ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

Cabo de Sao Vicente

Ik hou mijn zonnebril op als we bij het restaurant komen waar de andere al zitten. Ik heb Morris vooruit gestuurd omdat ik Mandy nog op moest halen. Die zat al te wachten. Ze zag meteen dat het mis was en liet me eerst vertellen wat er gebeurd was voor ze me liet gaan. Dus nu zijn we veel te laat bij het ontbijt en kijkt iedereen ons aan als we er aankomen. Ze houdt mijn hand vast en gaat naast me zitten

"Goedemorgen" zegt Roan "goedemorgen" zeg ik "excuse me sir but sunglasses are not allowed inside" zegt de ober die naar me kijkt. Ik twijfel wat ik moet doen want ik zie er echt niet uit maar ik heb wel honger en dus zet ik hem af. Ik kijk naar de jongen die een beetje lijkt te schrikken van mijn ogen en bestel een koffie en voor Mandy een thee. Mijn telefoon trilt in mijn broekzak en als ik hem eruit haalt zie ik dat ik een bericht van Roan heb

Roan: Morris?

Ik: we zijn over

Roan: we praten straks oke

Ik doe mijn telefoon weg en kijk naar Roan voor ik naar hem knik. Mijn koffie word neergezet en ik hoor de jongen vragen wat we willen eten. Ik bestel een simpel broodje en wacht tot de rest klaar is met bestellen. Blijkbaar hebben ze de hele tijd op ons gewacht en dat is natuurlijk hartstikke lief van ze.

De andere vinden het allemaal een leuk idee om samen verder te reizen, maar we gaan niet van auto's wisselen om verwarring te voorkomen. En dat vind ik prima. Zit ik straks met een kleffe Morris en Nicolas naast me en daar zit ik niet op te wachten. We stappen allemaal in voor we aan de rit beginnen die maar 3 kwartier duurt. Ik zet mijn airpods aan en doe ze in voor onderweg

"Je wilt niet weten hoe lastig ik dit vind Dakota. Ik wil je zo graag helpen maar ik weet niet hoe. Je bent nog steeds mijn vriend, maar ik denk dat we allebei te veel zijn veranderd om het te laten werken tussen ons" zegt hij "ik gun je alleen het allerbeste en dat ben ik niet" maakt hij me duidelijk "ik hou van je en dat zal ik altijd doen, maar niet meer op romantisch vlak. Ik voel het gewoon niet meer"

"Maar hoe kun je dat nou zeggen" snik ik "laatst zei je nog dat je me leuk vind" zeg ik "ik vind je ook leuk. Als mijn vriend" zegt hij "ik begrijp waarom je je zo aan me vasthoudt Dakota, maar ik wil het niet meer. Ik wil een vriend voor je zijn, maar geen geliefde meer" zegt hij "ligt het aan mij? Omdat ik zo ben?" vraag ik "nee natuurlijk niet!" roept hij uit "dat mag je niet denken Dakota!"

"Ik heb een jaar de tijd gehad om over je heen te komen en hoewel ik mezelf de eerste maanden heb gehaat om wat ik had gedaan ben ik er langzaam overheen gegroeid en toen ik gister met Nicolas was besefte ik pas echt dat ik geen romantische gevoelens meer voor je heb. Het word tijd dat we allebei gelukkig worden" zegt hij

Ik voel vingers over mijn wang glijden. Ik schrik op uit mijn gedachten en zie Morris naast me zitten. Hij maakt zijn gordel los en komt dicht naast me zitten. Hij slaat zijn arm rond me heen en legt mijn gezicht in zijn nek "niet huilen, het komt wel goed" fluistert hij "ooit komt er een dag dat je me dankbaar bent omdat ik dit doe" zegt hij "net zoals ik jou dankbaar ben omdat je bent terug gekomen voor ons allemaal. De wereld zou een stuk minder mooi zijn zonder jou Dakota"

Cabo de Sao Vicente is werkelijk prachtig. De vuurtoren die op de rots staat. Ik maak er een foto van en bekijk hem goed "wist je dat mensen vroeger dachten dat dit het einde van de wereld was?" vraagt Nicola "nee dat wist ik niet" zeg ik "de meeste mensen die hier komen die komen niet voor de plek maar voor de gedachte die erachter zit" zegt hij.

Ik kijk naar hem door mijn zonnebril en snap waarom Morris hem leuk vind. Hij is knap. Hij kijkt ook naar mij en even vraag ik me af wat hij denkt "het spijt me Dakota. Het is nooit mijn bedoeling geweest om tussen jullie te komen" zegt hij "maar ik vind hem echt heel erg leuk en ik hoop dat je me ooit kunt vergeven" ik zucht "er valt niks te vergeven Nicolas, jullie hebben niets verkeerd gedaan. Morris en ik zijn al heel lang geen ding meer" zeg ik "toch kan het pijn doen als je hem dan met iemand anders ziet" zegt hij. Ik zeg niks want ik weet niet hoe ik moet reageren

Ik glimlach naar hem en kijk rond me heen "hij heeft me uitgelegd wat hij voelt en hoe erin staat" zeg ik "hij is voor mij altijd mijn engel geweest. Hij heeft me bewaakt, geholpen en thuis gebracht" vertel ik "de gevoelens die ik voor hem heb gaan veel dieper dan alleen een oppervlakkige tiener liefde. Het gaat me heel veel tijd kosten om er overheen te komen" ik kijk naar hem en zie dat hij nadenkt over wat ik zei "geef me alsjeblieft wat tijd" zeg ik "meer vraag ik niet" hij knikt

Ik zie Morris staan "stond je de hele tijd achter ons?" vraag ik waarop hij knikt. Zijn wangen zijn nat en zijn ogen rood. Ik laat hem alleen met Nicolas en hoor Nicolas tegen hem zeggen dat het wel goed komt met ons. Lex en Dakota staan al op me te wachten "gaat het?" vraagt Lex "nee, maar als ik een raketwerper overleef dan lukt een gebroken hart ook wel" zeg ik. Ze slaan allebei een arm om me heen en nemen me mee naar een strandje dat hier ligt

De andere zijn hier ook en liggen of lopen verspreid over het zand. Het is echt heerlijk hier. Ik ga op mijn buik liggen en geniet van de zon op mijn armen. Even geen drama, maar gewoon de warmte die me vanbinnen ook warm maakt