ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

dag 4. Lissabon

"zullen er veel mensen verdrietig zijn als er iets met je zou gebeuren?" vraagt hij me. Hij ligt tegen me aan met zijn vingers tekent hij op mijn buik. We liggen bij te komen van de activiteiten die we net gedaan hebben en ik ben een beetje verbaasd dat hij er nu over begint "mijn ouders wel denk ik en mijn vrienden" zeg ik "Morris?" vraagt hij "die ook ja" zeg ik "beloof me dat je voor hem vecht als je de kans krijgt" zegt Julian "ik beloof het" zeg ik "hij heeft mijn hart" maak ik hem nog eens duidelijk. Hij geeft me een glimlach "dat weet ik" zegt hij

"Ik wil je graag bedanken Dak" zegt hij dan ineens "dat je mijn vriend bent. God weet dat ik een kut leven heb gehad met een moeder die dronk en een vader die me sloeg. Daarom ben ik bij de marechaussee gegaan. Als er iets met mij gebeurt is er niemand die me mist" zegt hij zacht. Ik draai zijn gezicht naar me toe "er gebeurt niets met jou, als één van ons er ooit mee stopt dan stoppen we allebei en ga je met mij mee" zeg ik "ik zal je nooit in de steek laten Julian. Dat beloof ik"

"Wakker worden Dakota" ik doe mijn ogen langzaam open en voel al meteen dat ik lag te huilen. Mijn ogen doen zeer en als ik voel zijn mijn wangen schraal. Ik kijk naar Lex die me wakker heeft gemaakt. Hij ligt naast me en kijkt naar me voor hij me tegen zich aan trekt en me knuffelt "het spijt me Dakota" fluistert hij "het spijt me dat ik er niet voor je was"

Ik knuffel hem terug en geniet van het kleine gevoel van opluchting dat door me heen raast. Opluchting omdat ze weten wat er is gebeurd. Nog niet alles natuurlijk, maar misschien is het nu makkelijker voor me als ze me vragen stellen. "Het is niet jou schuld Lex als ik eerder het lef had gehad om het er over te hebben dan had ik het eerder gedaan. Het geeft niet" zeg ik hem.

Wanneer Roan zijn hoofd om de deur heen steekt en ons ziet liggen glimlacht hij naar me "komen jullie we hebben ontbijt" zegt hij. Ik wacht tot Lex de kamer uit is en trek een schoon shirt aan en een joggingbroek. Misschien kan ik zometeen nog wel even gaan hardlopen om wat emoties kwijt te raken.

Ik ga op een lege stoel zitten en pak een broodje met een gekookt ei "wat gaan we doen vandaag?" vraag ik "vanavond gaan we iets leuks doen dat heb ik al gepland" zegt Roan "misschien kunnen we vanmiddag een Segway Tour maken?" vraagt hij. Iedereen begint fanatiek te knikken op "mooi dan doen we dat" lacht Roan.

"Kan ik nog gaan hardlopen?" vraag ik "je kunt ook zwemmen?" vraagt Lex "dan verbrand je ook calorieën" zegt hij "daarvoor ren ik niet" zeg ik "ik ren om mijn hoofd leeg te maken. Maar misschien is zwemmen geen slecht idee" zeg ik als ik erover nadenk. Ik eet mijn broodje en loop naar buiten waar het zwembad is 

Zodra ik er sta begin ik te piekeren als ik naar het zwembad kijk "wat is er?" vraagt Roan "ik wil niet dat jullie me zien" zeg ik beschaamd. Ik laat mijn hoofd zakken, maar meteen legt hij zijn hand eronder "waarom niet?" vraagt hij "littekens" fluister ik "overal littekens." Roan knikt "is dat de rede dat je je verbergt?" vraagt hij waarop ik knik "ik zal ze binnen houden zodat jij kunt zwemmen oke" zegt hij

Ik trek hem tegen me aan en leg mijn neus in zijn nek "je hoeft dit niet te doen Roan, maar ik waardeer het meer dan je denkt" zeg ik "je bent mijn vriend Dakota. Voor mijn vrienden doe ik alles" zegt hij "ik ben blij dat je er bent" zegt hij wanneer hij me van zich af duwt zodat hij me aan kan kijken "ik ben heel blij dat je er nog bent" zegt hij zacht

Ik kleed me om naar een korte broek en T-shirt en ga met een handdoek naar het zwembad. Zodra ik er in spring gaat hetzelfde gevoel als gister door me heen. Ik voel me vrij in het water. Beter.

"Dit is zo lekker" zucht ik "ja dit is het leven toch" zegt hij "waar kom je eigenlijk vandaan?" vraagt hij "Amsterdam en jij?" vraag ik "Limburg" grijnst hij "dat hoor je toch wel aan het accent?" Ik schud mijn hoofd "ik hoor het alleen als Amsterdammers of Rotterdammers praten. Iets met voetbal weet je wel" zeg ik

Hij rolt met zijn ogen "dus als ik een Rotterdammer was dan wat?" vraagt hij "dan had ik een bom naar je gegooid" grap ik waardoor hij in de lach schiet "is het zo erg met je?" Hij kijkt me serieus aan wanneer ik mijn hoofd schud "nee ik maakte maar een grapje"

ik pak wat water in mijn handen en gooi het in zijn gezicht "ik zou je hooguit nat gooien" roep ik als ik weg zwem. Hij komt achter me aan en pakt mijn enkel onder water om me tegen te houden. Hij lacht net als ik "je bent gek Dakota" zegt hij "niet zo gek als jij Fabian"

Ik zet me af tegen de muur en zwem naar de overkant om daar een koprol onder water te maken en weer terug te zwemmen. Ik blijf zwemmen tot ik niet meer kan en ik me aan de rand vast moet houden om boven water te komen

Ik verplaats mezelf naar het trapje dat erin hangt om uit het zwembad te klimmen. Met een handdoek rond me heen val ik op een stoel die er naast staat en kijk ik naar het bad waar ik net uit kom. Het gesprek met Fabian me weer levendig voor de geest. Het lijkt wel alsof ik steeds vaker herinneringen krijg als ik iets zie of aanraak. Ik mis ze. Ik mis ze alle 3