Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Valentijn

Ja ik had een pauze ingelast maar als er dan toch ineens een verhaaltje in je op komt moet je dat gewoon schrijven toch ;)

'Ben je klaar Eef, we moeten gaan' opende Wolfs voorzichtig de deur van haar kamer voor het geval dat ze toch nog niet klaar was.
'Ja klaar' legde ze op dat moment haar borstel neer terwijl Wolfs haar sprakeloos aanstaarde.
'Is het niet goed' fronste ze onzeker haar wenkbrauwen. Hij had immers gezegd dat ze iets moois moest aantrekken omdat hij een verrassing voor haar had en dus had ze haar best gedaan. Ze had zelfs een jurkje aangetrokken omdat ze wist dat hij haar dat goed vond staan.
'Oh jawel' knikte hij snel. 'Je bent prachtig' verzekerde hij haar. Hij was dan ook sprakeloos geweest juist omdat ze er zo mooi uitzag. 'Zullen we maar gaan dan' wilde hij voorkomen dat het ongemakkelijk zou worden.
'Ja ehm is goed' stemde ze ermee in waarna ze achter hem aan de trap afliep.

'Ik vond dit wel een goede keus' nam Eva het restaurant waar ze zaten in zich op. Het was in elk geval beter dan ze van te voren had kunnen denken. 'Ik dacht echt dat je me mee zou nemen naar één of ander veel te chique restaurant waar ze alleen maar hele rare dingen op de kaart hebben' gaf ze haar gedachte prijs. In dat opzicht had ze er ook best wel tegen op gezien om met hem mee te gaan maar ze wilde hem niet afwijzen toen hij haar mee had gevraagd.
'Dat wilde ik wel' knikte hij lachend. 'Maar daar zou ik jou geen plezier mee doen. En als ik dan een beetje indruk wil maken is dat ook niet echt een goed idee he' grijnsde hij waarna ze lachend haar hoofd schudde.
'En ik had je ook mee kunnen nemen naar de chinees ja. Maar dat gaat me echt net even te ver dus ik dacht hierin wel een gulle middenweg te hebben gevonden, toch' was hij er trots op dat hij iets gevonden dat hij tevreden stelde en waar hij zelf ook wel mee kon leven.
'Wolfs, je hebt het geweldig gevonden' grijnsde ze omdat ze van mening was, dat hij uit was op een complimentje.
'Je had alleen echt een andere dag moeten uitkiezen' schudde ze afkeurend haar hoofd.
'Hoezo' leek hij het probleem niet te zien.
'Het is Valentijnsdag. Kijk om je heen, al die oh zo verliefde stelletjes' trokken ze er gekke bekken bij terwijl ze het zei. 'En dan zitten wij hier, partner en partner' moest ze vooral zelf lachen om haar woordkeuze.
'Nee Eef' schudde Wolfs uiterst serieus zijn hoofd dat ze het helemaal verkeerd zag.
'Wij zitten hier, omdat jij mijn Valentijn bent' bleef hij haar strak en serieus aankijken. 'Daarom' voegde hij er nog vastbesloten aan toe terwijl haar adem stokte in haar keel. Verklaarde hij haar nou zojuist zijn liefde of begreep ze hem verkeerd?
'Dan ben jij ook mijn Valentijn' wist ze duidelijk niet zo goed wat ze er mee aan moest.
'Dat is net alsof het maar moet, als er toch niemand anders is' moest hij lachen om haar onhandigheid. Want hij wist ook wel dat ze het niet zo bedoelde zoals het eruit kwam.
'Ja nou nee, zo bedoel ik het niet' schudde ze dan ook snel haar hoofd.
'Ik maakte maar een grapje' stelde hij haar gerust dat hij haar maar wat zat te plagen. 'Wat denk je ervan, zullen we maar gaan' maakte hij aanstalten om te gaan betalen.
'Zullen we via de Maas lopen' stelde hij voor toen ze even later samen buiten stonden.
'Oké' stemde ze ermee in terwijl ze haar handen diep in haar zakken stopte. Het was ijzig koud buiten, maar als ze liepen dan zou het vast wel mee vallen. Zo liepen ze dan ook even later vlak naast elkaar door de kou heen. Beide verzonken in hun eigen gedachte en genietend van het uitzicht van de Maas.
'Weetje' 'Wolfs' begonnen ze allebei tegelijk te praten waardoor ze ook allebei moesten lachen.
'Sorry ga jij maar eerst' liet hij het woord aan haar.
'Nee doe jij maar eerst' was haar zojuist verzamelde moed, in één klap weer verdwenen.
'Ik vond het gezellig vanavond.... Met jou' deed hij een poging haar hand te pakken te krijgen die nog altijd diep in haar jaszak zat. 'Het spijt me als ik dit niet moet zeggen Eef. Maar ik kan het gewoon niet meer voor me houden' ging hij recht tegenover haar staan terwijl hij haar beide handen inmiddels vasthield. 'Ik wil onze vriendschap ook niet verpesten dus misschien moet je ook maar gewoon doen alsof ik dit niet gezegd heb maar ik moet het zeggen' ratelde hij aan één stuk door. Hij moest haar zeggen hoeveel ze voor hem betekent, het moest gewoon. 'Je betekent zo ontzettend veel voor me, en dat gaat gewoon veel verder dan vriendschap. Ik ben al zo lang, zo verschrikkelijk verliefd op je dat ik het niet meer voor me kan houden' gooide hij al zijn gevoelens er in één keer uit. Het moest gewoon.
'En ik wil je er niet mee overvallen, of wat dan ook. En ik snap ook als het niet wederzijds is maar het feit het niet te weten maakt me helemaal gek van binnen. Je moet gewoon weten dat je alles voor me bent. En sorry als ik je hiermee overval. Het spijt me' schudde hij schuldig zijn hoofd. Hij moest voor zijn gevoel dan wel, hij dacht niet na wat het voor haar zou betekenen en wat het met haar zou doen als hij deze bekentenis deed. 'Sorry ik had me mond moeten houden' voelde hij zich echt enorm schuldig dat hij alleen maar aan zichzelf had gedacht.
'Wolfs wacht' legde ze haar vinger tegen zijn lippen om hem het zwijgen op te leggen zodat ook zij eindelijk iets kon zeggen.
'Ik' wist ze eigenlijk niet wat ze zeggen wilde. Of in elk geval niet waar ze moest beginnen. Ze had hem juist zoveel te zeggen. In plaats daarvan drukte ze haar lippen op de zijne.
'Ik ben ook al heel erg lang verliefd op jou maar ik dacht dat jij mij niet wilde' verzekerde ze hem ervan.
'Wie wil jou nou niet. Die is gek' lachte hij opgelucht. Hij had zichzelf niet voor schut gezet, ze was ook verliefd op hem. Voorzichtig drukte hij zijn lippen nu op de hare.
'Ga je mee, dan maak ik een lekkere warme chocolademelk met slagroom voor je' drukte hij nog een kus op haar koud geworden handen.
'Ja lekker. Lekker warm onder een dekentje thuis op de bank' stemde ze er verheugd mee in.
'Thuis, ons huis, ons thuis' besloot hij tevreden.