Drawn to His Flame

Kabanata 31

Speak

“I miss you, Regan.”

Hindi ko na nagawang tumalikod pa dahil naiduwal ko na ang mapait na likidong kanina ko pa pinipigilang lumabas. Napapikit ako at naluha na lang nang malasahan ko ‘yon sa aking dila. I groaned when my throat started to hurt because of how much I released. Did I eat and drink a lot earlier for me to vomit like this?

Reality stormed back in my mind when I suddenly felt someone pulling me. Nanumbalik ang ingay ng mundo pero nanatili ang atensyon ko sa likod ng lalaking humihila sa akin. I blinked twice but he didn’t vanish. Ang init mula sa kamay niyang nakahawak sa ‘kin ang nagpatunay na totoo nga ang nangyayari ngayon.

He’s back. Treyton’s back.

Tumigil na siya sa paghatak sa akin nang makabalik na kami sa gilid ng kalsada. Some drivers were scolding us but my stare remained on Treyton until the stain on his shirt and pants grabbed my attention away. I cursed under my breath. Nasukahan ko ba siya?

Gago?

“Okay ka na? O may natitira pa?” I rolled my eyes at his sarcastic remark but before I could answer back, the putrid smell of puke entered my nose first. Nanginginig ang buong katawan ko dahil sa nagawa ko sa lalaking ‘to. My cheeks were on fire and my entire existence was slowly but painfully crumbling because of shame.

Pinagtitinginan na kaming dalawa ng mga tao ngayon kaya hinila ko na si Treyton paalis. Sinuyod ng mga mata ko ang mga establisimyento sa paligid namin at nang may makita akong isang cafe na wala masiyadong customer ay doon na ako tumungo.

Dinala ko si Treyton sa pinakadulong mesa bago kinausap. “Stay here.” For a person who just got vomited on, he looked calm, impressed and even entertained. Nakita kong binuka niya ang bibig niya pero hindi ko na hinintay ang kanyang sasabihin. I went to the counter to order the most expensive latte the cafe had before going back to the streets.

Paulit-ulit kong sinasampal ang bibig ko habang naglalakad ako papunta sa isang boutique. I wiped the bile that remained on my lips after I tasted it again. Nakakainis at nakakapikon talaga! Why did that really have to happen?

Pagkapasok ko sa shop ay may bumati kaagad sa akin. “Good evening, sir...” May sasabihin pa sana ang saleslady pero napaatras na lang siya bigla kaya napataas ang kilay ko. Nasagot naman ang tanong ko nang makita ko ang repleksyon ko sa salamin. Nakakuyom pala ang kamao ko na para bang handa na akong makipag-away.

I calmed myself before awkwardly smiling at the woman to lessen the tension. Nagsimula akong maghanap ng damit at nanlumo ako nang makita ang presyo ng mga ito. But it was the only shop in this area that sells men’s clothes. Bahala na nga. Itutuloy ko na lang ang paghahanap ng summer job sa susunod para mabawi ko ang magagastos ko ngayon.

“Ano pong size ang hinahanap niyo, sir?” the saleslady inquired while I was looking through a bunch of polo shirts.

“Large to extra large po,” sagot ko. She led me to a place where there were more shirts but I sighed when I couldn’t find something cheap. I still have to buy Treyton pants because his got it worse when I threw up on him. Pero kinakabahan ako dahil hindi naman gano’n kalaki ang perang dala ko ngayon.

“We have items on sale rin, sir,” the saleslady informed me. Napangisi na lang ako pagkatapos. So far, it was the best thing I ever heard this night.

It took me only a few minutes to find a nice pair out of a large pile. Dala-dala ko na ang mga napili kong damit at papunta na ako sa counter nang matigilan ako. I sighed when I saw myself in the mirror again. I look tired and old because of the recent events.