ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

Lagos

We stappen in Lagos op een bootje die ons naar Ponta da Piedade zal brengen. Er zijn twee bootjes die vol blijken te zitten met andere toeristen. Het zijn jonge mensen meisjes en 4 jongens. Wij stappen alle 4 in dezelfde boot. Bij ons stappen er nog een paar in, maar ik kijk niet wie het zijn. Ik ben enthousiast omdat we vandaag iets gaan doen waar ik naar uit kijk

De boot komt langzaam op gang wanneer hij weg vaart. De gids verteld in het Engels dat we naar een deel van Ponta da Piedade dat je alleen via een boot kunt bereiken. Ik kijk rond me heen en zie in de verte de schotsen al staan "dat ziet er zo gaaf uit" zegt Morris waarop ik knik "dat is zeker. Wacht maar tot je het van dichtbij ziet"

De gids vaart ons tussen de rotsen door naar waar ik zie een heel klein strandje ligt. Het ziet er echt prachtig uit "dit is de mooiste plek die ik ooit heb gezien" zeg ik vol verbazing. Ik pak mijn telefoon en neem overal foto's van. Ik film nog een stukje "dit ziet er zo mooi uit" zegt Roan "zullen we een foto maken?" vraagt Lex.

Morris pakt mijn telefoon en geeft hem aan een meisje die bij ons in het bootje zit "do you want to take a picture of us?" vraagt hij netjes. Het meisje knikt en pakt het ding aan. We schuiven alle 4 dichter naar elkaar toe en glimlachen breed. Het meisje glimlacht ook en geeft de telefoon terug aan mij "ik geloof dat deze van jou is" zegt ze "je bent Nederlands!" roept Morris waarop het meisje lacht "ja"

Ze steekt haar hand uit naar Morris "ik ben Alicia" zegt ze "dit zijn Mandy, Mario, Nicolas en Sven" zegt ze. Ze schudden ons allemaal een hand "ik ben Morris" zegt hij "dit zijn Dakota, Roan en Lex" knikt hij naar ons "aangenaam" zegt het meisje. Het andere meisje zit aan de andere kant van de boot naar Lex en Roan te kijken die wederom te dicht bij elkaar zitten

Hoe dichter we bij de rotsen komen hoe wilder het water rond ons heen word. Het kletst tegen de rotsen aan en vervolgens tegen de bootjes waardoor we een beetje wiebelen "denk je dat je het aan kunt Dakota?" grapt Lex "vast wel" mompel ik "en anders ga ik gewoon het strand op daar" wijs ik. Lex kijkt waar ik naartoe wijs en vraagt onze tour gids of we het strand op mogen

Nog geen 10 minuten later zetten we allemaal onze voeten in het zand en lopen we rond tussen de rotsen. "Lach eens Dakota" zegt Morris die een foto van me wilt maken. Ik geef hem mijn beste 'camera' glimlach en leun met mijn armen over elkaar tegen een rots aan "ja das gaaf" zegt hij.

Hij komt naar me toe om me de foto te laten zien "kijk" zegt hij als hij zijn scherm naar me toe draait. Het is een goede foto al zeg ik het zelf. Hij heeft hem zo gemaakt dat je geen litteken op mijn arm of been ziet dus ik vind hem geslaagd. "Stuur je hem naar me door?" vraag ik "nee deze is voor privé gebruik" knipoogt hij "maar als je nog eens gaat staan dan maak ik er ook één voor jou

Ik besluit hem te plagen en mijn blouse open te knopen. Ik trek hem uit en hang hem over mijn schouder. Ik draai mijn bovenlichaam een klein stukje en kijk over mijn schouder naar Morris. Zijn ogen zijn groot als ik knipoog "maak hem maar" grijns ik. Ik weet zeker dat hij er meer gemaakt heeft, maar ik zeg er niets van "deze stuur je door he?"

Hij schudt zijn hoofd "nee die is nog mooier. Je mag die niet online zetten" zegt hij "waarom niet?" vraag ik. Ik kijk hoe hij op me af komt lopen en me een klein beetje tegen de rots aan duwt. Zijn adem kietelt mijn gezicht als hij praat "omdat ik niet wil dat iemand anders iets ziet wat van mij is" zegt hij "ben ik dat?" vraag ik. Hij haalt zijn schouders op en zet een stap naar achter "ik zal ze naar je doorsturen" zegt hij ineens

"Morris dit kun je niet maken!" zeg ik "je kunt me niet zo behandelen." Morris bekijkt me van top tot teen en likt zijn lippen af als zijn blik op mijn borst blijft hangen "hoe moet ik je dan behandelen?" vraagt hij "misschien kun je stoppen met zo'n klootzak te zijn en de Morris te worden die je eerst was" zeg ik. Ik ben er klaar mee dat hij zich zo gedraagt

"Hoe moet ik me dan gedragen Dakota?" vraagt hij "normaal" zeg ik "ik weet niet of ik dat kan" zucht hij "ik weet niet of ik kan zijn wat jij wilt" zijn blik boort zich in de mijne om mijn reactie te peilen "dat klink alsof ik niet ben wat jij wilt Morris" zeg ik "je bent veranderd Dakota" zegt hij "dat klopt"  ben ik het met hem eens "als je dat niet aan kunt dan kan je dat beter nu zeggen" zeg ik

Hij knikt "ik denk dat dat voor nu beter is" zegt hij en BOEM daar ging mijn hart nog een keer. Ik draai me om voor hij mijn tranen kan zien en loop terug naar de bootjes. Lex en Roan zitten er al "wat is er met jou?" vraagt Lex "hij wilt me niet meer" zeg ik "waarom niet?" vraagt Roan "omdat hij het niet aan kan" zeg ik "eikel" mompelen ze allebei "het geeft niet. Hij heeft het recht om nee te zeggen" zeg ik 

De tocht terug naar Lagos duurt veel te lang naar mijn zin. Ik geniet van de omgeving en ik vind het heerlijk hier om zo rond te dobberen, maar als ik nog langer met Morris is dit bootje moet zitten spring ik liever overboord. Gelukkig zegt hij niks vervelends en bemoeit hij zich alleen met de andere en betrekt mij af en toe bij hun gesprek waar ik geen belangstelling voor heb.