Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Personeelsfeest (vervolg op wat feestjes met je doen)

Zoals in de titel staat is dit verhaaltje een vervolg op het verhaal Wat feestjes met je doen.... Gewoon omdat ik daar zin in had en ik had beloofd er ooit een vervolg op te schrijven als ik een idee had dus bij deze.

Lees hier het verhaal
Http://www.wattpad.com/87677398-wat-feestjes-met-je-doen-flikken-maastricht-fleva/page/6

                 Ik bekeek mezelf in de spiegel, die jurk kan echt niet meer. Drie maanden geleden zat hij misschien perfect en stond hij me goed, nu zag je teveel vond ik. Drie maanden geleden was het alweer, het feestje van Fleur. En wat hadden Wolfs en ik de volgende dag een ruzie gekregen. Ik had me nog in kunnen houden toen ik beneden kwam en Wolfs me kuste omdat ik hem niet wilde afvallen in het bijzijn van Angelique.
'Was het gezellig samen' merkte Fleur lachend op waarna Wolfs grijnsde terwijl ik maar niks zei tegen niemand niet. Tot Fleur met haar moeder de deur uitliep en Wolfs me wilde zoenen omdat we nu eindelijk weer alleen waren. Ik schoot zo ontiegelijk uit mijn slof en riep dat hij van me af moest blijven met zijn handen.
'Dat zei je vannacht anders ook niet' was zijn weerwoord geweest.
'Toen was ik dronken' was mijn excuus. 'Sorry oké dat had niet moeten gebeuren' had ik hem afgewezen waarna ik naar boven wilde lopen.
'Had je, je dat dan niet even eerder kunnen bedenken' had Wolfs ook zijn stem verheft.
'Je doet domme dingen hé als je teveel hebt gedronken' was mijn weerwoord waarna ik door was gelopen.
'Daar had je maar eerder aan moeten denken, bedankt dat je me gebruikt hebt' was hij me gevolgd tot aan het restaurant waar hij naar buiten ging en de deur hard achter zich dicht trok. Waarom was hij in hemelsnaam zo gepikeerd? Het was gewoon een vergissing geweest en daarbij kon het toch niks woorden tussen ons vanwege het werk. We zouden uit elkaar gehaald worden als er al niet iemand overgeplaatst werd naar de andere kant van Nederland en daar had ik echt geen zin in.
Wekenlang was de spanning om te snijden tussen ons, we gingen apart van elkaar naar het werk, lunchten niet samen, gingen apart weer naar huis, aten daar zelfs apart. Wolfs was zelfs na een paar dagen gestopt met het eten voor me maken omdat ik het toch niet op at, en zo kookte we allebei apart. Eigenlijk leefde we totaal langs elkaar heen en ons enige contact was nog op het bureau als we aan het werk waren. Maar zelfs daar viel het iedereen al op, zelfs van Mechels hadden we een hele preek gehad dat we beter moesten samen werken want anders zou ze ons uit elkaar halen. En eigenlijk kon me dat ook niks meer schelen, van onze hele vriendschap was niks meer over, misschien was het zelfs wel beter geweest.
Zeker toen ik er een maand geleden achter kwam dat ik zwanger was, en het kon maar van één iemand zijn. Dagenlang heb ik ermee rond gelopen omdat ik niet wist wat ik moest, Wolfs en ik hadden tenslotte knallende ruzie. Aan de ene kant wilde ik het kindje wel maar hoe zou ik alles in mijn eentje moeten doen, en kon ik het wel combineren met mijn werk. En wat moest ik Wolfs zeggen aangezien we nog altijd niet met elkaar praatte en ik wist ook niet of hij het wel wilde of niet.  Toen ik eindelijk genoeg moed had gevonden om het hem te vertellen reageerde hij heel anders dan ik gedacht had. Alsof hij er blij mee was dat ik zwanger was wat het allemaal nog erger maakte. Hij vond het geweldig zei hij wat het nog ingewikkelder maakte voor mij. We konden hier tenslotte niet met z'n tweeën een kind gaan opvoeden terwijl we elkaar haatte. Volgens Wolfs hoefde dat ook niet want hij haatte mij helemaal niet en hij wilde al die tijd niks liever dan dat het weer goed zou komen tussen ons.
'Ik hou van jou Eva, en het was voor mij alles behalve een ongelukje en dat weet je' had hij me naar mijn hoofd geslingerd terwijl de woorden na dreunde door mijn hoofd. Tuurlijk had ik het al die tijd geweten, daardoor hadden we immers zo'n ruzie gekregen maar de woorden leken nu toch extra hard aan te komen omdat hij ze uitgesproken had. En diep van binnen wilde ik hetzelfde als hij maar ik wilde hem niet kwijt en daarom had ik toen die keuze gemaakt, maar kwijt was ik hem nu ook al.
'We kunnen het toch proberen, of ben ik echt zo vreselijk' had hij nog wel hoop dat het goed zou komen tussen ons. 'Ik hou van jou en ik weet dat je ook van mij houd, waarom kunnen we dan niet gewoon proberen een gezin te vormen, samen voor ons kindje te zorgen' praatte hij op me in waardoor ik brak.
'Ik wil je niet kwijt Wolfs' bracht ik er tegen in.
'Nee het is nu zo gezellig tussen ons' antwoorde hij sarcastisch. 'We praten niet eens meer met elkaar' haalde hij zijn schouders op. 'We kunnen het toch gewoon rustig aan doen, alsjeblieft Eef we kunnen het toch gewoon proberen' had hij me nog net niet gesmeekt.
'En dan werkt het niet en dan' wilde ik niet toegeven.
'We hebben nu toch al niks meer te verliezen' haalde hij zijn schouders op terwijl ik wist dat hij gelijk had.
'Oké' stemde ik dan ook in. 'Maar we hebben niet gelijk een relatie of zo hoor' maakte ik hem duidelijk dat hij er niet teveel van moest verwachten. Ik moest eerst nog even aan het idee wennen dat we dit samen gingen doen en we moesten nader tot elkaar komen aangezien we de afgelopen twee maanden meer langs elkaar hadden geleefd dan met elkaar.
'Ik beloof je, ik zal je hart veroveren en ik zal je nooit in de steek laten' deed hij een grote belofte en ik hoopte alleen maar dat hij zijn woorden na zou komen en dit samen met mij zou gaan doen.