Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Het trainingskamp

Een nieuw verhaal tussendoor, al is het wel wat langer geworden dan een klein verhaaltje maar ach, veel lees plezier ;)

Mijn tas zet ik in de achterbak van de auto waarna ik de klep dicht gooi. ‘Heb je alles’ vraagt Marion me. ‘Volgens mij wel’ knik ik terwijl ik in mijn hoofd alles langs ga of ik daadwerkelijk alles heb ingepakt. ‘Ben je er klaar voor’ start ze de motor als we ingestapt zijn. ‘Helemaal’ bevestig ik haar. Ik ga een midweek naar een trainingskamp om te worden toegelaten op de politie academie en ik heb er zoveel zin in, lekker afgebeuld worden maar ook een hoop leren natuurlijk en het vette eraan is dat we begeleid worden door echte politiemensen, dus echt de mensen uit het vak en ik hoop er veel van op te steken en natuurlijk het te volbrengen waardoor ik eindelijk mijn droom kan gaan waar maken. Na iets meer dan twee uur rijden komen we eindelijk aan bij Naarden, daar word in een natuurgebied vlakbij het Gooimeer het trainingskamp gehouden en ik ben blij dat Marion me aanbood om me weg te brengen anders was ik nu al helemaal gaar van de treinreis. ‘Bedankt Marion’ omhels ik haar als ik mijn tas weer uit de achterbak haal. ‘Graag gedaan, veel plezier he’ glimlacht ze naar me. ‘En goed je best doen’ moedigt ze me aan ‘al weet ik wel dat, dat wel goed zit’ stelt ze me gerust waarna ze weer vertrekt en ik het kamp oploop met mijn tas in mijn hand, geen idee waar ik me moet melden. ‘He’ word ik begroet door een jongen van mijn leeftijd. ‘Hoi’ mompel ik terug terwijl ik zoekend om me heen kijk. ‘Kom je ook voor het trainingskamp’ vraagt hij me glimlachend. ‘Ehm ja’ knik ik maar wat terug. ‘Daar moet je, je melden’ wijst hij naar de andere kant van het veld, fijn kan ik weer helemaal terug lopen. ‘Zal ik je tas dragen’ bied hij me aan. ‘Nee hoor’ schud ik mijn hoofd, ik ken die hele gast niet eens wat denkt hij wel niet, mafkees. Ondanks mijn afwijzing liep hij als een hondje achter me aan, alsof ik de weg zelf niet vinden kon maar ik liet het maar zo. ‘Goedemiddag mevrouw..’ keek de vrouw achter de tafel me vragend aan terwijl ze me begroette. ‘Van Dongen’ vertelde ik haar mijn naam waarna ze me op een formulier opzocht en aan vinkten dat ik aanwezig was. ‘Welkom, je kunt je tas hier aan de collega’s afgeven die ze doorzoeken of je niks heb meegesmokkeld’ vertelde ze me terwijl ze wees naar een paar mensen die achter en naast haar stonden en twijfelend stond ik mijn tas toch maar af, ook al zat er niks in dat niet mocht, het was een regel. ‘De uitleg volgt straks en als de kamer verdeling bekend is krijg je, je tas weer terug maar dat volgt allemaal nog’ wapperde ze met haar hand waarmee ze eigenlijk wilde zeggen dat ik nu weer moest opzouten.

Een half uur later was het aardig druk op het veld  en werden we bij elkaar geroepen door dezelfde vrouw als die aan het tafeltje daarnet waarna ze een heel verhaal begon over het kamp en wat er van ons verwacht werd en wat wij zoal konden verwachten waarna de indeling van de groepen bekend werd gemaakt. Er waren zes groepen van acht leerlingen zo gezegd en elke groep had één begeleider en dan was die vrouw er nog als opperhoofd zoals ze het zelf noemde. In elke groep zaten vier jongens en vier meisjes die opgenoemd werden en dan bij hun begeleider moesten komen staan zodat alle groepjes verdeeld stonden. Mijn begeleider was een man een jaar of dertig/vijfendertig denk ik en hij zag er wel oké uit vond ik al had ik zijn naam niet verstaan bij het omroepen maar we moesten ons straks toch nog voorstellen dus dat zou wel goed komen. Nadat iedereen verdeeld was moesten we dan ook in ons groepje bij elkaar gaan zitten waar we ons zelf moesten voorstellen. Ik zat met die jongen van eerder vanmiddag in het zelfde groepje die Guus blijkt te heten en dan nog zes andere. Jelke zou mijn kamer genoot zijn werd me verteld, in elke kamer stond een stapelbed en daar moesten we slapen elke kamer had twee jongens of twee meisjes dus want dat werd dan weer wel gescheiden van elkaar. Mijn begeleider heette Floris Wolfs vertelde hij, hij was werkzaam bij de recherche in Amsterdam maar ook hij was ooit begonnen als agent en daarom vond hij het leuk om hier aan mee te werken en ons te inspireren voor het vak waarna we naar binnen gestuurd werden om onze bedden op te maken en onze spullen uit te pakken waar we wel geteld een half uur voor kregen want daarna moesten we ons buiten weer melden. Jelke was niet echt mijn soort vriendin had ik al snel genoeg door maar het maakte me niet zoveel uit, ik kom hier tenslotte voor mezelf en niet om vrienden te maken, het kon me dan ook weinig schelen dat ik op het onderste bed moest slapen omdat zij perse boven wilde slapen, prima toch, behalve dat ze de hele tijd liep te kreunen bij het opmaken van haar bed, alsof ze dat nog nooit gedaan had. Uiteindelijk had ze me om hulp gevraagd nadat we al bijna ruzie hadden aangezien ze dacht dat ik het wel effe zou doen als ze me zou commanderen, wat ik dus echt niet van plan was, waarna ze me haast smeekte haar te helpen omdat ze anders niet op tijd klaar zou zijn.