ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

porto

Het doet zeer om hem zo te zien. Mijn lichaam doet pijn om hem zo te horen praten. Hij was de enige van wie ik ooit heb gehouden. Fuck van wie ik nog steeds hou en door mijn actie val ik nog lager in zijn ranglijst dan ik al stond. Mijn blik is op mijn drinken gevestigd en ik weet nu niet of ik moet blijven zitten of dat ik weg moet gaan

"Morris dat meen je niet" zegt Lex om me te verdedigen "het is lief, maar je hoeft me niet te verdedigen" zeg ik zachtjes zonder hem aan te kijken. Ik wil niet dat ze ruzie gaan maken door mij "hoor je dat Lex. Je hoeft hem niet te verdedigen" zegt Morris "ik weet zeker dat onze stoere soldaat hier dat wel zelf kan" zegt hij.

Mijn ogen lopen steeds verder vol. Hij heeft geen idee wat hij me nu aan doet. Ik wil geen watje zijn door weg te lopen. Ik wil niet zwak zijn. Niet nog erger dan ik al ben. Ik wil hem niet nog meer ammunitie geven om me mee neer te maaien "laat het Lex" zeg ik hem. Ik kijk hem aan en negeer de frons die Morris me werpt.

Lex fronst ook. Waarschijnlijk omdat hij het vocht in mijn ogen ziet. Ik geef hem een glimlach "het geeft niet. Laat hem maar doen. Ik weet dat hij boos is omdat ik weg ging. Als dit zijn manier is om eroverheen te komen dan mag dat" zeg ik. Ik draai me terug naar het meisje en kijk naar haar. Ze ziet er inderdaad anders uit. Nu ik erop let zie ik wat Morris net bedoelde

Ik drink mijn drinken op en sta op van mijn stoel "ik ga hardlopen en daarna ga ik slapen" zeg ik tegen mijn tafelgenoten "zal ik mee gaan?" vraagt Roan "nee ik wil even alleen zijn" laat ik hem weten "oke, waar ga je heen?" vraagt Lex "naar het strand" zeg ik voor ik weg loop. Ik laat ze alle drie achter zonder nog aandacht te schenken aan Morris.

Met een hoofd vol tranen en gedachten loop ik naar de caravan om me om te kleden. Nu het zover donker is dat je bijna niks kunt zien trek ik een korte broek aan en ren de caravan uit. Ik ben van plan om maar even te gaan zodat ik eerder terug ben dan de andere, maar dat even duurt langer dan ik dacht

Wanneer ik me uitgeput op het zand laat vallen en mijn ogen sluit. Ik weet dat ik hier niet in slaap moet vallen en dus doe ik ze terug open en kijk naar de sterren die boven me schijnen. De ene ster net iets feller dan de andere, maar één springt eruit en dat is degene die mijn aandacht trekt. Het brengt me terug naar een wereld waarvan ik niet wist dat het zo zou eindigen

"Het enige dat mij altijd rust brengt zijn de sterren" zegt Fabian "waarom?" vraag ik "omdat die je niet kunnen pesten" zegt hij zacht wanneer we naar boven kijken "ben je gepest?" vraagt Lorenzo waarop Fabian knikt "niemand wilde bevriend zijn met de zoon van de conciërge" zegt hij "de enige vriend die ik ooit had is verhuisd toen hij 8 was" gaat hij verder "ik ben jou vriend" laat ik hem weten "ik zal altijd voor je klaar staan." Fabian glimlacht naar me "dank je wel"

Ik sta op en loop met een flink tempo terug naar huis. De andere zijn er al zie ik als ik terug kom. Gelukkig vallen mijn benen wel mee met wonden op die paar littekens na dan. Dus ik besluit ze snel voorbij te rennen en de slaapkamer in te gaan. Maar als ik daar kom zie ik Morris op één van de bedden liggen. Ik grijp mijn tas en ga naar de badkamer.

Nadat ik gedoucht ben en mezelf weer in schone kleren heb gehesen gooi ik mijn broeken in een handwas. Ik spoel ze uit onder de douche en hang ze buiten op zodat ze kunnen drogen. Ik heb 4 broeken mee genomen om te rennen, maar als dit zo doorgaat ben ik daar morgen al doorheen.

Als ik klaar ben ga ik bij Lex en Roan zitten "gaat het?" vraagt Roan "ja" zeg ik "kunnen we het ergens anders over hebben alsjeblieft" vraag ik "ik wil er niet over praten." Roan knikt "wil je nog wat drinken?" vraagt hij "ik ga zo wel wat water halen" zeg ik "ik heb ruim een jaar niet gedronken dus dat bier komt hard aan" grap ik.

We kletsen nog wat verder tot Roan besluit dat hij naar bed gaat. Lex staat ook op en even denk ik dat hij me alleen laat, maar hij komt terug met een fles in zijn hand. Hij schenkt het spul voor me in en zet hem voor mijn neus "drink dit" zegt hij "wat is het?" vraag ik "bourbon" zegt hij "jij hebt het sterkere spul nodig"

We drinken en praten en lachen en dan drinken we weer "wij zijn morgen niets waard dat weet je toch hè" zeg ik. Lex snuift "praat voor jezelf. Ik weet zeker dat ik er eerder uit ben dan jij" zegt hij "echt niet" grijns ik. Ik zeg er maar niet bij dat ik al in geen maanden normaal heb geslapen. Mijn psycholoog heeft me slaappillen mee gegeven, maar dat gaat nu niet na al die drank

Lex staat op en zegt dat hij gaat slapen. Ik doe hetzelfde en ruim mijn spullen op. De glazen gaan in de vaatwasser en dan is het tijd om te gaan slapen. Ik ben als de dood dat ik nachtmerries ga krijgen vanacht en dus ga ik op de bank liggen. Ik wil Morris niet zien. Niet nadat hij die dingen over me heeft gezegd. Hij heeft zonder het te weten mijn hart gebroken en nu is het aan mij om het enige te vergeten wat me op de been hield en waar ik nog van hield.

Mijn held