Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Ik kan het niet alleen

Terwijl ik mijn blik op de weg gericht hou tast ik met mijn rechterhand naast me op de stoel.
'We zijn er bijna, liefje' aai ik mijn baby over zijn buikje heen. 'Ja bijna' glimlach ik nu toch naar hem als ik zijn lachje hoor.
'Hier kijk eens' heb ik met mijn ogen meteen zijn speentje gevonden die ik opraap en in zijn mondje stopt. 'Nog heel eventjes volhouden' praatte ik tegen hem terwijl ik de afrit nam om de snelweg te verlaten. 'We zijn er bijna' beloofde ik hem ook al snapte hij er toch nog niks van. Bijna drie maanden was hij inmiddels al, mijn grote kleine liefde en het viel me zwaar. Veel zwaarder dan ik van te voren had gedacht. Ik dacht dat kan ik wel in mijn eentje, dat regel ik wel even maar zo makkelijk was het helemaal niet geweest. Zeker niet toen ik ook weer aan het werk was gegaan vorige week. Ik kon dit helemaal niet alleen.
Na nog een kleine tien minuten reed ik de welbekende straat in. Zelfs al was ik hier al bijna een jaar niet geweest, er was nauwelijks iets veranderd.
Een stukje bij zijn voordeur vandaan parkeerde ik mijn auto.
'Mama is zo terug he' beloofde ik mijn baby. 'Nee ssst' stopte ik zijn speentje terug toen hij begon te huilen. 'Mama komt je zo halen, echt' drukte ik een kus op zijn wangetje waarna ik uitstapte en richting de voordeur liep.

'Eva' keken zijn ogen me ongelovig aan. Alsof hij niet kon geloven dat ik hier echt voor zijn deur stond.
'He' wiebelde ik zenuwachtig op en neer van mijn ene been op mijn andere.
'Wat doe jij nou hier' vroeg hij verward. Wat op zich ook niet zo heel gek was. Bijna een jaar geleden had ik hier kwaad de deur achter me dicht getrokken. Ik had hem gezien met een andere vrouw, zoenend. Ik was terug naar Maastricht gegaan en wilde niks meer met hem te maken hebben. Het was pure boosheid, ik negeerde al zijn pogingen om met me in contact te komen. Zijn telefoontjes negeerde ik, zijn berichten verwijderde ik ongelezen, precies hetzelfde met de mails die hij me stuurde. Ik wist wel dat ik hem een kans moest geven het uit te leggen, maar dan vond ik straks dat ik te streng voor hem was geweest en dat wilde ik niet. Ik wilde niet terug krabbelen van mijn eigen besluit en dus gaf ik hem die kans niet.
'Ik wil je wat laten zien' beantwoordde ik zijn vraag.
'Oh oke' antwoordde hij afwachtend. 'Wil je binnenkomen' hield hij vragend de deur voor me open.
'Nee, je moet even mee lopen naar m'n auto' schudde ik mijn hoofd terwijl ik in de richting van mijn auto wees.
'Oke, wacht heel even' draaide hij zich om, om zijn sleutels te pakken waarna hij de deur achter zich dicht trok. 'Waarom heb je nooit op mijn berichten gereageerd' liep hij achter me aan.
'Die kant' wees ik hem naar de bijrijderskant terwijl ik de auto van het slot klikte en mijn hart bonkte in mijn keel. Geen idee wat hem te wachten stond opende hij het portier waar hij gelijk de auto in keek. Gevolgd door het feit dat hij over de auto heen naar mij keek en toen weer terug de auto in.
'Wat is dit Eef' had hij het mannetje wel uit zijn maxi cosi gehaald terwijl hij hem uitvoerig bekeek.
'Sorry' probeerde ik mijn tranen binnen te houden, ik voelde me zo schuldig tegenover hem. 'Dit is Thijmen. Thijmen Wolfs' vertelde ik hem. 'Ik wil je hem niet onthouden, je hebt er recht op om te weten dat je zijn vader bent' beantwoordde ik zijn vragende blik.
'Hij lijkt wel op mij he' zag ik nu iets van trots in zijn ogen terwijl ik alleen maar bevestigend kon knikken. Ook al was hij nog geen drie maanden oud, hij leek sprekend op zijn vader.
'Waarom heb je het me niet verteld' week zijn blik geen moment meer af van het kleintje in zijn armen.
'Omdat ik boos op je was. En ik vond dat het je niks aanging. Het was mijn baby en ik zou het allemaal wel voor elkaar krijgen dacht ik' vertelde ik hem de waarheid. 'Maar hij heeft zijn vader nodig' gaf ik toe. 'En ik kan het helemaal niet alleen. Ik ben vorige week weer begonnen met werken maar het is me allemaal te veel' rolde er een traan over mijn wang.
'En wat wil je nu dan. Hem hier achterlaten, een omgangsregeling' keek hij nu toch op van het jongetje dat hij nog steeds in zijn armen hield.
'Ik weet het niet' haalde ik mijn schouders op. Ik wist het wel, ik wilde hem terug maar misschien wilde hij mij niet meer. Was hij doorgegaan met zijn leven, had hij een andere vrouw, of juist die vrouw die dit veroorzaakt had.
'Kom anders even mee naar binnen' seinde hij naar zijn huis. We konden natuurlijk ook beter daar praten dan hier midden op straat en dus volgde ik hem naar zijn huis.

