ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

porto

Mijn ogen gaan open wanneer ik ze aan hoor komen. Ik hoor en zie Morris als eerste. Hij glimlacht naar Roan die blijkbaar iets grappigs verteld. Lex lacht ook en trekt Roan tegen zich aan met een arm rond hem heen. "Hey" zeggen ze in koor "hallo" mompel ik. Ze kijken me alle drie nieuwsgierigheid aan maar zeggen niks. Ik weet dat ik er nog steeds niet uit zie. Ik ben nog niet van mijn plek opgestaan sinds ik er ben gaan zitten

"ik ben wezen hardlopen" verklaar ik mijn verschijning "met die kleren?" vraagt Lex "wat is er mis met mijn kleren?" vraag ik "niks, maar met deze hitte lijkt het me nogal warm" zegt hij "ik vind het wel meevallen. Ik moet me maar eens opfrissen" zeg ik als ik op sta en langs ze heen naar binnen loop. Ik zorg ervoor dat ik alle spullen mee neem naar de badkamer en dat ik niks vergeet

Wanneer ik klaar ben met douchen, afdrogen en aankleden doe ik de badkamer deur open. Ik zie Lex en Roan buiten zitten met z'n tweeën. "Hij was bang in de auto Lex. Ik zag de paniek in zijn ogen" zegt Roan "toen ik hem naar de marechaussee vroeg werd hij bleek" zegt Lex "ik praat wel met hem" zegt hij dan

"Het is verkeerd om mensen af te luisteren" hoor ik ineens achter me. Van schrik draai ik me om en kijk naar Morris die niet zo onder de indruk lijkt "het is niet goed" zegt hij. Mijn ogen laten de zijne niet met rust. Ik heb ze zo verdomd gemist, die groene ogen van hem. Hij is de eerste die onze staar sessie verbreekt. Hij knippert en loopt naar buiten om daar te gaan zitten.

Ik hang mijn natte handdoek op en ga er met een omweg langs de koelkast ook bij zitten. Ik geef ze allemaal een biertje aan en hou me stil. Lex kijkt me aan, maar zegt verder niets. Hij bestudeerd me "waarom heb je lange mouwen aan?" vraagt hij "omdat ik het koud heb" zeg ik "we weten allemaal dat het gelul is Dakota" zegt Lex waardoor ik zucht "ik wil het gewoon aan oke"

Lex houdt zich stil en de rest bemoeit zich er ook niet mee "dus wat gaan we eten?" vraag ik om de spanning te verlichten die er hangt "friet?" zegt Roan? Ik knik "dat is lang geleden" zeg ik "dat geven ze je bij de marechaussee zeker niet" vraagt hij lachend. Mijn lichaam verstijft automatisch hoewel ik het echt probeer tegen te houden "nee"

Ik hoop dat ze het niet doorhebben, maar Lex en Morris bekijken me allebei aandachtig. Lex met nieuwsgierige ogen en Morris met vragende. Roan kletst erover heen zodat ze me met rust laten waar ik hem later vandaag nog voor ga bedanken. "Als jullie nu zeggen wat je wilt hebben dan ga ik het wel halen" stel ik voor. Morris pakt pen en papier en schrijft op wat iedereen wilt hebben.

Ik pak het van hem aan en loop ermee de veranda af. Ik ben er langs gerend dus ik weet waar ik moet zijn "Dakota wacht dan ga ik mee" zegt Roan. Ik blijf stil staan en wacht tot hij naast me staat voor ik verder loop. Roan bijt op zijn lip en kijkt naar me "zeg het maar gewoon Roan dan zijn we er vanaf" zeg ik

"Wat is er gebeurd Dakota?" vraagt hij "een heleboel dingen waar ik het niet over wil hebben" maak ik hem duidelijk "hoe lang heb je verlof?" vraagt hij "ik ga niet meer terug" zeg ik zacht. Zo dat is eruit. Nu weten ze allemaal binnen no time dat ik niet meer voor ze werk. "Wat?" vraagt hij verbaast "ik werk niet meer bij de marechaussee" zeg ik met gespannen schouders

"Sinds wanneer?" vraagt hij "ruim 7 maanden" beken ik. Zijn ogen worden steeds groter "waar heb je al die tijd gezeten dan?" vraagt hij. Ik kan hem niet vertellen dat ik 4 maanden in het ziekenhuis heb gelegen. Ik heb mijn ouders gevraagd het stil te houden en omdat mijn vader zich schuldig voelde heeft hij mijn moeder overtuigd het te doen omdat het mijn keus was "bij mijn ouders" zeg ik uiteindelijk

"Luister Roan. Je bent mijn vriend al zo lang ik me kan herinneren, maar ik wil het er niet over hebben oké? Niet nu" zeg ik "je kan de andere vertellen wat ik net heb gezegd, maar ik ben er nog niet aan toe om antwoorden te geven." Het duurt even voor hij de woorden begrijpt die ik zeg, maar wanneer het zover is knikt hij.

"Ik ben blij dat je heel en veilig terug bent Dakota" zegt hij "je wilt niet weten hoeveel stress we hebben gehad" ik knik en trek hem tegen me aan "ik ben ook blij dat ik terug ben" zeg ik voor ik hem los laat "kom we gaan friet halen." Roan glimlacht naar me en knikt. Ik vraag hem hoe zijn opleiding gaat en hij verteld me dat hij het tweede jaar van de dierenarts opleiding volgt. Hij heeft nu vakantie daarom gingen ze nu op deze reis

Hij vraagt me wat ik nu van plan ben te gaan doen waarop ik zeg dat ik het nog niet weet. Ik heb nooit aan iets anders gedacht dan een carrière bij de marine. Toen dat niet bleek te werken ben ik overgeplaatst naar de marechaussee met de plannen daar een mooie carrière op te bouwen, maar we weten allemaal hoe dat is afgelopen. Dus nu moet ik gaan bedenken wat ik wil worden als ik later groot ben.

De friet is al snel klaar omdat het niet druk is. Het is al bijna 18.00 uur en ik sterf bijna van de honger. Zou het geen grap zijn? Sterf ik niet door een raketwerper dan sterf ik door een hongerdood. We lopen samen terug en praten over van alles wat hij en Lex hebben meegemaakt. Dat ze nu samen wonen maakt me alleen maar heel gelukkig van binnen. Die twee horen bij elkaar en ik gun het ze van harte.