ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

Cabo de Sao Vicente

Het is hier warm en dus trek ik mijn shirt uit. Mandy ligt naast me in het zand "mag ik het zien?" vraagt ze "je borst en buik" maakt ze duidelijk. Ik draai me om en show haar mijn littekens. Ik kijk hoe haar hand over één van de littekens op mijn buik gaat en een spoor trekt naar een andere "dat zijn er echt heel veel" zegt ze ze zacht "het waren veel scherven"

Roan en Lex kijken toe wat ze aan het doen is en kijken met een pijnlijke blik naar mijn lichaam die lang zo mooi niet meer is als dat hij was "jeetje Dakota" zegt Lex "we zagen ze in het donker, maar zo in het licht" hij schud zijn hoofd "ik zou zo graag willen dat ik iets van je pijn kon weg nemen" zegt hij "het breekt mijn hart dat je zo laag over jezelf denkt terwijl je nog net zo mooi bent als vroeger"

"Hij heeft gelijk" zegt Mandy "je bent echt mooi" ik kleur een klein beetje wanneer ze zich voorover buigt en één van de littekens een kus geeft "ik wil ze allemaal kussen en je beter maken, maar ik hou er niet van om zand te kussen" grapt ze waardoor ik ook lach "nog steeds gek" zeg ik "misschien" grijnst ze

"Mandy? hoe zag Lorenzo eruit?" vraag ik "hij had wat gebroken botten, maar verder viel het mee. Tot de nachtmerries begonnen toen ging het al snel bergafwaarts. Niemand wist of hij het zou halen en omdat er geen nieuws van jou naar buiten kwam ging het met hem steeds slechter. Hij dacht dat jullie alle drie dood waren" zegt ze

Inmiddels zitten Alicia, Mario en Sven er ook bij en wanneer Nicolas en Morris er ook bij komen zitten is de groep compleet. We luisteren allemaal naar wat Mandy verteld en af en toe vul ik haar verhaal aan. Ik kijk rond me heen en zie Morris zijn blik donker worden wanneer hij naar haar hand kijkt. Ik begrijp niet waarom hij zo kijkt maar als ik naar beneden kijk zie ik dat haar hand de littekens op mijn borst aanraakt

Ik pak haar hand vast en wikkel mijn vingers ertussen. Ik leg ze op mijn buik en hoop maar dat ze het niet door heeft. Mandy kijkt even naar me en knipoogt dan voor ze verder verteld over die ene keer dat Lorenzo haar moeders lievelings theepot had gebroken en gezegd dat hij het niet had gedaan. Mijn moeder geloofde hem op zijn woord"

"Hij heeft Julian ooit eens wijs gemaakt dat Amsterdam in het zuiden van Nederland ligt" lach ik "Julian kwam zelf uit België en dan het stuk dat tegen Frankrijk aan ligt dus die wist het niet en geloofde hem op zijn woord. Lorenzo maakte er zelfs een weddenschap van die hij natuurlijk won" vertel ik "Julian heeft een maand lang zijn was moeten doen"

Mandy komt wat dichter tegen me aan liggen en legt haar hoofd op mijn borst vlak onder mijn kin en net zoals gister op de bank sla ik automatisch een arm rond haar heen. Ze lacht naar me en tekent met haar vinger bloemetjes over mijn buik. Ik zeg er niks van en geniet van de zachte aanraking terwijl ze verder praat over Lorenzo

"Toen we een paar dagen geleden in Évora waren kwamen we nog twee oud collega's tegen" vertel ik Mandy "ze zaten in de auto achter ons en hebben alles zien gebeuren" Mandy tilt haar hoofd op "kenden zij Lorenzo ook?" vraagt ze waarop ik knik "ja, we hebben heel veel tijd samen door gebracht daar" zeg ik "als je wilt kan ik je met ze in contact brengen" Mandy knikt hard "dat zou geweldig zijn "mijn ouders gaan dit nooit geloven. Ze zijn zo verdrietig sinds hij er niet meer is"

Ik pak mijn telefoon en stuur het nummer van Stan naar haar door "alsjeblieft" zeg ik. Ze glimlacht en drukt een kus op mijn borst "dank je wel" op de één of andere manier vind ik het niet eng om hier zo te liggen met al die mensen om me heen. Ondanks Morris voel ik me vrij en relaxt en gelukkig. Misschien komt dat wel omdat ik geen nachtmerries heb gehad, maar goed ik heb amper geslapen dus wie weet hoe het vanavond weer gaat

We stappen allemaal de auto terug in en rijden door naar Faro. Nog 1uur en 30 minuten in de auto zitten. Dat moet wel lukken. Ik doe mijn oortjes in en luister naar de inmiddels bekende liedjes die in mijn oren klinken. Morris pakt mijn hand vast en knijpt er zacht in "wat is er?" vraag ik "je laat haar je aanraken" zegt hij "ik had het niet door" zeg ik "mm" komt eruit "is dat het probleem Morris?"

Ik til onze handen op en leg ze op mijn shirt met veel pijn en moeite op mijn borst. Zijn ogen worden groot terwijl de mijne moeite hebben om droog te blijven. Het voelt zo fout om hem me daar aan te laten raken "stop er mee Dakota" zegt hij, maar ik schud mijn hoofd. Ik trek mijn shirt omhoog en leg zijn hand op mijn blote huid. "Is dit wat je wilt Morris?" vraag ik "wil je me aanraken? Nou raak me maar aan"

Zodra ik zijn hand los laat haalt hij hem van me af, maar ik leg hem meteen weer terug "raak me aan" zeg ik. Ik trek mijn shirt uit en gooi hem naast me op de bank. Zijn hand ligt doodstil op mijn borst "doe dan raak me aan Morris" hij trekt nog een keer zijn hand weg en dan ben ik het zat. Ik maak mijn gordel los en ga op mijn knieën naast hem zitten "raak me aan" zeg ik

Morris lijkt te twijfelen "RAAK me aan" zeg ik. Als dit is wat hij wilt dan kan ik dat wel doen. Als ik hem hiermee terug krijg dan verzet ik me ertegen "je wilt dit niet Dakota" zegt hij "RAAK ME AAN!" gil ik nu. Hij legt zijn hand op mijn borst en voelt aan de littekens die er zitten. Ik adem scherp in en wacht tot hij wat zegt, maar dat doet hij niet "dit is precies de reden waarom ik het niet toe stond" zeg ik "omdat niemand een freak aan wilt raken"

Ik trek mijn shirt terug aan en doe mijn gordel terug om. Het geluid gaat nog harder en net wanneer ik denk dat hij de boodschap heeft begrepen grijpt hij mijn hand nog eens. Ik trek hem terug en leg hem in mijn schoot. Ik ben blij dat deze reis bijna voorbij is