'Je had nooit weg moeten gaan' schudde hij zijn hoofd toen we beide op de bank waren gaan zitten.
'Het was je eigen schuld' haalde ik mijn schouders op. Hij zoende toch zelf met een ander terwijl wij een relatie hadden.
'Dat is niet waar. Je hebt het me niet eens uit laten leggen. Heb je überhaupt m'n berichtjes wel gelezen' had hij het natuurlijk allang door.
Schuldig moest ik dan ook mijn hoofd schudden.
'Waarom niet' wilde hij weten.
'Dan zou ik straks spijt krijgen. Of ik moest toegeven dat ik er naast zat' haalde ik mijn schouders op. Dat was ook wel een beetje de reden waarom ik zijn berichten niet las, dat ik moest toegeven dat ik ernaast zat.
'Die vrouw is de moeder van mijn dochter' keek hij me afwachtend aan.
'Je dochter' vroeg ik hem verbaasd.
'Ja, we zijn echt al heel lang uit elkaar en ik wilde contact met haar, mijn dochter he. Maar haar moeder wilde dat niet en die dacht als je haar wil zien neem je mij er ook bij. Maar ik wilde haar helemaal niet want ik had jou al. Maar je wilde niet naar me luisteren toen der tijd' hoorde ik nu voor het eerst hoe het verhaal eigenlijk echt zat.
'Sorry' bracht ik uit. Wat moest ik anders zeggen. Ik beschuldigde hem ervan dat hij vreemd ging wat helemaal niet zo bleek te zijn.
'Ik ontdekte het pas toen ik allang weer in Maastricht was. Ik was te trots om het je te vertellen. Sorry' voelde ik me toch best wel schuldig dat ik hem en de zwangerschap en de eerste drie maanden van zijn zoon had ontnomen door mijn koppigheid.
'We kunnen het niet meer terug draaien' glimlachte hij een beetje om me gerust te stellen. Boos worden zou immers toch niks meer aan de situatie veranderen. Uit een reflex druk ik mijn lippen op de zijne. De lippen die ik al een jaar heb moeten missen.
'Sorry' schaam ik me dood voor mijn actie. 'Is dat je dochter' viel mijn oog op een foto in het raam kozijn.
'Ja dat is Fleur' vertelde hij trots.
'En die andere' stond er nog een vrouw naast haar op de foto waarbij ik gelijk een steek van jaloezie voelde. Had hij dan toch een nieuwe vriendin? Fleur stond namelijk best wel close met die vrouw op de foto.
'Linda, mijn partner' slikte hij een brok uit zijn keel. Zie je nou wel, hij had een vriendin. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik hierheen was gekomen, en dan ook nog denken dat hij me wel terug zou nemen.
'Ze is een paar weken geleden omgekomen bij een undercover actie. Ze was mijn partner nadat jij was vertrokken' praatte hij tot mijn opluchting verder. 'Ze was echt een geweldig goeie politievrouw, net als jij. We waren goeie vrienden en Fleur en zij mochten elkaar wel' vertelde hij met de tranen in zijn ogen. 'Maar ze is er niet meer en Fleur is naar Maastricht vertrokken om te studeren aan de toneelschool' haalde hij zijn schouders op. 'Maar gelukkig ben jij hier nu, jij en dit mooie mannetje' glimlachte hij trots naar zijn zoon die hij nog steeds in zijn armen hield terwijl hij mij dicht tegen zich aantrok.
'Ik hou nog steeds van jou Eef' was hij nu de gene die zijn lippen op de mijne drukte. 'Ik heb je zo vreselijk erg gemist' liet hij me mooi niet meer los.
'Ik hou ook van jou. En misschien ben ik daarom wel hierheen gekomen' gaf ik toe.
'Blijf je hier' keek hij me hoopvol aan. 'Nee ik kom naar Maastricht. Fleur is daar ook dan is mijn hele gezin daar. Het komt allemaal goed Eef, ik zorg voor overplaatsing en kom bij jou. Bij jou en bij jou' kietelde hij zijn zoon over zijn buikje die begon te schaterlachen. 'Dat heb je van je moeder' kietelde hij hem nogmaals waarna hij zijn lippen op de mijne drukte. 'Ik ben zo blij dat je hier bent Eef' zuchtte hij opgelucht. En ik was ook blij om hier te zijn. Allemaal zou het goed komen en zo zouden we toch nog samen lang en gelukkig leven.