Cruel Summer

CHAPTER 14

We stayed at his parents house for more hours before I've decided to go home. Kahit ang suggestions nila Tita ay do'n na ako matulog ay hindi ako pumayag. Gusto kong makita si Mama ngayong araw na ito.

Malaki ang pasasalamat ko sa pamilya nila Chaster pero hindi mapapantayan ang pasasalamat ko para kay Mama. Sobrang hirap man nang pinagdadaan niya hindi niya ako nagawang pabayaan.

Chase drove me back home. Huminto siya nang marating ang bahay.

"Can you text me Tita's health update?" Sabi niya nang makapagpark.

"Okay. Sobrang saya ko na kahit paano may improvement ang therapy niya."

He looked at me. "I can refer you to our hospital." Matagal niya nang ipinipilit na lumipat kami sa hospital nila.  "The therapy's more advanced. Her recovery will be more faster if you agreed that we take her in."

Naiimahe ko pa lang ang magiging recovery ni Mama ay gusto ko nang umiyak. Lumaboy ang isip ko ang mga mangyayari kung papayag ako. He offered a lot of times. Sila tita't tito rin. Hindi naman siguro masamang pumayag ako ngayon sa suggestion niya.

Tinubuan ako ng hiya sa naisip. For sure malaki ang magiging bills ni Mama kung nagkataon. Ngayon pa nga lang ay nahihiya na ako sa kaunting tulong nila.

Halos buwang-buwang may dumarating na gamot ni Mama sa bahay. A big help. I can focus on the money I have on her therapy now.

"Paano ang hospital bills?" I asked like how I did everytime he'll offer. "Siguradong malaki ang magiging gastos." Yumuko ako. Napatingin sa labas. Lumipad ang isip ko sa mga posibleng mangyari.

Malaki na ang naitulong nila sa negosiyo namin. Nitong mga nakaraang buwan ay lumobo ang kita no'n. Ngayong maayos ang pamamahala mas nabibigyan ng magandang benipisyo ang mga tauhan.

Sinisigurado kong maayos ang sahod nila. Kahit noong hirap pa sa negosiyo ay prayoridad ko ang kanilang kikitain. Bata pa lang noong huling mapuntahan ko iyon pero sariwa pa rin sa akin kung gaano kahirap ang ginagawa ang pagtayo nila sa arawan. Ang oras na ginugugol nila kahit tirik ang araw. Ang dedikasiyon. Kaya kahit na ang gusto ni Mario ay ibaba ang kararampot na ngang sahod nila, hindi ko ginawa.

Bukod kay Mama, isa sila sa prayoridad at responsibilidad ko.

"Madeleine, money is not the problem here. If the therapy's posponed even just a session, so does tita's recovery." He suggested.

Kimibot ang labi ko pero hindi ko magawang makapagsalita. I can't just take everything they would offer for us.

"It is for me." I said. "It's a problem for me." Nilikom ko ang mga gamit kong inilapag ko sa backseat. I take the worm toga on my arm and let it hang in there. I reached for my bag but I was having a hard time doing so.

He moved and reached for it instead. He handed it to me. I mumbled my quick thank you.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Alam kong kailangan kong hayaan ang sariling humingi ng tulong sa kanila o kahit kanino man pero kailangan ko ring maging independent.

He sighed but after a while he let the topic slipped away. "Text me, okay?" The words he spit iut are gentle and understanding. He knew me. He always does.

Tumango ako at pinasadahan nang tingin ang paligid bago bumaba ng sasakyan niya. Once I've reached for the door as I glanced at him.

He nodded at me and smile. The adoration and love are in his eyes. "Go on, go inside. Make sure to text me later."

"Mag-ingat ka sa pagmamaneho. I-text mo rin ako kapag nakauwi ka na."

"I'll do that."

Pinanood kong umandar at umalis ang sasakyan niya. Nang mawala na iyon sa paningin ay umikot na ako para makapasok ng bahay.