sessiz hastane koridorlarıyla baş başaydı Richie. Eddie'nin nasıl olduğunu deli gibi merak ediyordu. Yanına gidip onun elini tutmak ve ona burada olduğunu söylemek istiyordu. Ama doktorlar Richie'yi içeri sokmuyorlardı.
Bayan Tozier, Eddie'nin annesini zar zor evine dinlenmeye götürmüştü. Eddie'yi Richie'ye emanet etmişlerdi.
Eddie orada hareketsiz yatıyordu. Richie başını odanın camına dayadı.
"lütfen uyan Eddie. Daha yaşayacağımız şeyler var lütfen.."
sol gözünden akan yaşı sildi.
Kendini çok yorgun hissediyordu. Uyumamıştı. Uyusa bile uykusunda kabus görüyordu.
Zar zor ayakta duran bedenini oturma yerlerine attı.
başını duvara yasladı.
ölesiye nefret ediyordu hastanelerden, hastane kokularından. Buraya bu sebepten dolayı geleceğini hiç düşünmemişti.
"merhaba Eddie Kaspbrak yakını siz misiniz?"
Richie'nin ayaklanması bir oldu.
"e-evet benim!"
Doktor Richie'nin bu telaşlı haline güldü. Richie adamın deli olduğunu düşündü. Ne için gülüyordu? Salak mıydı bu adam?
"yaklaşık yarım saate uyanır. Serumların etkisiyle uyuyor. Geçmiş olsun."
doktor Rich'in yanından çekip gitmişti.
Richie heyecanla etrafta dolanıyordu. Tanrı'ya binlerce kez teşekkür ediyordu.
-
yarım saat gelmişti. Hatta on-on beş dakika bile geçmişti üzerinden.
Richie heyecanla Eddie' nin uyanmasını bekliyordu. 'Uyansa da sarılsam yapamadığım söyleyemediğim şeyleri söylesem ona' diye şeyler söylüyordu.
Cama yaslandı tekrar. Kafasını kaldırıp Eddie'ye baktı. Oğlanın gözleri açıktı. Bakar bakmaz gözleri birleşmişti.
Richie hızla odaya girdi.
"Eddie!"
Mutluluktan ağlıyordu. Eddie'nin canını yakmayacak şekilde sarılmıştı.
Kalbi sol yanına denk gelmişti seneler sonra.
"richie?" eddie karşısında Richie'yi göreceğini beklemiyordu. Oldukça şaşkındı. Hala bilekleri zonklamasa bir ahtapot gibi ona sarılırdı.
"yorma kendini daha çok zamanımız var."
-
Saatler geçmişti. Richie Eddie'nin yanında ki koltukta oturuyor, annesiyle bayan Kaspbrak'ı izliyordu. Onu ilk defa böyle görmüştü. Oğluna bir şey olacak diye aklı çıkmıştı.
Richie düşünceliydi. Sanki Eddie ile sadece bir gün görüşmemiş gibi bir vibe'ı vardı.
"oğlum hadi biz gidelim artık."
Bayan Tozier sessiz olmaya bile gerek duymadan konuşmuştu.
"nereye?" dedi richie sakinliğini bozmamaya çalışarak.
"evimize oğlum, nereye olabilir?"
Richie'nin gözleri Eddie'nin gözlerini buldu. Eddie bakışları altından 'gitmemesini, onu çok özlediğini' söylüyordu.
"hayır anne. Gitmiyorum. Sen gidersen, gidebilirsin."
dedi annesine dönerek.
