That means love

Part-22

Zawgi

မ်က္ခြံေပၚကိုက်ေရာက္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ခပ္စူးစူးေၾကာင့္ေမွးစက္ထားတဲ့မ်က္လံုးေတကိုအားယူၿပီးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းျပဴတင္းေပါက္မွာတပ္ထားတဲ့လိုက္ကာအျဖဴၾကားထဲကထိုးထြက္လာတဲ့ ေနေရာင္စူးစူးေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထထိုင္လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ထထိုင္မိလို႔လားမသိ ေခါင္းကတစ္ခ်က္မူးေဝသြားၿပီထိုးကိုက္လာတာေၾကာင့္ ျပန္လွဲလိုက္ၿပီး သက္သာသြားတဲ့အထိခနေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ထူဆန္းလိုက္တာ ဒီေန႔ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲဘာအေတြးမွမရွိပါ့လား ပံုမွန္ဆို အေတြးမ်ားလြန္းတဲ့ကြၽန္ေတာ္က အခုေတာ့ဘာတစ္ခုမွေတြးစရာေပၚမလာ၊ ေတြးစရာအေတြးေတမ်ားလြန္းလို႔ ရႈပ္ရွက္ခပ္ၿပီးဘာတစ္ခုမွထြက္မလာတာလား ဒါမွမဟုတ္တကယ္ပဲဘာမွေတြးမရတာလား။

ေခါင္းမူးတာသက္သာသြားေတာ့မွ ကုတင္ေပၚကထကာ မနက္စာစားဖို႔အခန္းအျပင္ထြက္လာလိုက္သည္။ နိုးကတည္းကတဂြီဂြီျမည္ေနတဲ့ဗိုက္က အနွစ္နွစ္အလလဘာမွမစားရေသးသလို၊ အခန္းတံခါးဖြင့္ဖြင့္ျခင္းေတြ႕လိုက္ရတာက ဆိုဖာအစြန္းနားမွာထိုင္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ jimin...

"yrr..jimin.."

အနားသြားၿပီး ပုခံုးကိုပုတ္ကာနိုးလိူက္ေတာ့ မ်က္လံုးမဖြင့္ေသးပဲေမာ့ၾကည့္လာတယ္ ၿပီးမွမ်က္လံုးကျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာၿပီး..

"Oh!..shit"

*ဒုန္း*

ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ျမင္ခ်င္းလန္႔ဖ်ပ္သြားသလို မ်က္လံုးေတျပဴးက်ယ္လာၿပီး ဆိုဖာေပၚကေနျပဳတ္က်သြားတဲ့ jimin..ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုကုန္းရုန္းထလာၿပီး..

"jungkook!...မင္း.."

ကြၽန္ေတာ္အိပ္ယာထတဲ့ရုပ္ကအဲ့ေလာက္လန္႔စရာမ်ားျဖစ္သြားသလား..

"ငါဘာျဖစ္လဲ.."

"မင္း...အဆင္ေျပရဲ႕လား"

"မင္းကိုေမးရမွာ ဆိုဖာေပၚကျပဳတ္က်တာမင္းေလ"

"ငါ..ငါ..မဟုတ္ဘူး..မင္းက"

မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ jiminက ေျပာစရာစကားရွာမရတဲ့ပံုျဖစ္ေနသည္..