkaar zagen. "Laat me nooit meer zo lang alleen" zegt hij. Morris knuffelt hem terug "sorry" mompelt hij tegen Roan. Wanneer hij Roan van zich af duwt zodat hij naar hem kan kijken staat hij met zijn rug naar me toe "je weet waarom het was" zegt hij "ja"

We stappen het vliegtuig in en gelukkig zitten we niet allemaal bij elkaar. Alleen Roan en Lex zitten samen. Morris zit voorin het vliegtuig en ik ergens halverwege. Maar ik vind het niet erg om even alleen te zijn. Het is maar 2,5 uur vliegen naar Porto, maar toch vallen ergens onderweg mijn ogen dicht

"Wil je het volgende keer wat zachter doen" grijnst Lorenzo "ik hoorde Julian de hele tijd om God kreunen en ik weet zeker dat jou naam geen god is" zegt hij. Ik geef hem een mep tegen zijn hoofd en lach "misschien ben ik dat wel" zeg ik "misschien kan alleen een god hem zo laten kreunen" Lorenzo lacht met me mee

"Hoe zit het nu tussen jullie?" vraagt hij serieus "niks, we hebben sex en verwachten verder niks van elkaar" zeg ik "waarom niet?" vraagt hij "mijn hart ligt bij iemand anders" leg ik hem uit "ik denk niet dat ik ooit van iemand anders kan houden" zeg ik "laat me raden" zegt hij "het is uit omdat hij niet wilde wachten?" ik schud mijn hoofd "nee, hij was bang dat ik niet thuis zou komen"

"Dat is balen dak, hopelijk is hij er wel als je weer thuis komt" zegt Lorenzo. Hij legt zijn hand op mijn schouder en knijpt er zacht in "dank je wel Lo je bent een goede vriend" zeg ik hem. Lorenzo lacht naar me en dan verandert het beeld voor me. Ik zit op z'n kop in de auto met Fabian naast me. Julian en Lorenzo voor me. 

Ik word wakker omdat het vliegtuig een andere beweging maakt. Ik zit meteen rechtop en alert in de stoel. "Zeg jongeman, gaat het wel?" vraagt een oude man naast me "ja hoor" zeg ik. De man bestudeerd mijn gezicht en ik heb gelijk door wat hij bedoeld. Mijn wangen zijn nat van de tranen. Tranen om het verlies van mijn kamergenoten, mijn maten en mijn vrienden. Ik veeg snel mijn ogen droog voor het vliegtuig zijn wielen op de grond zet.

"Ik ga de auto wel halen" zegt Roan. Morris gaat met hem mee en samen met Lex blijf ik wachten "dus hoe gaat het?" vraagt hij "goed met jou?" Ik trek een wenkbrauw op om zijn vraag "goed" zegt hij. Het is een beetje ongemakkelijk omdat we elkaar al zo lang niet gezien hebben "dus hoe bevalt het bij de marechaussee?" vraagt hij.

Ik verstijf op mijn plek en kijk hem geschrokken aan. Ik bedenk me wat ik moet zeggen aangezien ze geen van alle weten dat ik dat niet meer doe. Al 7 maanden niet meer. Ze hebben me een flink geldbedrag gegeven voor wat ik heb meegemaakt en ervoor gezorgd dat ik voorlopig niet hoef te werken. Van dat geld sta ik hier.

Gelukkig komt Roan terug gelopen met Morris. Mijn blik blijft automatisch bij hem hangen. Zijn ogen kijken naar de grond "we hebben een volvo jongens" zegt Roan die ons naar een auto brengt die vooraan op het terrein staat. We leggen onze spullen achter in de kofferbak en alle drie stappen ze in.

"Kom je Dakota?" vraagt Roan die zijn raam open doet. Ik kijk naar de auto en voel de angst door me heen kruipen. Ik knik en pak de hendel vast van de rechter achterdeur. Alsof ik me er aan brand laat ik hem ook weer los "wat is er?" vraagt Roan. Ik loop om de auto heen en vraag Morris of hij op wilt schuiven zodat ik daar kan zitten.

Morris zit met een boek op schoot maar doet gelukkig wel wat ik vraag. Hij stelt geen vragen zodra ik ga zitten en mijn gordel om doe. Hij kijkt niet eens naar me. Hij geeft geen enkel teken dat hij weet dat ik er ben en dat doet me meer zeer dan ik wil toegeven.