ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

Lissabon

Ik word wakker in het bed waar ik op in slaap viel. Ik spring eruit en ga tegen de verste muur in de kamer zitten die ik kan vinden. Mijn knieën opgetrokken met mijn armen er rond heen leg ik mijn hoofd op mijn knieën. Er komen voetstappen op me af, maar daardoor raak ik alleen maar meer van streek en kruip ik nog verder in elkaar

"Kom terug, laat me niet alleen. Help me dan toch" jammer ik tegen mijn knieën. Mijn lichaam beweegt zachtjes heen en weer om mezelf te troosten zoals ik geleerd heb van de vrouw die me denkt te helpen. Ze helpt me niet, ze brengt me verder naar beneden "kom alsjeblieft terug. Ik heb je nodig. Toe nou laat me niet alleen" snik ik

"Doe maar rustig. Ik ben bij je oke" zegt Roan. Ik huil zo hard dat het zeer doet. Overal voel ik de pijn van mijn snikken. Waarom kunnen die dromen me nu toch niet met rust laten. Waarom kan ik het niet los laten. Waarom ben ik zo fucked up. Waarom hebben ze me gered. "Hij is dood" zeg ik "hij is dood" herhaal ik "wie?" vraagt Roan "Lorenzo" zeg ik "hij is ook dood"

"Dat vind ik heel erg voor je" zegt Roan "mag ik je aanraken?" vraagt hij. Ik knik met mijn hoofd waarna ik meteen zijn armen om me heen voel. "Ze lieten me alleen. Ze hebben me achtergelaten. Ze hebben beloofd dat ze zouden blijven" snotter ik "ze lieten me alleen. Ik ben alleen, ik ben alleen, ik ben alleen"

"Nee dat ben je niet" zegt hij "ik begrijp waarom je dat nu denkt, maar je hebt het mis. Je bent niet alleen. Niet zolang ik leef" zegt hij "je hebt mij" zegt hij "en Lex en Morris" Zijn hand wrijft over mijn rug heen en weer en probeert me zo te troosten. Hij blijft me vast houden tot ik rustig word "gaat het weer een beetje?" vraagt hij waarop ik knik

Hij staat op en steekt zijn hand naar me uit om me omhoog te helpen "kom je? Het eten is klaar" zegt hij. Ik loop met hem mee de kamer uit naar buiten.  Ik zie Morris zijn ogen groot worden en Lex zijn ogen lopen vol wanneer ze naar me kijken. Dan pas besef ik dat ik geen kleren aan heb en in mijn boxer voor ze sta.

Ik draai me om en ren terug mijn slaapkamer om kleren aan te trekken en mezelf te bedekken. Ik heb ze mijn lichaam laten zien "verdomme" vloek ik zacht hoe kan ik dat nou doen. Nu zullen ze allemaal van me walgen "kut!" Mijn handen zitten in mijn haar en trekken eraan "Dakota? Kom je?" vraagt Lex

Lex loopt de kamer uit en al snel loop ik hem achterna naar buiten. Met mijn hoofd naar beneden ga ik naast Morris zitten en pak mijn bord waar ze blijkbaar al eten op geschept hebben. Deze jongens zijn echt fantastisch. Ik bof dat ze niet over me oordelen. Tenminste Roan en Lex. Van Morris weet ik het niet zo goed.

              
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Dus we gaan varen Vanavond?" vraagt Morris "ja we gaan een zeilboot tocht maken bij zonsondergang" zegt Roan met kleine blosjes op zijn wangen "dat is romantisch" zegt Lex tegen hem waarop hij nog meer kleurt. Het is schattig om te zien. "Red je dat of word je zeeziek?" plaagt Lex me "ik denk dat het wel moet lukken"

We stappen op de boot en krijgen allemaal een drankje aangeboden. Ik kies vanavond voor een wijntje omdat het goed lijkt te passen bij onze omgeving. Lex en Roan zitten dicht bij elkaar naar het uitzicht te kijken. Ik besluit ze wat privacy te geven en ga ergens anders zitten. Tot mijn grote verbazing kont Morris naast me staan "mag ik er bij zitten?" vraagt hij

"Ja" zeg ik. Ik kijk hoe hij naast me gaat zitten en naar voor kijkt "ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan" zegt hij "ik ook niet" vertel ik hem "ik heb er een jaar over gedaan om over je heen te komen. En nu lijkt dat hele jaar zinloos geweest" zegt hij "zodra ik je zag staan op Schiphol wist ik dat ik nooit over je heen zou komen."

Ik kijk naar hem en wacht tot hij verder gaat "het deed zo'n pijn zonder jou Dak" zegt hij zacht. Zijn ogen nu op de mijne gericht "ik heb zo erg mijn best gedaan om je te vergeten" zegt hij "want ik wilde het niet. De pijn, de angst, maar het lukte me niet" zegt hij "ik weet dat we niet meer zijn wie we waren, maar ik wilde dat je dit wist" zegt hij

Hij legt zijn hand op de mijne en knijpt er zachtjes in. "Ik vind het heel erg wat je hebt meegemaakt en ik wil je laten weten dat ik er altijd voor je ben ook al gedraag ik me als een klootzak" zegt hij. Ik draai mijn hand om en wikkel onze vingers in elkaar "het geeft niet" zeg ik "ik snap best dat je er zo over denkt"

Samen met Morris zit ik op de boot. Onze handen in elkaar. Zijn been raakt heel licht de mijne waardoor mijn lichaam warm is vanbinnen. Ik weet niet wat ik me voorgesteld had, maar dit is beter. Hij is altijd beter. Hij is mijn redding. Mijn held en er komt een dag dat ik hem dat vertel. Maar nu nog niet, nu is het nog te vroeg.

Hij legt zijn hoofd op mijn schouder "wat is er na het ongeluk gebeurd?" vraagt hij zacht "ik heb 4 maanden in het ziekenhuis gelegen" zeg ik "terwijl ik daar lag werd er door de marechaussee geregeld dat ik hulp zou krijgen. Een psycholoog die soldaten helpt trauma's te verwerken. Die zie ik nog steeds elke week"

"En Lorenzo?" vraagt hij nog zachter. Mijn lichaam verstijft "Lorenzo heeft de aanval overleefd. Hij had geluk, want op een paar gebroken botten na had hij niks" vertel ik "ook hij ging naar een psycholoog, maar hij leed aan ptss. 3 maanden na de aanslag op ons heeft hij zich opgehangen" zeg ik.

Morris haalt zijn hand uit de mijne en slaat zijn arm rond me heen. Met zijn andere hand pakt hij de mijne weer. Hij weet dat ik het nodig heb nu en ik ben hem meer dan dankbaar dat hij dit doet. "Er was een briefje waarin stond dat hij zich schuldig voelde omdat hij er nog was. Hij schreef dat hij het niet aan kon om door te leven"

"Denk jij dat ook?" vraagt hij me waarop ik knik "ja"