Richie Tozier:
"nefes alamıyorum!"
Richie uyuduğu uykudan nefessiz kalarak uyandı.
Ayağa kalkıp hızlıca lavaboya koştu. Elini yüzünü yıkayıp ayrılmaya çalıştı.
Çocuk kendi boğazlarına yapıştı.
"nefes alamıyorum."
tırnaklarıyla boğazını yoldu. Hep çizik çizik olmuştu boğazı.
Lavabodan çıkıp hızlıca cama çıktı. Amacı hava almaktı. Yaklaşık orada 10 dakika geçirdi. Biraz kendine gelince Tanrı'ya şükür etti.
Annesi evde yoktu. Olsaydı bağırışmaya gelirdi. Richie'nin içinde kötü bir his vardı. Hemde çok kötü. Bir şey olmuştu. Ama ne olmuştu bilmiyordu.
Sıkıntıyla nefes verip, kendini yatağa attı.
Aklına Eddie geldi. Onun astımı vardı. Kriz geçirince ne kadar kötü olduğunu richie biliyordu. Oda böyle boğazlarına yapışıyordu. Richie güldü.
"şapşal.."
acı bir gülmeydi o.
"Richard!"
Bayan Tozier hızla odaya girdi.
"kalk gidiyoruz, çabuk!"
Richie annesine anlamsızca baktı.
"ne? Nereye?"
Annesi Richie'ye cevap vermeden odadan çıkıp aşağı indi. Richie annesinin yine kafayı yediğini ve onu psikoloğa götüreceğini düşündü. Üzerine bir hırka alıp odadan çıktı.
-
"anne nereye gidiyoruz?"
Richie hala annesinin onu nereye götürdüğünü bilmiyordu.
"kes sesini görürsün."
Richie buna karşılık vermeyip başını cama yasladı.
Aklına bugün olanlar geldi. Nasılda nefessiz kalmıştı.
Yaklaşık bir saat sonra kadın arabayı durdurdu.
"in hadi oğlum."
Richie geldiği yere bakınca buranın bir hastane olduğunu anladı. Psikolog değildi. Buraya neden gelmişlerdi.
Arabadan indiler.
Bayan Tozier neredeyse çocuğu sürekleyerek götürüyordu.
"anne sakin biraz ne oluyor!"
Kadın danışmada durdu.
"merhaba ben yoğun bakım her neyse işte o odanın ismini söyler misiniz?"
Richie bir danışmana bir annesine bakıyordu. Kendini aptal bir çocuk gibi hissediyordu.
"siz bana hastanın ismini söyleyin,ben size öyle yardımcı olayım."
"Eddie Kaspbrak."
