Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Zoals hij

Een dag vrij zijn doet wonderen aan je inspiratie :D Al is het weer niet echt een happy fleva verhaal zoals jullie van mij gewend zijn maar deze stijl bevalt me ook wel zo af en toe..

Met mijn hand diep in mijn zak gestoken liep ik over straat terwijl ik bomen probeerde te ontwijken. Ze hadden hem tenslotte het leven gekost. Sindsdien ga ik ook liever niet naar buiten als het stormt of ook maar een beetje hard waait uit angst dat er weer eentje omvalt. Maar nu moest ik toch, ik moest immers toch iets eten. En terwijl ik bedacht had om een bakje bami bij de chinees te halen was ik alweer van gedachte veranderd. Die bewuste avond alweer bijna twee en half jaar geleden waren we net bij de chinees geweest omdat ik dat wilde terwijl hij liever ergens anders was gaan eten. Maar omdat ik zo aandrong was hij overstag gegaan. Misschien als ik niet zo gezeurd had was het niet gebeurd omdat we daar niet waren geweest. Nee zo moest ik niet denken, het was niet mijn schuld, het was puur de verkeerde tijd op de verkeerde plek. Dat was de enige manier dat ik het een plekje kon geven, anders werd ik gek van het schuld gevoel. Ik zou nu dus niet weer naar de chinees gaan, eigenlijk ben ik er sinds die dag niet meer geweest, elke keer was ik naar een ander gegaan het was te confronterend om daar te lopen. Ik zou hem trots maken en liep naar zijn favoriete restaurant. Ook daar was ik al die tijd niet meer geweest, puur omdat het mijn ding niet is. Maar vandaag ging ik wel, omdat ik hem al zolang moet missen en omdat het vandaag weer zo'n vreselijke dag is met storm. Ik wilde dat hij trots op me zou zijn als hij van boven mee zou kijken. Heel even keek ik dan ook op naar de grijze lucht boven mij. Oh wat mis ik die man, eindelijk hadden we onze gevoelens voor elkaar toegegeven en eindelijk zouden we samen van het leven genieten. Maar helaas heeft het maar een half jaar mogen duren, een half jaar. Was ik maar minder eigenwijs geweest dan hadden we langer met elkaar gehad. Of die verrekte boom had gewoon niet om moeten waaien, bleef het me dwars zitten. Waarom had het hem moeten overkomen en daarmee ook mij. Voor de deur dacht ik nog even na maar stapte toch naar binnen, vanavond zou ik hier gaan eten.

'Heeft u een keuze kunnen maken' vroeg de serveerster me nadat ik de kaart had bekeken.
'Ja,ik wil graag die scholfilet, en voor hem een kinderportie' vertelde ik de vrouw.
'Maar mama luste niet visje' schudde het jongetje dat naast me zat zijn hoofdje.
'Papa zei altijd dat deze het allerlekkerst is' vertelde ik hem. 'Mama gaat vis eten, voor papa' verzekerde ik hem waarna hij breeduit naar me lachte waarbij zijn oogjes net zo twinkelde als dat de ogen van zijn vader ook altijd deden. Zo was hij gelukkig toch nog een beetje bij me, in de kleine versie van zijn zoon die hij spijtig genoeg nooit gezien heeft. Een maand na zijn overlijden kwam ik er pas achter dat ik zwanger was en in eerste instantie zag ik het helemaal niet zitten om het alleen te moeten doen. Maar ik moest, voor hem. Het is het enige tastbare dat ik nog van hem heb en ik zou er alles aandoen om een gelukkig man van hem te maken.
'Ga je mee, gaan we naar huis' vroeg ik hem toen we uitgegeten waren.
'Ja mama' sprong hij op terwijl hij naar buiten rende.
'Doe voorzichtig' riep ik hem achterna omdat ik niet wilde dat hem ook iets overkwam.
'Floris Wolfs' riep hij zelf al voordat ik mijn zin af had kunnen maken. Hij kende me veel te goed, hij was echt sprekend zijn vader..