Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Ingepikt

Het is dan nog wel niet zover, maar dit verhaaltje kwam ineens in me op.
Ik hoop dat jullie het leuk vinden :)

Terwijl ik de kantine inloop word mijn aandacht meteen al haar kant op getrokken. Daar staat ze. Het allermooiste meisje van de hele school. Maar ze is ook het verlegenste meisje van de school. En gister, op Valentijnsdag, had ik haar willen zeggen, dat ze voor mij de allerleukste is. Maar ik durfde niet. Straks zou de hele school me uitlachen dat ik uitgerekend verliefd op haar was. Of ze wees me keihard af omdat ze al een vriendje heeft. Eigenlijk was ik ook maar gewoon een sukkel.
'He Floris' word ik opgemerkt terwijl ik al een aantal minuten naar haar sta te staren.
'He' schuif ik gauw bij het groepje uit mijn klas.
'En hoeveel liefdesbrieven heb je gister gehad' kreeg ik een klap op mijn schouder.
'Gelukkig geen één' grapte ik. Ik had ook niks gehad. Er was maar één meisje waarvan ik een brief zou willen krijgen. 'En jullie' keek ik de groep rond.
'Eva heeft er vast een heleboel gehad' merkte één van mijn vrienden op. Hij wist als enige dat ik een oogje op haar had. Hem vertrouwde ik.
'Nee hoor' schudde ze haar hoofd terwijl die zo rood als een tomaat werd. Dat was Eva. Als je alleen haar naam al noemde dan werd ze al rood. Juist dat vond ik zo leuk aan haar. Ze was gewoon zichzelf.
'Dat kan toch niet. Geloof jij dat Flo' schudde mijn vriend zijn hoofd.
'Nee' schudde ook ik mijn hoofd. Ik wist gewoon niet meer te zeggen. En dat terwijl dit mijn kans was. Ze had geen aanbidder, ze had geen vriendje. Maar toen klonk de bel al. Het was tijd om naar de les te gaan.

'Floris' hield Frank me tegen toen de pauze net begonnen was.
'What's up Frankie' fronste ik mijn voorhoofd.
'Wil je dit aan Eva geven van mij' had hij een doosje in zijn hand.
'Heb je een oogje op haar' werd mijn frons nu alleen maar groter. 'Waarom geef je het haar zelf niet' vroeg ik hem. Zou best grappig kunnen zijn. Frank was immers niet zo'n held.
'Dat durf ik niet' gaf hij in alle eerlijkheid toe.
'Oké geef hier' deed ik heel stoer. Als het van mezelf was geweest had ik het ook niet gedurfd, maar nu kon ik gewoon naar Frank wijzen. In het ergste geval zou ze hem ook leuk vinden en kon ik vanaf de zijlijn toekijken. Maar hoe groot was die kans nou. Niemand vond Frank leuk. Eva was een buitenbeentje, maar Frank een nog veel grotere.
'Eva' stapte ik met het doosje op haar af.
'Is het voor mij' kleurde haar gezicht meteen alweer rood.
'Oeh Eef' joelde de andere meisjes verheugd. Vast allemaal jaloers omdat dit pakje voor Eva was.
'Ja eh het is' knikte ik bevestigend.
'Sst niet zeggen' onderbrak ze me giechelend terwijl ze het papier eraf scheurde.
'Maak open' moedigde de andere meiden haar aan.
'Lekker bezig Flo' kreeg ik wederom een klap op mijn schouder.
'Oh wauw wat mooi' bekeek ze de ketting in het doosje.
'Hij is van' wilde ik wederom de eer bij Frank leggen.
'Wat lief van je' vloog ze me al om mijn nek terwijl Frank achter haar verloren toe stond te kijken.
'Floris en Eva zijn een stelletje' werd er luid gejoeld. Zie je, niemand die me uitlachte.
'Goed gedaan Floris' werd ik toegejuicht alsof ik een held was.
'Je bent leuk' probeerde ik Frank te negeren. Het was niet fair van me, dat wist ik maar al te goed. Maar dit was gewoon mijn kans. Als ze wist dat het niet mijn cadeautje was maar die van Frank. Dan zou ze hem straks om zijn nek vliegen, en dat wilde ik echt niet.
'Jij bent ook leuk' drukte ze pardoes haar lippen op de mijne. Hup niks geen verlegenheid meer.
'Wil je hem bij me om doen' deed ze haar haren aan de kant zodat ik de ketting om haar hals kon leggen.
'Hij staat je prachtig' knikte ik goedkeurend. 'Net zo prachtig als jij bent' sloeg ik mijn armen om haar heen.
'Ben je verliefd op mij' staarde haar mooie ogen me aan.
'Heel erg' knikte ik instemmend terwijl ik nu mijn wangen rood voelde worden.
'Ik ook op jou' glunderde ze helemaal. Zo had ik haar nog nooit gezien. Zo tevreden, zo gelukkig.
'Ik hou van jou' kuste ik haar vol overgave daar in de volle kantine onder toeziend oog van al onze klasgenoten. Behalve eentje, die verslagen en verloren helemaal alleen de kantine uitliep. Een beetje schuldig voelde ik me wel tegenover hem, maar ik was nu ook de gelukkigste persoon op aarde. Het mooiste meisje van de school, was nu mijn vriendin.