Η θυσία #Scifi2020

Η Αναγεννηση της Ομαδας Μερός Πρωτό

Το παρακατω  κεφαλαίο   διαδραματιζετε την ιδια  χρονική στιγμη  με τα γεγοτα που συμβαινουν  στο κεφαλαίο "Ζουμε σε επιγείο παραδεισό".

2078

Η ιδεα να χτισουν ενα υποθαλασσιο καταφυγιο κατω απο την μυτη της Ενωσής για να συναντιουντε κρυφα μεσω των διαστασέων, ισώς  δεν ητάν καλή ιδεα.
Ειδικα αφου η Ενωση αποφασισε να γιορτασει τα σαραντα χρονια
πετυχημενής τυρρανιας  ακριβως εδω. Συμπτωση πολυ υποπτή
για να εγινέ τυχαία.

Ευτυχως το καταφυγιο είναι δυσδιακριτο στο γυμνο ματι.

Η Εμεριανα κοιταζει τα ποδια του Αρχηγου την ωρα που βγαζεί λογο προς τους πολιτές που είναι υποχρεωμενοι να τον ακουνε και να δειχνούν χαρουμενοι.
  Βρισκεί αστείες την αντιδρασή του και τις κινησείς του,*  καθε φορα που ενα μωρο-σαρδελοκαρχαριας περνα κάτω απο το σημείο που στεκετε.

Ολες είναι ντυμενες στα χρωματα του νερου, με τα μαλλια τους να θυμιζουν μοβ και γαλαζια φυκια απο μακρία.

"Τον λυπαμε καπώς, Μανιλόρ  επισιμη οριακη του νοτιού  πυργου και κυρα του αερα.Ισως να μην επρεπε να προφητευσείς** τον τροπο που  θα πεθανεί. Απο τοτε εχει χασεί τον υπνο του.
Του λες σαρδελοκαρχαριας  και τιναζεταί απο τον φοβο του."

Η Εμεριανα παιρνει μια πιο σοβαρη εκφραση
"Ποιός θα φανταζονταν πως ενα τοσο δειλο υποκειμενο, θα εφερνε τοσο πονο."

Μια γυναικα με ασημογαλαζα σχεδον διαφανα  μαλλια με μια ηπια μεταλλικη λαμψη, με το ονομα Μηνάνδρα  πλησιαζεί την παρεά τους και απαντα αντι για την Μάνι:

"Γνωριζουμε πολυ καλα τι καθαρμα ηταν και είναι, είδικα εγώ.
Απο την ευτυχησμενη ουρανια κατοικια  με αρπαξε στα οκτω μου, μαζι με την μητερα μου και  την θεία μου, φημισμένες Παντογνωστρίες στον παραδεισο, ορκισμενες με ορκο βαρυ  να μην τον εγκαταλειψουν.
Και αφου τις απηγαγε ,  με την βια εκεινος και αδερφος του τις αφησε εγκυους,με  τροπο οχι ουρανίο και πνευματικό που βια δεν εχει αλλα πτωτικο και απαγορευμενό για εκεινές.Και οχι  μονο μια φορα, η συμφορα τους βρηκε.

Φυλακισμενες σε μερη σκοτεινα με σημαδια κακοποιησης πανω τους,  καθως ητάν λεπτιλεπτες και στην ομαδα των πολεμιστρίων δεν ανηκάν, στο τελος μαραζωσαν και χαθηκάν.
Οσο για τους απαγωγεις τους, μετα απο καθε γεννα  σκοτωνάν τα αρσενικα βρεφή γιατι μεσά σε ενα προστατευτικο πεδίο τα εμβρυα ηταν. Και το φυλο δεν μπορουσαν να μαθούν πριν γεννηθούν ωστε να τα ξεφορτωθούν οσο ηταν μεσα στο μητρικό σωμά.Κρατουσάν τα θηλικα ζωντανα. Και  τα πιο προικισμενα και χαρισματικα τα επαιρνάν οι πυργοι ενω τα υπολοιπα, τα εγκατελειπαν  στους δρομούς και στα ορφανοτροφεία και μονο λιγα είχαν την τυχη να υιοθετηθουν απο φιλοστοργους ανθρωπούς που η ατεκνια για καιρο τους βασανιζε.
Μα οταν καταλαβαν τι δυναμή είχαν  τα τεκνα των δρακομαγων και των Παντογνωστρίων*** -οι μαγισσές των ορίων-φοβηθηκαν και αρχισάν  να εξοντωνουν τις επομενές γενιες που προηρθάν απο τις  αδεσποτες οριακές.
Μόνο τέσσερα  μωρά γένους θηλυκού κάθε εικοσιπέντε  χρόνια  επιβίωνουν. Κατέληγουν από την πρώτη μέρα σε έναν από τους τέσσερις πύργους και από τα δώδεκα και μετά είναι οι προσωπικές προφητισσες των πυργοδεσποτων.