Cruel Summer

CHAPTER 15

"Ilang set ang meron kayo?" Tanong ko sa kaniya. Papunta na kami sa kung na saan ang bar na tutugtugan nila.

"Hmm, I still don't know." Lumingon siya sa akin. "Maybe two or three. We're still to decide." Nagkibit-balikat siya at humarap sa kalsada.

"May kanin ba sa bar na pupuntahan niyo?" Tanong ko at nag-aalala baka hindi naman makain ang dala ko.

He glanced at me with his soulful eyes. It's literally speaking to me. "Why? You bought some food?" Tanong niya sa akin.

"Oo, kaso kailangan pala ng kanin no'n."

"Don't worry, Babe. I'm sure my annoying friends will demand in the kitchen just to eat it."

"Sigurado ka? Sayang naman kasi kung hindi makakain."

Tumango siya. Lumipad ang kamay niya sa lantad kong hita. "Yes, stop worrying."

I smiled and held his hands. "Thank you." Saad ko.

He shooked his heads. "For what?"

"Lagi mong sinisigurado ang lahat." Sagot ko na inilingan niya lang.

"Don't thank me for it, Love. Did you cook the food?" Tanong niya. His thumb absentmindedly draw finger on the palm of my hand.

"Oo, kaninang umaga bago ako mag-ayos para sa graduation."

His thumb stop. "You woke up early?"

I pursed my lips and nodded. Dumulas sa dila ko ang mga salita. Ngayong alam niyang wala pa'kong pahinga ay baka hindi na siya tumuloy sa gig at hayaan na lang si Jun ang kumanta para mamaya.

His lips thinned and maneuvered the car on the side road. The engine stopped.

"Bakit ka tumigil?" Tanong ko sa kaniya.

Ilang segundo bago siya umiling siya at binuhay ulit ang sasakyan. Nagpanic ako nang magu-turn siya upang bumalik ng bahay.

"Anong ginagawa mo? Huwag na tayong bumalik. Hindi pa naman ako pagod, ano ka ba." Dumapo ang kamay ko sa braso niya.

Nakita ko pang naglapat ang nga labi niyang muli bago mawala sa aninag ko ang mukha niya dahil lumingon siya para tignan ang side mirror.

"You woke up early than I did. You cook and probably took more time to dress up than I did. You commuted to school, which clearly took a lot more effort than riding a car. You walked on heels which is tiring. And if we go to the bar you'll have to put up more energy, and we'll probably go home later at night. Me who put lesser effort and energy is tired enough what more than you?"

Halos mapadasal ako nang mas bumilis ang pagmamaneho niya.

"Ang dami mo namang sinabi. Hindi ka ba napagod do'n?"

Hindi siya nagsalita pero nakita kong gumalaw ang panga niya. "Bumalik na tayo papuntang bar please, Gusto kong makita kang mag-perform."

"But you're tired..."

"Hindi nga. Balik na tayo, please."

Wala siyang nagawa kung hindi bumalik sa pagmamaneho papuntang bar na siyang ikinatuwa ko.

"'Daming tao." Sabi ko nang mamataan ang dami ng tao. Maaga pa lang ngunit halos punuan na ang bar.

Tumango siya at tinanggal ang susi ng kotse sa ignition. "Maybe because of the graduation," he shrugged and took off his seatbelt. I did the same. "But I bet they'll be drunk early. The bar only serve light drinks on early hours."

Ako naman ang tumango sa kaniya. Alam niya na ang gawain dahil madalas nang makuha ang band nila sa mga ganitong high-end bar.

His eyes roamed ariund the area before it landed on me. He smile but when his eyes darted at my undone seatbelt he pouted. "You took your seatbelt of?" He said underlying a tone of disappointment.