Cruel Summer

CHAPTER 4

Chapter 4: Concerned

It was near lunch. Patuloy pa rin ang sunod-sunod na palabas ng pelikula sa malaking TV sa harapan ngunit wala ni isa sa amin ang naroon ang atensiyon.

Chaster sat in the floor so he could write on the small center table. I watched him solve a certain calculus problem.

Napangiwi ako. So studious.

Inangat niya ang tingin sa akin. His brows furrowed. "Hindi ba nahihirapan ka sa subject na ito?" Tanong niya.

"Yeah." I said uninterested. Mas interesado pa akong panooring magbago ang bawat ekspresyon niya kaysa sa mga numero sa libro niya.

"Gusto mo bang turuan kita?" Tanong niya.

Inilingan ko iyon, at natawa. "Your patience will grew thinner if you'll teach me."

He sighed and continue to solve a certain problem on his paper.

Bumaba rin ako galing sa sofa para magpantay ang tingin namin, pinanood ko ang pagsusulat niya sa kaniyang notebook.

Lumapit sa akin ang aso niya. I pet it and it purred in its small cute voice.

Ganoon ang ayos namin hanggang mapagdesisiyonan ko nang umuwi. It was 10 when I stood up. "Uuwi na ako." Sambit ko.

I stretch and watch him stand. "Dito ka na kaya kumain?" He asked.

Tumawa ako at umirap. "Kapag dito ako kumain nang tanghalian baka rito na ako tumira. Don't offer things so tempting as living under same roof with you."

He scoffed. "I am concern, Madeleine. You left me responsible for you."

Nanlaki ang mata ko at namula ang pisngi. "What do you mean?"

"I feel like you are my responsibility now. I was the one who picked you out of that bar." Sambit niya.

Yumuko siya upang pulutin ang nakakalat na balot ng chichiryang hinanda niya kanina. He looked up and face me.

"Ihahatid na kita sa inyo."

Mas lalong nanlaki ang mata ko. I felt my body suspended. Umiling ako. "Hindi na, kaya ko naman ang sarili ko. At saka hindi naman dahil ikaw ang nakapulot sa akin sa bar ay responsibilidad mo na ako, ano ka ba dapat nga magpasalamat pa ako."

"I insisted." He said more serious that he already is.

"I also insist. Hindi na kailangan." Tumayo ako ng tuwid. "Salamat at hindi mo ako pinabayaan kagabi." Nayuko ako sa hiya sa mga pinaggagagawa ko sa kaniya.

Ngayon ko lang napagtanto ang kahihiyang ginawa ko kagabi. Hinayaan ko ang sariling malasing kahit hindi ko naman kaya. Mabuti na lang at nandoon siya kung hindi ay malamang napahamak na ako.

"It's fine, I'll do it even if it wasn't you."

Napalunok ako sa tinig niya, at sa laman ng salitang sinambit niya. Tumingin ako sa kaniya para muling mag-iwas ng tingin. I don't know how and why but I always feel so vulnerable under his gaze.

Those eyes were like always see through my soul. Feeling ko ay alam niya lahat ng sikreto at sakit na itinatago ko.

I smile brightly at him. "Mauuna na ako. See you on monday, love."

I walked toward his door. My mind is clouded with what will happen once I'm home. Nagpasalamat akong hindi niya na ipinilit na ihatid ako mula sa amin.

—

Monday morning, under the hot but gentle wind of that the day; I chose to wore a two size bigger than me hoodie on top of my uniform.

Pinagtitinginan ako ng mga nadadaanan kong kapwa estudyante. Marahil ay maging sila ay naiinitan sa suot ko.