ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

Lissabon

We hebben een appartement voor 3 nachten hier in Lissabon. Het ziet er geweldig uit en heeft een eigen privé zwembad. Wat het nog beter maakt, misschien kan ik nog wel zwemmen als de andere er niet zijn. Een beetje extra beweging kan geen kwaad en een beetje vrijheid ook niet. Sinds de autorit zijn ze allemaal in hun eigen gedachten verzonken en dat heeft mij de rust gegeven die ik nodig had

Ik voel me een klein beetje trots dat ik ze verteld heb over de jongens. Alhoewel ze niet weten wat er gebeurd is ben ik toch blij dat ze nu hun namen kennen. Morris heeft in de auto mijn hand vast gepakt en heeft me de rest van de rit vast gehouden waardoor ik steeds stroomstoten kreeg. Het is nog veel te vroeg om hem te vertellen wat ik voel, maar het was fijn dat hij me steunde

"We gaan nog even het centrum in" zegt Morris "gaan jullie maar. Ik blijf nu liever even hier" zeg ik waarop de andere knikken "rust maar even uit. We gaan even rond kijken hier" zegt Roan "we blijven niet te lang weg" ik knik en zie ze de deur uit lopen waardoor ze mij alleen achter laten hier in het appartement.

Ik loop naar de kamer die ik met Morris deel en trek een korte broek uit de tas. Ik heb geen zwembroek mee genomen want ik was niet van plan te gaan zwemmen. Misschien kan ik er hier ergens één kopen. Ik doe mijn shirt met lange mouwen uit en trek er één met korte aan want je weet maar nooit

Ik loop naar het zwembad en spring er meteen in. Mijn lichaam ontspant zich direct wanneer ik in het water drijf. Ik zie dat er van die opblaasbare bedden liggen om op te drijven en dus blaas ik er één op en ga ik erop liggen. De zon maakt mijn benen en armen warm. Ik geniet er zo van dat ik ze niet terug hoor komen. Ik hoor ze pas als ik Roan mijn naam hoor roepen

"Zwembad" roep ik terug, maar dan besef ik pas wat ik heb gedaan. Ik laat ze naar me toe komen terwijl ik me niet bedekt heb. Kut! Ik laat me van het luchtbed vallen en zwem naar de rand op me daar vast te houden zodat ze alleen mijn vingers zien "hey jullie zijn snel terug" zeg ik "ja we vonden het niet eerlijk om je steeds alleen te laten" zegt Lex

Morris komt in zijn zwembroek aanlopen en springt ook het water in "dat is lekker" zucht hij boven water "waarom heb je een shirt aan?" vraagt hij. Lex en Roan kijken ook allebei. Ze wachten allemaal op antwoord en ik denk dat ik maar het beste eerlijk kan zijn "omdat ik me schaam" zeg ik zacht "er is veel veranderd" zeg ik.

Ik wil verder praten maar dan hoor ik mijn telefoon af gaan "die moet ik nemen" zeg ik. Ik zet mijn handen op de rand en duw me met mijn armen het water uit. Ik hoor Lex naar adem happen. Ik geef hem de beste glimlach die ik op kan brengen en ren zowat naar binnen om mijn telefoon op te nemen

"Hallo?" zeg ik "hoi Dakota, hoe gaat het?" vraagt mevrouw Robin "het kan beter" zeg ik "vertel wat is er aan de hand?" vraagt ze "ik heb nachtmerries" zeg ik "ik ben bang om in de auto te stappen en er gaan steeds herinneringen door mijn hoofd" zeg ik "wat voor herinneringen?" vraagt ze. Ik slik "gesprekken die we hadden" zeg ik "Morris" vertel ik "en de auto? Vind je het eng om in te stappen?" vraagt ze "ja, ik zie ze steeds voor me waardoor ik mezelf moet dwingen om in te stappen" vertel ik

"Heb je je vrienden verteld wat er is gebeurd?" vraagt ze "nee, maar ik heb wel verteld dat ze dood zijn" zeg ik zacht. Mijn ogen lopen vol als ik er aan denk "je moeder zei dat je dood had moeten zijn. Is dat echt wat je denkt?" vraagt ze "ik was dood" zeg ik "ze hebben me terug gehaald, maar ik was dood" zeg ik "ze hadden me niet terug moeten halen. Ik heb beloofd dat ik ze zou beschermen. Ik heb gefaald" snik ik

Achter me hoor ik iemand een geluid maken dus draai ik me om en zie ik Morris staan. Zijn wangen nat van de tranen "ik moet ophangen. Mag ik je morgen terug bellen?" vraag ik door de telefoon "ja natuurlijk. Vertel het ze Dakota. Misschien kunnen ze je helpen" zegt ze. Ik mompel een oke en hang op. Mijn blik is niet van Morris af geweest

Hij rent op me af en knuffelt me hard wanneer hij tegen me aan snikt "Je was dood?" fluistert hij waarop ik knik "kom het word tijd dat ik jullie vertel wat er is gebeurd. Ik neem Morris met me mee en ga buiten bij de andere zitten. Wanneer ze ons zien kijken ze allebei verrast om Morris. Die nog steeds zit te snikken. Ik zet hem op een stoel en ga zelf op een andere zitten

"Eerst wil ik zeggen dat je groot gelijk had om me te dumpen. Ik begreep het niet, maar dat doe ik nu wel" zeg ik tegen Morris. "Jullie willen weten wat er is gebeurd?" vraag ik Lex en Roan die allebei knikken "het word tijd dat ik het iemand vertel" zeg ik. Mijn keel is dik als ik aan de jongens denk, maar ik moet nu sterk zijn. Ik moet ze laten zien dat ik ergens nog wel sterk ben in plaats van de persoon die ze de afgelopen dagen hebben gezien

"Wacht even, ik denk dat we allemaal wel een borrel kunnen gebruiken" zegt Lex "ik ga ook even wat eten bestellen. Wij gaan vandaag nergens meer heen" zegt hij. Ik lach naar hem. Een oprechte dit keer. Ik ben trots op mijn vrienden. De jongens die ik al zo lang ken. Het word tijd dat ze mij leren kennen. De nieuwe mij