ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

4

Met een uitgerust gevoel zit ik voor het raam in mijn kamer op mijn lounge stoel naar buiten te kijken. Het is nog donker buiten maar het word zometeen licht en ik ben op omdat ik de zon op wil zien komen. Voor het eerst in maanden voel ik me uitgerust en zorgeloos. Ik heb vandaag een afspraak met mevrouw Robin en Lex en Roan komen nog langs.

Gister heb ik de hele dag met mijn ouders door gebracht. Ik heb ze verteld wat er allemaal is gebeurd. In Afghanistan en in Portugal. Ik heb ze alles verteld. Mijn gedachten, mijn angsten en de gevoelens die daarbij kwamen. Mijn vader heeft me de hele tijd vast gehouden en wel duizend keer gezegd hoeveel spijt hij ervan heeft. Ik heb hem gezegd dat ik hem vergeef. Dat het niet altijd makkelijk zal zijn, maar ik van hem hou en dat het goed is.

Ik heb ze verteld over Chris en Stan en wat Stan gedaan heeft. Dat ik dankzij hem hier nog steeds ben. Ik heb ze verteld over Mandy en dat ik binnenkort haar familie ga ontmoeten zodat ik wat dichterbij Lorenzo kan komen. Ik heb ze gevraagd of ze me willen helpen om de familie van Julian en Fabian te zoeken zodat ik hun misschien ook kan helpen om het te verwerken. Misschien kan ik nog vragen beantwoorden of kan ik ze gewoon vast houden als ze dat willen.

Mijn telefoon gaat over en ik zie dat ik een bericht van Lex heb

Lex: hey we zijn er om 14.00 uur

Ik: oke tot vanmiddag

Ik denk dat ze nu in het vliegtuig zitten. Ik heb niks meer van ze gehoord nadat ik ben weg gegaan en ergens vind ik dat niet erg. Ik denk dat we allemaal even rust nodig hebben na alle gebeurtenissen. Ik heb Stan nog gebeld gister en die komt morgen naar Amsterdam om te lunchen dus dat word leuk. Tot nu toe voelt het goed om terug te zijn. Ik voel me goed al ben ik er nog lang niet

"Dus hoe gaat het nu met je?" vraagt mevrouw Robin als ik weer op de bank zit "beter denk ik" zeg ik "hoe was de reis?" vraagt ze "moeilijk en zwaar. Het was vooral moeilijk om sommige dingen onder ogen te komen en ze los te laten" zeg ik "zoals wat?" vraagt ze "de eerste keer dat ik daar in een auto moest stappen was ik verstijft van angst. Maar hoe langer de reis duurde hoe makkelijker het werd" vertel ik

"Dat is goed nieuws" zegt ze "en nu?" Ik zucht "nu ben ik lopend hierheen gekomen omdat ik nog steeds niet durf te rijden" ze knikt "denk je dat je dat ooit gaat durven?" vraagt ze "misschien" zeg ik "hoe gaat het met de flashbacks?" gaat ze verder "goed. Ik heb ze nog wel, maar nu heb ik ook leuke dingen en niet alleen de slechte" zeg ik "ik vind het leuk om me de leuke dingen te herinneren"

"Ik denk dat deze reis je heel goed gedaan heeft Dakota" zegt ze "ik weet het niet" zeg ik "Morris is nog steeds niet van mij ondanks dat ik hem meerdere keren mijn liefde heb verklaard" zeg ik "ik heb hem verteld wat hij voor me betekend en waarom ik hem in mijn leven wil, maar hij heeft zijn eigen leven, zijn eigen studie en ik denk niet dat ik in dat plaatje pas" zeg ik "misschien moet je niet te snel oordelen en gewoon afwachten" zegt ze "en wat nu? Wat ga je nu doen?"

"Ik wil mensen helpen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Ik wil iets opbouwen waar ze op terug kunnen vallen zodat ze zich niet alleen voelen. Ik wil niet dat er nog meer jonge slachtoffers vallen die geen andere uitweg meer zien dan zelfmoord. Ik wil alle Lorenzo's op deze wereld helpen om beter te worden" zeg ik "dat is echt een heel goed idee Dakota" zegt ze.

Ze pakt een papiertje en schrijft wat op voor ze het papiertje aan mij geeft "dit is het nummer van commandant van Veghel. Bel hem op en vertel wat je wilt. Hij kan je helpen" zegt ze. Ik geef haar een stralende glimlach "echt waar?" ze knikt "super bedankt. Ik denk dat de tijd op is" zeg ik "tot volgende week?" vraagt ze "ja zelfde tijd?" Ze knikt en geeft me een hand "het komt wel goed met jou Dakota

Ik loop op mijn gemak naar huis en zie dat er een auto op de oprit staat. Ik loop wat sneller en word meteen begroet door Lex die uit de keuken komt lopen. Hij knuffelt me en glimlacht naar me "goed je te zien" zegt hij "hallo" glimlach ik terug "hoe was de reis?" vraag ik "heel goed" zegt hij. We lopen naar de keuken waar ik Roan ook een knuffel geef "geen Morris?" vraag ik wederom een beetje teleurgesteld. Roan schud zijn hoofd "die is terug naar Leiden, maar ik moest je dit geven" zegt hij.

Hij geeft een envelop aan me die ik voor nu even aan de kant leg. Ik zie dat ze al iets te drinken hebben dus pak een ik glas water voor mezelf "hoe was het?" vraagt mijn moeder "ze vind het een goed idee" zeg ik "ze heeft me een nummer gegeven van een commandant die me kan helpen" vertel ik haar "wauw echt waar?" vraagt ze "ja ik ga hem straks bellen" zeg ik "wat ga je doen?" vraagt Lex nieuwsgierig

"Ik wil een centrum openen voor oud soldaten die een trauma hebben opgelopen. Ik wil ze een plek geven waar ze hun verhaal kwijt kunnen en ze zich veilig kunnen voelen. Misschien kunnen ze er zelfs nieuwe vrienden maken of een nieuwe toekomst voor zichzelf uitvogelen" vertel ik "ik wil dat de jongens die thuis komen weten dat er een plaats voor hun is. Dat er meer wegen zijn dan de ergste"

Roan legt een hand op mijn schouder "dat is echt onwijs goed van je Dakota" zegt hij "als je hulp nodig hebt dan mag je me altijd bellen" zegt hij "mij ook" zegt Lex. "Ik ben onwijs trots op je Dakota. Ik weet dat deze reis moeilijk voor je was, maar je bent zoveel stappen vooruit gegaan" zegt hij. "Je draagt zelfs korte mouwen!" ik glimlach naar hem "ja wie had dat gedacht"