MUCİZE'M (Mardin Serisi 1)

BÖLÜM 22-BU EVLİLİK GERÇEK BİR EVLİLİK OLSUN!"

Hello ben geldim.

Size aşk dolu bir bölüm bıraktım.

Keyifli okumalar.

Bu arada satır aralarına yorum yapmayı ve oylamayı lütfen unutmayın. Seviliyorsunuz🤍

Berzan Arslanoğlu

Parmaklarım arasında tuttuğum sigaradan derin bir nefes alıp havaya üfledim. Bugün ne de çok olay yaşamıştım öyle. Banu'nun aşk itirafı olay yaratırken Dicle'nin gitmek istemesi beni çok korkutmuştu. Aslında her şey en başından belliydi böyle olacağı. Ben ve Dicle arasındaki bu çekimden kaçmamızın imkanı yoktu. Denedim aslında ama olmadı. Şu kalbimde bir ağrı hissettim. Boşluk hissi oluyordu kalbimde. Ondan uzak durdukça bu boşluk büyüyordu içimde. Bu duygulara uzun süredir uzaktım. Ama hayatımda hiç kimseyi sevmedim diyemem. Sevdim elbette. Ama Dicle farklı. Bunu anladığım gün kendimi aşk ateşine attığımı fark ettim. Başta kabullenmek istemedim çünkü kendimi yeniden aşka hazır hissetmiyordum ama demekle olmuyormuş işte. Kalpler yine yeniden birbirine ısınmıştı bir kere.

Tekrar sigarımdan bir yudum alacağım sırada merdivenlerin basamaklarından inen Dicle'yi görünce duraksadım. Beni gördüğü gibi adımları yavaşlamıştı. Gözlerini hızlıca gözlerimden çekti ve konağın kapısına doğru ilerlediğini görünce elimdeki sigarayı yere atıp ezdim ve söndürdüm. Hızlı adımlarla önüne geçtim.

"Nereye?"

Yere baktı. Gözlerime dahi bakmıyordu. Bu durum sinirlerimi çıkarmaya yetiyordu.

"Çekilir misin?"

Kolundan tutup kendime biraz daha çektim. Gözleri kolunu buldu.

"Nereye dedim sana?"

Başını yavaşça yukarıya kaldırıp gözlerini gözlerime çıkardı. İşte an içimde bir soğukluk esti. Adeta gözlerindeki soğukluk içime işlemişti.

"Aksoy konağına!"

Söylediği ile "Sana gitmeyeceksin demedim mi?" Diye bağırmamla herkes tek tek avluya gelmeye başladı. Bu durum şuan zerre umrumda değildi. Çünkü durdurmam gereken bir sorun vardı. Başını dikleştirip kolunu kendine çekti.

"Ne yapacaksın? Beni burada esir olarak mı tutacaksın ?"

İçimde patlamak üzere olan vaolkan kadar etkili olan sinirimi bastırmak için gözlerimi yumdum. Sakin ol Berzan.

"Gitmeyecektin!"

Söylediğim ile az önce açtığı mesafeyi kapattı ve başını dikleştirip mavi gözlerini kahve gözlerimle birleştirdi.

"Ben değil sen gitmeyeceksin dedin. Ama ben senin dediklerinin ile ilgilenmiyorum!"

"Öyle mi?" Diye sormamla başını salladı. Bu kızın inadı ve dik başlılığı beni deli ediyordu.

"Oğlum bir sorun mu var?"

Gözlerim Dicledeyken babamın söylediğine karşın "Yok baba." Demekle yetindim. Tekrar kolunu tuttuğum gibi hızlıca kapıya doğru yöneldim. Peşimden sürüklenirken bırakmam için söyleniyordu. Ama şuan beni kimsenin durduracağını sanmıyordum.

"Oğlum bırak kızı!"

"Ya bıraksana beni Berzan!"

"Abi yengemi bırakır mısın?"

Herkes arkamdan bağırarak konuşurken umursamayıp açılan kapıdan çıktım ve arabaya doğru yönümü çevirdim. Kapıyı açtım.

"Bin!"