MUCİZE'M (Mardin Serisi 1)

°BÖLÜM 23- GERÇEK EVLİLİĞE ADIM ADIM•

İyi Okumalar.

Medya:Berzan Arslanoğlu

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum.

Okumadan önce Yıldızımı parlatmayı unutmayın. Seviliyorsunuz💕

Dicle Arslanoğlu

"Bu evliliği gerçek yapıp benimle aile olur musun Dicle Arslanoğlu?"

Sorduğu soru ile kalbim hızlı çarparken içim içime sığmıyordu. Bunun hayalini kurmayı bile kendime yasaklamıştım ben. İşte o anda yüreğime bir ağırlık çökmüştü. Daha doğrusu bir gerçek. Benim onu sevdiğimi biliyordu. Peki ya o?

Gözlerine baktım. Göz bebeklerindeki heyecan ile benden cevap bekliyordu. İşte o anda dudaklarımdan tek bir kelime döküldü.

"Hayır!"

Söylediğim kelime ile o kahve gözlerindeki parıltı bir anda sönmüştü. Birkaç saniye gözlerime baktı.

"Ne?"

Şaşkınlıkla bana bakıyordu. Çünkü benden bu cevabı beklemediği çok ama çok belliydi. Yavaşça ellerimi ellerinden çektim. Ellerim bir anda buz keserken kalbimin yanında hiçbir şeydi bu soğukluk. Evet aşıktım ona. Çok seviyordum ama kalbinin bana ait olup olmadığını bilmediğim bir adama ömürlük söz veremezdim. Kendime bu haksızlığı yapamazdım.

"Yapamam Berzan. Kalbinin bana ait olup olmadığını bile bilmiyorum. Bu hayatı belirsizlik ile devam ettiremem!"

Anında ellerimi tekrar tuttu ve kendine biraz daha çekti beni.

"Kalbimi senin ellerine vereceğimi söyledim ya Dicle daha ne dememi istiyorsun?"

Sorduğu soru ile başımı dikleştirdim.

"Bana, beni sevdiğini söyleyebilir misin Berzan?"

İşte o an duraksadı. Gözleri bomboş baktı. Birkaç saniye sessiz kaldı. Duyguları yok olmuş gibiydi. Biliyordum bu bakışı. Acı dolu bir tebessüm ettim.

"Sen alışmak ile sevgiyi karıştırıyorsun Berzan. Sen beni sevmiyorsun aslında. Alıştın bana. O yüzden bu evlilik asla gerçek olamaz!"

Yüzümü yüzüne yaklaştırıp tüm cesaretimi topladım ve dudaklarımı yanaklarına doğru götürüp  uzun  bir buse kondurup kendimi hafif geriye çektim. Kokusu burnuma dolarken gözlerimi kapatıp kokusunu iyice içime çektim. Bu sözlerimden sonra  belkide son kez ona bu kadar yakın olacaktım. Dudaklarımı kulağına yaklaştırdım.

"Sana kalbini geri veriyorum Berzan!"

Ondan uzaklaşıp son kez gözlerine baktım. Bomboş bakıyordu. Birkaç adım geriye gidip masanın üzerindeki çiçekleri aldım ve dış kapıya doğru yürürken durdum.

"Arabanın yanında seni bekliyorum!"

Daha fazla durmaya kalbim dayanmazken hızlı adımlar ile yürüyüp kendimi arabanın yanına zor attım. Arabaya yaslandım ve elimi kalbime koydum. Canım çok ama çok yanıyordu.

O anda kırılma sesleri ile masayı dağıttığını anladım. Özür dilerim Berzan ama kendimi belirsizlik içinde yaşamaya zorlayamam. Evet seviyordum seni ama benim sevgim ikimize yeter miydi ? Yetmezdi. O yüzden ben olması gereken kararı vermiştim.

Arabanın ışığı yanmasıyla kapıları açtığı anlayıp hemen doğrulup dik durdum. Şuan ağlayamazdım. Kapıyı açıp bindim ve emniyet kemerimi takıp başımı cama çevirdim. Birkaç saniye sonra kapı açıldı. Camdan gözüküyordu. Bindi ve kapıyı kapattı. Arabayı çalıştırdı ve hızlı bir şekilde sürmeye başladı. Sesimi dahi çıkarmadım. Kendinden emindi. Oda hemen kabullenmişti aslında. Gözlerini bir kez bile yoldan çekip bana bakmamıştı.